Το Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης και η υπαλληλική συντεχνία του καταργούν τον κοινωνικό έλεγχο των φαινομένων κακοδιοίκησης και διαφθοράς της δημόσιας διοίκησης.

Η κοινοβουλευτική δημοκρατία, ακόμα και στην προϊούσα κορύφωση της πολιτειακής της έκπτωσης, συγκροτεί και διαφυλάττει σε όλες τις αστικές δημοκρατίες, που μετέχουν του ευρωπαϊκού κεκτημένου και των θεμελιωδών αξιών του παγκόσμιου νομικού πολιτισμού, τη λειτουργία διοικητικών θεσμών που αναθέτουν στους πολίτες και την πολιτική τους κοινωνία την άσκηση ατομικού και κοινωνικού ελέγχου στις πράξεις και παραλείψεις της δημόσιας διοίκησης, κατά την εκτέλεση των δημόσιων πολιτικών της γενικής κυβέρνησης.

Στην Ελλάδα των μνημονίων, όμως, στην εποχή κατά την οποία η κοινοβουλευτική εκτροπή υποκαθιστά, με κοινωνική βαναυσότητα, τα τυπικά χαρακτηριστικά της κατάλυσης των συνταγματικών θεσμών, η νεοφασίζουσα δωσιλογική συγκυβέρνηση των Σαμαρά και Βενιζέλου αναζητά πρόσφορους νομοθετικούς τρόπους κατάργησης θεμελιωδών ατομικών δικαιωμάτων, με σκοπό να καταστήσουν παντελώς ανεξέλεγκτη και κοινωνικά ανέπαφη τη φαυλότητα των διοικητικών λειτουργιών που εκτελεί η εγκληματική διακυβέρνησή τους.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής ακριβώς της απόπειρας ουσιαστικής κατάργησης των διοικητικών διαδικασιών άσκησης του θεμελιώδους ατομικού δικαιώματος της αναφοράς των πολιτών στις αρχές και της υποβολής αιτήσεων παροχής διοικητικών πληροφοριών και διεκπεραίωσης διοικητικών υποθέσεων εντός επιτακτικών προθεσμιών, η παραβίαση των οποίων καταλογίζεται στα υπαίτια διοικητικά όργανα με πρωτοβουλία των εκάστοτε θιγομένων πολιτών, αποτελεί η επιδιωκόμενη νομοθετική κατάργηση της Επιτροπής Διοικητικής Αποζημίωσης των πολιτών, για τις πράξεις και παραλείψεις των αρμοδίων διοικητικών οργάνων, που παραβιάζουν το άρθρο 10 του Συντάγματος και τους εκτελεστικούς του νόμους.

Κατά την περίοδο της μνημονιακής βαρβαρότητας, η ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης, με την ένοχη ενθάρρυνση της τοπικής υπαλληλικής συντεχνίας, επιχειρούν να καταργήσουν τη διοικητική διαδικασία άσκησης κοινωνικού ελέγχου και επιβολής οικονομικών και διοικητικών κυρώσεων στις υπηρεσίες του κράτους, που παραβιάζουν το Σύνταγμα και τους νόμους και προκαλούν ηθική βλάβη, αλλά και θετική και αποθετική ζημία στους πολίτες και τις ομάδες πολιτών, με τις επίμεμπτες και καταλογιστέες πράξεις και παραλείψεις τους. 

Το επιχειρούμενο εγχείρημα μπορεί να προκαλεί εύλογη κατάπληξη στον μέσο πολίτη, αποτελεί όμως φυσικό επακόλουθο της διοικητικής φαυλότητας, του άκρατου ερασιτεχνισμού, της διεφθαρμένης επαγγελματικής ανεπάρκειας και της πελατειακής διοικητικής νοοτροπίας, που προσδιορίζουν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των μελών της τοπικής υπαλληλικής συντεχνίας, κατά την ιστορική της συνέχεια, για την παρατήρηση του πολιτικού αναλυτή και του διοικητικού επιστήμονα.
Η εν λόγω υπαλληλική συντεχνία, με την ανοχή, υπόθαλψη ή ενεργό σύμπραξη της φαύλης πολιτικής ηγεσίας κατά την ιστορική της ακολουθία, κατόρθωσε να διαμορφώσει αρνητικό διοικητικό πρότυπο δοτής, συνωμοτικής, μηχανορράφου και διεφθαρμένης διοικητικής διαδικασίας και να μεταλλάξει τη λειτουργία της Επιτροπής Αποζημίωσης των πολιτών σε όργανο εξαγνισμού πράξεων και παραλείψεων, διαφθοράς και κακοδιοίκησης και να αποτελέσει την ρυπαρή κολυμπήθρα διοικητικής εξιλέωσης και παροχής άνομης προστασίας στα στελέχη της δημόσιας διοίκησης, που παραβίασαν το Σύνταγμα και το νόμο και οδήγησαν τους πολίτες στην εξαθλίωση και την απόγνωση.

Συνιστά εξόχως δραματικό γεγονός, για την ιστορική πορεία των δράσεων διοικητικής μεταρρύθμισης, εκσυγχρονισμού, εκδημοκρατισμού και ανανέωσης των μέσων και μεθόδων διοίκησης, ότι αποτέλεσαν και μέχρι σήμερα αποτελούν, μεταξύ των κατάπτυστων υπαλληλικών υποκειμένων, περίλαμπρα μέλη της προαναφερόμενης υπό νομοθετική κατάργηση επιτροπής και απόφοιτοι της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης, οι οποίοι δυσφημούν, διασύρουν και εκθέτουν έναντι της κοινωνίας των πολιτών ένα διοικητικό θεσμό, που ιδρύθηκε για να εμπεδώσει και να σφυρηλατήσει τις διοικητικές αρχές της δημοκρατικής νομιμότητας, κατά την άσκηση των διοικητικών λειτουργιών της δημόσιας διοίκησης.

Τα αυθεντικά μέλη της υπαλληλικής συντεχνίας, οι απόκληροι και διαφθορείς του διοικητικού εκσυγχρονισμού και οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι επιστημονικά και ηθικά ανιστόρητοι εκπρόσωποι του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους κατέστησαν τη λειτουργία της Επιτροπής διοικητική διαδικασία δικαιολόγησης και διοικητικής άφεσης παντός αμαρτήματος, διοικητικής διαφθοράς και μηχανορράφου συνωμοσίας, εφευρίσκοντας ακατάληπτες διοικητικές και νομικές τεχνικές ουσιαστικής κατάργησης του επιτακτικού και κυρωτικού περιεχομένου της διάταξης του άρθρου 10 του Συντάγματος, που επιτάσσει, με καταστατική πρωτογενή κυριαρχία, διοικητική κύρωση υπό μορφή οικονομικής αποζημίωσης, για κάθε πολίτη που θίγεται από την υπερήμερη δράση ή τις παράνομες πράξεις και παραλείψεις των οργάνων της δημόσιας διοίκησης.

Είναι απορίας άξιον, πως ένας υπουργός, που αυτοπροσδιορίζεται στον χώρο του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, δεν σέβεται και δεν προασπίζει τις θεμελιώδεις ελευθερίες και τα καταστατικά δικαιώματα του πολίτη, ως δημόσιου υποκειμένου, ακόμη και αν τον αναγνωρίζει με τα τεχνικά χαρακτηριστικά της απρόσωπης οικονομικής μονάδας.
Φαίνεται, ότι ο εκτρεπόμενος μνημονιακός πατριωτισμός του Κυριάκου Μητσοτάκη τον σύρει στην ραγδαία εγκατάλειψη των βασικών καταστατικών οχυρών της ίδιας της ιδεολογίας του.

Οι διοικητικές συνθήκες της μνημονιακής κατοχής, που επιζητούν τη φοβική σιωπή της κοινωνίας, την απόλυτη υποδούλωση των ελεύθερων πολιτών και τη συντριβή των κινημάτων της πολιτικής και της κοινωνικής ελευθεροφροσύνης, ευνοούν την ικανοποίηση των ιστορικών απαιτήσεων της υπαλληλικής συντεχνίας του Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης, υπό τις ποικίλες θεσμικές ονομασίες του.
Η συγκεκριμένη συντεχνία, κατά την διάρθρωση της πελατειακής, κομματικής και διοικητικής της διαπλοκής, με όλες τις αντίστοιχες υπαλληλικές συντεχνίες του δημόσιου τομέα, αξίωνε, διεκδικούσε και συχνά επέβαλε την κατάργηση ή την ουσιαστική εξουδετέρωση των διοικητικών θεσμών κοινωνικού ελέγχου της δημόσιας διοίκησης, με απώτερο στόχο την παροχή ιδιότυπης, ποικιλοτρόπως επιδοτούμενης, συντεχνιακής προστασίας στα επίορκα μέλη της υπαλληλίας, που απολάμβαναν την παραβατική διοικητική και συλλογική  της υποστήριξη.
Πρόκειται για μία πολιτειακά νοσηρή διαδικασία κομματικών ανοχών και διοικητικών-πολιτικών εκδουλεύσεων, η οποία κατέστησε τη δημόσια διοίκηση εκτελεστικό όργανο της κομματικής φαυλότητας και της διοικητικής διαφθοράς και επέβαλε στην κοινωνία των πολιτών μία ιδιότυπη διοικητική δουλεία, η οποία έπληξε τον σκληρό πυρήνα της σύγχρονης ελληνικής δημοκρατίας, κατά την ιστορική της πορεία.
Η παλαιοκομματική Ελλάδα, οι απόγονοι των γερμανοτσολιάδων και οι μνημονιακοί εκσυγχρονιστές, που διασύρουν την έννοια της διοικητικής μεταρρύθμισης, καθιστώντας αυτήν "ανώτερης ποιότητας" δωσιλογική διοικητική δράση, επιχειρούν να διαφυλάξουν τους θύλακες της διοικητικής ανομίας τους και να διανείμουν μεταξύ τους τα μνημονιακά διοικητικά προνόμια, που συνδέονται με την παντελή αποδόμηση της δημοκρατικής διοικητικής λειτουργίας στη δημόσια διοίκηση και την οικονομική ερημοποίηση της κοινωνίας.

Το κίνημα των ελεύθερων πολιτών διαμηνύει στη νέα ιστορική συμμαχία των διοικητικών φορέων της μνημονιακής μεταρρύθμισης και της παλαιοκομματικής φαυλότητας και διαφθοράς, ότι τα συνταγματικά ατομικά δικαιώματα των ελεύθερων πολιτών δεν ανατίθενται, ως προς τη διοικητική διαδικασία της προστασίας τους και της εκτελεστικής άσκησής τους, σε συλλογικά όργανα και επιτροπές ή σε μονομελή διοικητικά όργανα, τα οποία, είτε λειτουργούν ατομικά είτε συνέρχονται συλλογικά, παράγουν την ίδια δημόσια απαξία, αλλά αντιθέτως, ασκούνται, προστατεύονται, σφυρηλατούνται και εμπεδώνονται από τους ίδιους τους ελεύθερους πολίτες, ως ενεργά αξιακά υποκείμενα, αυτής της ίδιας της δημοκρατικής νομιμότητας.

Οι αξίες αυτές της συνταγματικής τάξης προσδιορίζουν το επιτακτικό πολιτειακό χρέος των ελεύθερων πολιτών και επιτάσσουν την πανηγυρική, άμεση διοικητική διαπόμπευση και τον κοινωνικό δικαιοκρατικό κολασμό των φαύλων, των ανεπαρκών, των διεφθαρμένων και των ανάξιων, που διασύρουν, εκμαυλίζουν και εξευτελίζουν τη διοικητική λειτουργία των υπηρεσιών της Ελληνικής Δημοκρατίας. 


Θάνος Παναγιωτόπουλος
Πολιτικός Επιστήμονας - Δημοσιολόγος

Η κεντροαριστερά της ιδεολογικής παρακμής και η νέα μορφή της πολιτικής επικοινωνίας του μνημονιακού νεοφασισμού.

Η στυγερή δολοφονία του Παύλου Φύσσα αποτέλεσε τον αστάθμητο και απρόβλεπτο πολιτικό παράγοντα, για την πλήρη κοινωνική και κυρίως επιχειρησιακή αποδόμηση της ''χρυσής αυγής'', ως ακτιβιστικής εγκληματικής εφεδρείας της κυβερνώσας νεοφασιστικής δεξιάς.
Η ακροδεξιά ομάδα των παρακρατικών, που διαμορφώνει την κυρίαρχη ιδεολογία της σαμαρικής ''νέας δημοκρατίας'', απέτυχε παταγωδώς να χειραγωγήσει την τάση αυτονόμησης των εγκληματικών πολιτικών της συμμάχων της ''χρυσής αυγής'' να βιαιοπραγούν, να δολοφονούν, να εκβιάζουν και να εκφοβίζουν τα μέλη των μειονοτήτων, τους μετανάστες και τους δημοκρατικούς πολίτες των πολιτικών και κοινωνικών κινημάτων και σύρθηκε από τις εξελίξεις, που διαμόρφωσε η δολοφονική διαστροφή του Ρουπακιά στην "αποκάλυψη'' της εγκληματικής δράσης του αδελφού πολιτικού κόμματος, με την σοβαρή τάση του οποίου προσδοκούσαν και επεδίωκαν να συγκυβερνήσουν.

Η ρητορική των μνημονιακών δημοσιογραφικών συγκροτημάτων και η εμετική πολιτική ανάλυση της κυβερνητικής πολιτικής επικοινωνίας των γνωστών δημοσιογραφικών τηλεστάρ επεδίωξε να διαμορφώσει τη πεποίθηση στην κοινή γνώμη, ότι η ακροδεξιά διακυβέρνηση θα μπορούσε να αποτελέσει μοναδική εθνική πολιτική σωτηρία συνέχισης της μνημονιακής κατοχής, σε περίπτωση κατά την οποία το μελλοντικό πολιτικό τοπίο καθιστούσε ατελέσφορη τη συνεργασία των σημερινών κυβερνητικών εταίρων.

Την ίδια χρονική περίοδο, η κυβερνητική διοίκηση Βενιζέλου-Σαμαρά ανεχόταν, και στην πραγματικότητα υπέθαλπε, τη νοσηρή διείσδυση της ''χρυσής αυγής'' στις ένοπλες δυνάμεις, στα σώματα ασφαλείας και στη δημόσια διοίκηση και της επιφύλασσε ιδιότυπη πολιτειακή και νομική ασυλία, για την άσκηση της εγκληματικής κοινωνικής της δράσης.
Ο σκοπός της συγκεκριμένης κυβερνητικής διοίκησης ήταν η πλήρης αξιοποίηση της επιχειρησιακής κοινωνικής δράσης της ''χρυσής αυγής'', με στόχο την επίτευξη της απόλυτης υποταγής της κοινωνίας στη μνημονιακή κατοχή και στη διάλυση του κοινωνικού κινήματος της πολιτικής ελευθεροφροσύνης, το οποίο έχει αξιολογηθεί ως αντίπαλο πολιτικό δέος των κατοχικών δυνάμεων του μνημονιακού μπλοκ από τους κυβερνητικούς εταίρους και τους οικονομικούς τους πατρώνους.

Η απρόβλεπτη αυτονόμηση και δολοφονική δράση του Ρουπακιά ενεργοποίησε τα πολιτικά αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας και κυρίως της διεθνούς κοινότητας και επέβαλε την άμεση κατάργηση του πολιτικού σχεδίου αξιοποίησης της ''χρυσής αυγής'', ως πολιτικού και κοινωνικού στρατού ευθείας κοινοβουλευτικής κατάλυσης του Συντάγματος από την πολιτική φατρία των σύγχρονων δωσίλογων.

Απότομα και απρόβλεπτα, σχεδόν βίαια και καταναγκαστικά, οι κυβερνητικοί εταίροι "είδαν'' ξαφνικά το εγκληματικό πρόσωπο της ''χρυσής αυγής'' και αξιολόγησαν την πολιτική και κοινωνική δράση της, ως επιχειρησιακή λειτουργία εγκληματικής οργάνωσης, που στρέφεται κατά του ίδιου του δημοκρατικού πολιτεύματος και απειλεί και αυτήν την τυπική συγκρότηση της πολιτειακής υπόστασης.

Αλλά και το σύστημα δικαιοσύνης, που παρακολουθούσε με ενοχική αμεριμνησία την εγκληματική δράση των ναζιστών, επέδειξε πρωτοφανή αποτελεσματικότητα και ταχύτητα ασύμβατη με τα γραφειοκρατικά χαρακτηριστικά της νοσηρής λειτουργίας του.
Εκτελεστική εξουσία, νομοθετική λειτουργία και δικαιοσύνη μεταλλάχθηκαν αιφνιδίως σε έναν και αδιαίρετο διαπρύσιο θεματοφύλακα της δημοκρατικής νομιμότητας, τη συνταγματική τάξη της οποίας εκμαύλισαν και εξαθλίωσαν, κατά την εφαρμογή του δικαίου της μνημονιακής ανάγκης.

Η ιστορική μοίρα έταξε εκείνους που φιλοτέχνησαν το πολιτικό προσωπείο μιας τυπικής εγκληματικής οργάνωσης να συρθούν στη δημόσια αποκάλυψη της αποκρουστικής και ειδεχθούς παραβατικής της δράσης και κυρίως να εγκαταλείψουν τον περισπούδαστο πολιτικό τους σχεδιασμό, που στόχευε να αξιοποιήσει τους έλληνες νεοναζί, ως μνημονιακό στρατό κατάλυσης των δημοκρατικών δικαιωμάτων και απόλυτης τρομοκρατικής υποταγής της κοινωνίας.

Σήμερα, τα υψηλά πολιτικά διανοήματα του σαμαρικού νεοφασισμού, που εξέφραζαν με κυβερνητικό στόμφο, ακόμη και την ίδια ημέρα της δολοφονίας του Φύσσα, οι ακροδεξιοί πρωθυπουργικοί σύμβουλοι της πολιτικής ανωμαλίας, ανήκουν σε άλλη, μακρινή πολιτική περίοδο και όταν διατυπώνονται, ουσιαστικά αποδομούν και ευτελίζουν τη νέα μορφή της νεοφασιστικής κυβερνητικής πολιτικής επικοινωνίας. 

Το νέο επικοινωνιακό εγχείρημα της μνημονιακής προπαγάνδας είναι εξαιρετικά απλοϊκό και για το λόγο αυτό ιδιαίτερα ελκυστικό, για το φασίζον και πολιτειακώς αναλφάβητο κοινωνικό τους ακροατήριο : η ναζιστική βία και οι δολοφονικές της δράσεις έχουν την ίδια νομική και πολιτειακή απαξία, με τις ακραίες εκδηλώσεις της κοινωνικής απόγνωσης, απέναντι στη βία της μνημονιακής κατοχής.
Το γιαούρτωμα του Πάγκαλου, το γιουχάϊσμα της Ρεπούση, η δημόσια διαπόμπευση του Βενιζέλου και η λοιδορία του Σαμαρά για τα προδοτικά τους έργα, την κοινοβουλευτική κατάλυση του Συντάγματος και την κοινωνική γενοκτονία του ελληνικού λαού είναι πράξεις το ίδιο βίαιες, το ίδιο εγκληματικές και το ίδιο απεχθείς και επικίνδυνες, με τη δολοφονική δράση των νεοναζί.
Ο σύγχρονος πολιτικός μύθος του συνταγματικού τόξου, που επινόησε ο διαφθορέας της σοσιαλδημοκρατίας Βενιζέλος, επιχειρεί να παγιδεύσει τη δημοκρατική κοινωνία και την κοινοβουλευτική της εκπροσώπηση στο ακόλουθο ψευδεπίγραφο δίλημμα :  πολιτική και κοινωνική βία ή κοινωνική ομαλότητα και κυβερνητική σταθερότητα;

Όποιος επιχειρήσει να προσδιορίσει τα ποιοτικά κριτήρια της πολιτικής δράσης, που σέβεται και εφαρμόζει τις αξίες της συνταγματικής νομιμότητας, είναι εκφραστής του άλλου άκρου της πολιτικής βίας.
 Όταν μάλιστα εκδηλώνει την πολιτειακή του βούληση με τον οφειλόμενο από τις κοινωνικές περιστάσεις κοινωνικό ακτιβισμό, είναι εγκληματίας, είναι τρομοκράτης, αποτελεί το άλλο άκρο των ενεργειών της δολοφονικής ''χρυσής αυγής''!

Στο συγκεκριμένο εγχείρημα της άθλιας αυτής μορφής πολιτικής επικοινωνίας, που θεωρεί τους πολίτες διανοητικά διαταραγμένους δουλοπάροικους και πρόθυμα κοινωνικά υποζύγια των φορέων της πολιτικής διαφθοράς και της απόλυτης ανεπάρκειας, συμμετέχει ασμένως η ακαδημαϊκή και εν γένει πολιτισμική διανόηση της υπό συγκρότηση κεντροαριστεράς, η οποία αποτελεί την έσχατη αισχύνη της ακαδημαϊκής κοινότητας, της επιστήμης και του πολιτισμού. 
Οι εκπρόσωποί της μολύνουν τις δημόσιες συχνότητες και κοσμούν τα πρετεντέρεια πάνελ, παραδίδοντας δημόσια μαθήματα κοινωνικής υποταγής, ακαδημαϊκού εκμαυλισμού και πολιτισμικού δωσιλογισμού.
Αποτελούν το σύγχρονο μίασμα μιας υποτιθέμενης πνευματικής τάξης, που παράγει ανοησία, αντί ιδεών και διακονεί την πολιτειακή και κοινωνική υποταγή, έναντι της διαιώνισης της παρακμιακής της ανεπάρκειας στην εκπαίδευση, την τέχνη και τον πολιτισμό.

Η επικοινωνιακή συνωμοσία της προδοτικής κεντροαριστεράς, με τους δημοσιογραφικούς εκπροσώπους των διαπλεκόμενων μέσων μαζικής επικοινωνίας και τους πολιτικούς τους συμμάχους, επιβάλλει διανοητική εγρήγορση, πολιτειακή γενναιότητα και άσκηση απόλυτης γνωστικής βίας από την δημοκρατική κοινότητα των αληθινών  διανοουμένων.

Μόνο που αυτή τη φορά τα διακυβεύματα απαιτούν άρθρωση πολιτικού και επιστημονικού λόγου, χωρίς εξωραϊσμούς, περιστροφές και ενδοτικά στρογγυλέματα.

Όσοι παραμείνουν στο μέτωπο της πολιτικής, πνευματικής και επιστημονικής ελευθεροφροσύνης, οφείλουν να είναι αμείλικτοι στη σύγκρουσή τους με το νεοφασιστικό κυβερνητικό έκτρωμα του Σαμαρά και του Βενιζέλου και των εγκληματικών συμμάχων τους, σε κάθε πτυχή του δημόσιου βίου.

Κυρίως, όμως, οφείλουν, έστω και αργά, να καταδείξουν την πνευματική αθλιότητα και την επιδοτούμενη κοινωνική, επιστημονική και επαγγελματική ανεπάρκεια της γνωστής σε όλους τους βαριά παρηκμασμένης και ποικιλωνύμως αργυρώνητης μνημονιακής ''διανόησης'', που ευτελίζει, εκμαυλίζει και δυσφημεί τον πολιτισμό, την ακαδημαϊκή σκέψη, αλλά και αυτή την ιδέα της συγκρότησης της πολιτικής κοινότητας.

Θάνος Παναγιωτόπουλος
Πολιτικός Επιστήμονας - Δημοσιολόγος