Κατά τη διαδικασία κύρωσης των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου της μνημονιακής παράδοσης της χώρας στους δανειστές, από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία της πολιτικής σύμπραξης των δωσίλογων, αναπτύχθηκε ένας ιταμός και ταπεινωτικός, για την πολιτειακή αξιοπρέπεια της χώρας, διάλογος, με αντικείμενο το εφαρμοστέο δίκαιο της αναγκαστικής εκτέλεσης των απαιτήσεων των δανειστών, σε περίπτωση κατά την οποία η Ελλάδα πτωχεύσει και επίσημα ή δεν μπορεί να ανταποκριθεί, για μεγάλο χρονικό διάστημα, στις επαχθείς δανειακές της υποχρεώσεις.
Ο νομικός διάλογος είχε ως αντικείμενο πολιτικής διαφωνίας τη δυνατότητα ή μη των δανειστών να προβούν στην κατάσχεση της ιδιωτικής και της δημόσιας περιουσίας του ελληνικού δημοσίου, στην περίπτωση της επίσημης πτώχευσης ή της αδυναμίας ή και της άρνησης εκτέλεσης των δανειακών υποχρεώσεων.
Κατά τη συζήτηση αυτή, αναπτύχθηκαν πολύπλοκα και δαιδαλώδη νομικά επιχειρήματα, η κατανόηση των οποίων απαιτούσε μυημένο ακροατήριο ειδικών, αλλά, στην πραγματικότητα, δεν απαντούσε στο πάνδημο ερώτημα της κοινωνίας, που είναι ταυτόχρονα και κραυγή εθνικής απόγνωσης :
Οι τρικομματικοί κυβερνητικοί εταίροι, με τις δανειακές συμφωνίες που σύναψαν και τις πρόσφατες πράξεις νομοθετικού περιεχομένου που κύρωσαν, έχουν παραδώσει οριστικά και αμετάκλητα την εθνική κυριαρχία, παραιτούμενοι ολοσχερώς από κάθε σχετικό δικαίωμα, και η Ελλάδα, το έδαφος, το υπέδαφος, οι φυσικοί πόροι και ο ορυκτός της πλούτος είναι στην απόλυτη δικαιοδοσία των δανειστών;
Μπορεί μία ελληνική κυβέρνηση, που υπηρετεί το σύνταγμα και το γενικό συμφέρον του ελληνικού λαού και εμφορείται από τις πολιτειακές αξίες της εθνικής κυριαρχίας, αυτοδιάθεσης και ανεξαρτησίας, να αρνηθεί την παράδοση αυτής της ίδιας της χώρας στους δανειστές της;
Η αλήθεια είναι, ότι σε περίπτωση πτώχευσης της χώρας, οι δανειστές μπορούν να προσφύγουν στα δικαστήρια του Λουξεμβούργου, τα οποία θα αποφασίσουν αμετάκλητα και σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο, για το ύψος του συνολικού εθνικού χρέους, και θα διατάξουν την Ελληνική Δημοκρατία να προβεί στην ολοσχερή εξόφλησή του.
Μετά την έκδοση της απόφασης αυτής, οι δανειστές μπορούν να κατασχέσουν κάθε περιουσιακό στοιχείο του ελληνικού δημοσίου, που βρίσκεται στο εξωτερικό, εφαρμόζοντας τη διαδικασία της αναγκαστικής εκτέλεσης, σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο.
Οι δάνειες δυνάμεις, όμως, δεν μπορούν να προβούν στην εκτέλεση των απαιτήσεών τους εντός των ορίων της ελληνικής επικράτειας, εάν δεν αιτηθούν την εφαρμογή του ελληνικού δικαίου αναγκαστικής εκτέλεσης, ενώπιον των ελληνικών δικαστηρίων.
Και ενώ, σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 94 του Συντάγματος, χωρεί αναγκαστική εκτέλεση κατά της ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου, είναι ανεπίτρεπτη και νομικά απαράδεκτη η κατάσχεση στοιχείων της δημόσιας περιουσίας, σε περίπτωση κατά την οποία ο νόμιμος εκπρόσωπος του ελληνικού δημοσίου, ως οφειλέτης, επικαλεσθεί την εφαρμογή του δικαίου της ανάγκης.
Στο δίκαιο της ανάγκης υπάγεται και εμπίπτει η διαδικασία αναγκαστικής εκτέλεσης, σύμφωνα με το ελληνικό δίκαιο, όπως ορίζεται στον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας.
Επομένως, εάν οι απαιτήσεις των δανειστών προσκρούσουν στην επίκληση του δικαίου της ανάγκης από την ελληνική κυβέρνηση, που θα κληθεί να διαχειριστεί την προστασία των θέσμιων και ζωτικών εθνικών συμφερόντων, οι δανειστές δεν μπορούν να προβούν, σε καμία περίπτωση, στην αναγκαστική εκτέλεση των απαιτήσεών τους επί της δημόσιας περιουσίας του δημοσίου, η οποία αποτελεί φυσική και ιστορική κληρονομιά του ελληνικού λαού και μόνον αυτού.
Συνεπώς, η σχετική νομική επιχειρηματολογία, που αναπτύχθηκε κατά τον πρόσφατο κοινοβουλευτικό διάλογο, έχει ελάχιστη πολιτειακή και κοινωνική χρησιμότητα, επειδή δεν συνδυάζεται με την αντικειμενική αξιολόγηση των κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών συνθηκών του κρίσιμου χρόνου, αλλά και με την ορθολογική εκτίμηση του ιστορικού πολιτειακού πλαισίου, εντός του οποίου θα τεθεί το εν λόγω, ύψιστης εθνικής σπουδαιότητας, ζήτημα.
Με άλλα λόγια, η αναγκαστική εκτέλεση των απαιτήσεων των δανειστών, επί της δημόσιας περιουσίας της χώρας, μπορεί να αποκρουσθεί, με την επίκληση του δικαίου της ανάγκης, από μία ελληνική κυβέρνηση, με πολιτειακό σθένος, εθνική αξιοπρέπεια και πραγματική ικανότητα απόλυτης προάσπισης των θέσμιων, πατρογονικών και ζωτικών αγαθών της χώρας, με κάθε κόστος και χωρίς καμία έκπτωση.
Επομένως, η επίκληση του εν λόγω δικαίου προϋποθέτει ότι εκείνοι που θα κυβερνούν κατά τον κρίσιμο χρόνο, δεν θα έχουν καμία γονιδιακή, αξιακή, ιδεολογική και συμπεριφορική συγγένεια, με τους σημερινούς δωσιλόγους της συγκυβέρνησης, που ενεργούν ως οι πλέον κατάπτυστοι εθνικοί Εφιάλτες, που καταλύουν το Σύνταγμα και παραδίδουν καθημερινά και το τελευταίο ίχνος της εθνικής πολιτειακής κυριαρχίας στην εγκληματική τραπεζική και χρηματιστηριακή οργάνωση του νέου γερμανικού οικονομικού ναζισμού.
Είναι άξιο απορίας, πώς είναι δυνατόν να γίνεται επίκληση του δικαίου της ανάγκης, ως έσχατου αποτελεσματικού μέσου απόκρουσης των απαιτήσεων των δανειστών, σε περίπτωση πτώχευσης, από τους εκπροσώπους μιας ειδεχθούς πολιτικής συμμορίας, η οποία, χωρίς κανένα δισταγμό, χωρίς τον ελάχιστο ενδοιασμό, ερημοποιεί την κοινωνία και μετατρέπει τους Έλληνες σε σύγχρονους εξαθλιωμένους οικονομικούς δουλοπάροικους, με σκοπό να ικανοποιήσει τα εγκληματικά λογιστικά προστάγματα των διεθνών τοκογλύφων.
Γιατί οι τρεις κυβερνητικοί εταίροι δεν επικαλούνται το δίκαιο της ανάγκης, αρνούμενοι την εκτέλεση των γενοκτονικών σχεδίων της μνημονιακής υποτέλειας;
Δεν γνωρίζουν άραγε, ότι σύμφωνα με τον Χάρτη του Ο.Η.Ε., οι δανειακές υποχρεώσεις των χωρών αναστέλλονται και τα χρέη τους είτε διαγράφονται είτε δεν εξυπηρετούνται νόμιμα, για αόριστο χρονικό διάστημα, όταν οι επιβαλλόμενες από τους δανειστές δημοσιονομικές πολιτικές καταργούν θεμελιώδη ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα και προσβάλλουν την ατομική και συλλογική αξιοπρέπεια και την αξία του προσώπου των πολιτών της υπόχρεης χώρας;
Πώς τολμούν σήμερα να επικαλούνται το δίκαιο της ανάγκης, από το οποίο έχουν πανηγυρικά παραιτηθεί, υποβάλλοντας την Ελλάδα και το λαό της στην πιο ιταμή ιστορική ταπείνωση έθνους και λαού, υπό συνθήκες ειρήνης;
Προφανώς διατηρούν πλήρη τη βεβαιότητα, ότι όταν έρθει η κρίσιμη ώρα της προάσπισης των θέσμιων πατρογονικών και ζωτικών αγαθών της χώρας, εκείνοι και οι γερμανόδουλοι κουκουλοφόροι συνεργάτες τους θα κοσμούν τις πτέρυγες των σωφρονιστικών καταστημάτων της χώρας, ενώ την προάσπιση των τελευταίων χαρακωμάτων της εθνικής ανεξαρτησίας και της πολιτειακής κυριαρχίας της Ελλάδας θα έχει αναλάβει μια κυβέρνηση, που θα νομιμοποιείται από την απόλυτη εφαρμογή της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας και θα υπηρετεί το συμφέρον του ελληνικού λαού, αρνούμενη να υποταχθεί στις εγκληματικές ορέξεις των διεθνών τοκογλύφων και των πολιτικών εκπροσώπων του σύγχρονου οικονομικού ναζιστικού σκότους.
Θάνος Παναγιωτόπουλος
Πολιτικός Επιστήμονας - Δημοσιολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου