Η στυγερή δολοφονία του Παύλου Φύσσα αποτέλεσε τον αστάθμητο και απρόβλεπτο πολιτικό παράγοντα, για την πλήρη κοινωνική και κυρίως επιχειρησιακή αποδόμηση της ''χρυσής αυγής'', ως ακτιβιστικής εγκληματικής εφεδρείας της κυβερνώσας νεοφασιστικής δεξιάς.
Η ακροδεξιά ομάδα των παρακρατικών, που διαμορφώνει την κυρίαρχη ιδεολογία της σαμαρικής ''νέας δημοκρατίας'', απέτυχε παταγωδώς να χειραγωγήσει την τάση αυτονόμησης των εγκληματικών πολιτικών της συμμάχων της ''χρυσής αυγής'' να βιαιοπραγούν, να δολοφονούν, να εκβιάζουν και να εκφοβίζουν τα μέλη των μειονοτήτων, τους μετανάστες και τους δημοκρατικούς πολίτες των πολιτικών και κοινωνικών κινημάτων και σύρθηκε από τις εξελίξεις, που διαμόρφωσε η δολοφονική διαστροφή του Ρουπακιά στην "αποκάλυψη'' της εγκληματικής δράσης του αδελφού πολιτικού κόμματος, με την σοβαρή τάση του οποίου προσδοκούσαν και επεδίωκαν να συγκυβερνήσουν.
Η ρητορική των μνημονιακών δημοσιογραφικών συγκροτημάτων και η εμετική πολιτική ανάλυση της κυβερνητικής πολιτικής επικοινωνίας των γνωστών δημοσιογραφικών τηλεστάρ επεδίωξε να διαμορφώσει τη πεποίθηση στην κοινή γνώμη, ότι η ακροδεξιά διακυβέρνηση θα μπορούσε να αποτελέσει μοναδική εθνική πολιτική σωτηρία συνέχισης της μνημονιακής κατοχής, σε περίπτωση κατά την οποία το μελλοντικό πολιτικό τοπίο καθιστούσε ατελέσφορη τη συνεργασία των σημερινών κυβερνητικών εταίρων.
Την ίδια χρονική περίοδο, η κυβερνητική διοίκηση Βενιζέλου-Σαμαρά ανεχόταν, και στην πραγματικότητα υπέθαλπε, τη νοσηρή διείσδυση της ''χρυσής αυγής'' στις ένοπλες δυνάμεις, στα σώματα ασφαλείας και στη δημόσια διοίκηση και της επιφύλασσε ιδιότυπη πολιτειακή και νομική ασυλία, για την άσκηση της εγκληματικής κοινωνικής της δράσης.
Ο σκοπός της συγκεκριμένης κυβερνητικής διοίκησης ήταν η πλήρης αξιοποίηση της επιχειρησιακής κοινωνικής δράσης της ''χρυσής αυγής'', με στόχο την επίτευξη της απόλυτης υποταγής της κοινωνίας στη μνημονιακή κατοχή και στη διάλυση του κοινωνικού κινήματος της πολιτικής ελευθεροφροσύνης, το οποίο έχει αξιολογηθεί ως αντίπαλο πολιτικό δέος των κατοχικών δυνάμεων του μνημονιακού μπλοκ από τους κυβερνητικούς εταίρους και τους οικονομικούς τους πατρώνους.
Η απρόβλεπτη αυτονόμηση και δολοφονική δράση του Ρουπακιά ενεργοποίησε τα πολιτικά αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας και κυρίως της διεθνούς κοινότητας και επέβαλε την άμεση κατάργηση του πολιτικού σχεδίου αξιοποίησης της ''χρυσής αυγής'', ως πολιτικού και κοινωνικού στρατού ευθείας κοινοβουλευτικής κατάλυσης του Συντάγματος από την πολιτική φατρία των σύγχρονων δωσίλογων.
Απότομα και απρόβλεπτα, σχεδόν βίαια και καταναγκαστικά, οι κυβερνητικοί εταίροι "είδαν'' ξαφνικά το εγκληματικό πρόσωπο της ''χρυσής αυγής'' και αξιολόγησαν την πολιτική και κοινωνική δράση της, ως επιχειρησιακή λειτουργία εγκληματικής οργάνωσης, που στρέφεται κατά του ίδιου του δημοκρατικού πολιτεύματος και απειλεί και αυτήν την τυπική συγκρότηση της πολιτειακής υπόστασης.
Αλλά και το σύστημα δικαιοσύνης, που παρακολουθούσε με ενοχική αμεριμνησία την εγκληματική δράση των ναζιστών, επέδειξε πρωτοφανή αποτελεσματικότητα και ταχύτητα ασύμβατη με τα γραφειοκρατικά χαρακτηριστικά της νοσηρής λειτουργίας του.
Εκτελεστική εξουσία, νομοθετική λειτουργία και δικαιοσύνη μεταλλάχθηκαν αιφνιδίως σε έναν και αδιαίρετο διαπρύσιο θεματοφύλακα της δημοκρατικής νομιμότητας, τη συνταγματική τάξη της οποίας εκμαύλισαν και εξαθλίωσαν, κατά την εφαρμογή του δικαίου της μνημονιακής ανάγκης.
Η ιστορική μοίρα έταξε εκείνους που φιλοτέχνησαν το πολιτικό προσωπείο μιας τυπικής εγκληματικής οργάνωσης να συρθούν στη δημόσια αποκάλυψη της αποκρουστικής και ειδεχθούς παραβατικής της δράσης και κυρίως να εγκαταλείψουν τον περισπούδαστο πολιτικό τους σχεδιασμό, που στόχευε να αξιοποιήσει τους έλληνες νεοναζί, ως μνημονιακό στρατό κατάλυσης των δημοκρατικών δικαιωμάτων και απόλυτης τρομοκρατικής υποταγής της κοινωνίας.
Σήμερα, τα υψηλά πολιτικά διανοήματα του σαμαρικού νεοφασισμού, που εξέφραζαν με κυβερνητικό στόμφο, ακόμη και την ίδια ημέρα της δολοφονίας του Φύσσα, οι ακροδεξιοί πρωθυπουργικοί σύμβουλοι της πολιτικής ανωμαλίας, ανήκουν σε άλλη, μακρινή πολιτική περίοδο και όταν διατυπώνονται, ουσιαστικά αποδομούν και ευτελίζουν τη νέα μορφή της νεοφασιστικής κυβερνητικής πολιτικής επικοινωνίας.
Το νέο επικοινωνιακό εγχείρημα της μνημονιακής προπαγάνδας είναι εξαιρετικά απλοϊκό και για το λόγο αυτό ιδιαίτερα ελκυστικό, για το φασίζον και πολιτειακώς αναλφάβητο κοινωνικό τους ακροατήριο : η ναζιστική βία και οι δολοφονικές της δράσεις έχουν την ίδια νομική και πολιτειακή απαξία, με τις ακραίες εκδηλώσεις της κοινωνικής απόγνωσης, απέναντι στη βία της μνημονιακής κατοχής.
Το γιαούρτωμα του Πάγκαλου, το γιουχάϊσμα της Ρεπούση, η δημόσια διαπόμπευση του Βενιζέλου και η λοιδορία του Σαμαρά για τα προδοτικά τους έργα, την κοινοβουλευτική κατάλυση του Συντάγματος και την κοινωνική γενοκτονία του ελληνικού λαού είναι πράξεις το ίδιο βίαιες, το ίδιο εγκληματικές και το ίδιο απεχθείς και επικίνδυνες, με τη δολοφονική δράση των νεοναζί.
Ο σύγχρονος πολιτικός μύθος του συνταγματικού τόξου, που επινόησε ο διαφθορέας της σοσιαλδημοκρατίας Βενιζέλος, επιχειρεί να παγιδεύσει τη δημοκρατική κοινωνία και την κοινοβουλευτική της εκπροσώπηση στο ακόλουθο ψευδεπίγραφο δίλημμα : πολιτική και κοινωνική βία ή κοινωνική ομαλότητα και κυβερνητική σταθερότητα;
Όποιος επιχειρήσει να προσδιορίσει τα ποιοτικά κριτήρια της πολιτικής δράσης, που σέβεται και εφαρμόζει τις αξίες της συνταγματικής νομιμότητας, είναι εκφραστής του άλλου άκρου της πολιτικής βίας.
Όταν μάλιστα εκδηλώνει την πολιτειακή του βούληση με τον οφειλόμενο από τις κοινωνικές περιστάσεις κοινωνικό ακτιβισμό, είναι εγκληματίας, είναι τρομοκράτης, αποτελεί το άλλο άκρο των ενεργειών της δολοφονικής ''χρυσής αυγής''!
Στο συγκεκριμένο εγχείρημα της άθλιας αυτής μορφής πολιτικής επικοινωνίας, που θεωρεί τους πολίτες διανοητικά διαταραγμένους δουλοπάροικους και πρόθυμα κοινωνικά υποζύγια των φορέων της πολιτικής διαφθοράς και της απόλυτης ανεπάρκειας, συμμετέχει ασμένως η ακαδημαϊκή και εν γένει πολιτισμική διανόηση της υπό συγκρότηση κεντροαριστεράς, η οποία αποτελεί την έσχατη αισχύνη της ακαδημαϊκής κοινότητας, της επιστήμης και του πολιτισμού.
Οι εκπρόσωποί της μολύνουν τις δημόσιες συχνότητες και κοσμούν τα πρετεντέρεια πάνελ, παραδίδοντας δημόσια μαθήματα κοινωνικής υποταγής, ακαδημαϊκού εκμαυλισμού και πολιτισμικού δωσιλογισμού.
Αποτελούν το σύγχρονο μίασμα μιας υποτιθέμενης πνευματικής τάξης, που παράγει ανοησία, αντί ιδεών και διακονεί την πολιτειακή και κοινωνική υποταγή, έναντι της διαιώνισης της παρακμιακής της ανεπάρκειας στην εκπαίδευση, την τέχνη και τον πολιτισμό.
Η επικοινωνιακή συνωμοσία της προδοτικής κεντροαριστεράς, με τους δημοσιογραφικούς εκπροσώπους των διαπλεκόμενων μέσων μαζικής επικοινωνίας και τους πολιτικούς τους συμμάχους, επιβάλλει διανοητική εγρήγορση, πολιτειακή γενναιότητα και άσκηση απόλυτης γνωστικής βίας από την δημοκρατική κοινότητα των αληθινών διανοουμένων.
Μόνο που αυτή τη φορά τα διακυβεύματα απαιτούν άρθρωση πολιτικού και επιστημονικού λόγου, χωρίς εξωραϊσμούς, περιστροφές και ενδοτικά στρογγυλέματα.
Όσοι παραμείνουν στο μέτωπο της πολιτικής, πνευματικής και επιστημονικής ελευθεροφροσύνης, οφείλουν να είναι αμείλικτοι στη σύγκρουσή τους με το νεοφασιστικό κυβερνητικό έκτρωμα του Σαμαρά και του Βενιζέλου και των εγκληματικών συμμάχων τους, σε κάθε πτυχή του δημόσιου βίου.
Κυρίως, όμως, οφείλουν, έστω και αργά, να καταδείξουν την πνευματική αθλιότητα και την επιδοτούμενη κοινωνική, επιστημονική και επαγγελματική ανεπάρκεια της γνωστής σε όλους τους βαριά παρηκμασμένης και ποικιλωνύμως αργυρώνητης μνημονιακής ''διανόησης'', που ευτελίζει, εκμαυλίζει και δυσφημεί τον πολιτισμό, την ακαδημαϊκή σκέψη, αλλά και αυτή την ιδέα της συγκρότησης της πολιτικής κοινότητας.
Θάνος Παναγιωτόπουλος
Πολιτικός Επιστήμονας - Δημοσιολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου