Η εξελισσόμενη σύγκρουση, μεταξύ της σαμαρικής συγκυβέρνησης των μνημονιακών μειοδοτών και της παρηκμασμένης επαγγελματικής συντεχνίας των καθηγητών μέσης εκπαίδευσης, καταδεικνύει, με τρόπο απόλυτο και εμφατικό, την βαθύτατη πολιτισμική κρίση της ελληνικής πολιτείας και κοινωνίας και αποκαλύπτει τις αιτίες και τους αυτουργούς της πολιτειακής έκπτωσης της χώρας.
Η ανάληψη κανονιστικών πρωτοβουλιών από τον υπουργό παιδείας, λίγο πριν την έναρξη των προγραμματισμένων πανελλαδικών εξετάσεων για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, φανερώνει την ιδιοτελή κυβερνητική πρόθεση να διαμορφώσει επαχθείς τετελεσμένες και αναπόδραστες καταστάσεις στο εργασιακό καθεστώς των εκπαιδευτικών και να εγκαθιδρύσει ένα καθεστώς εκπαιδευτικής διοίκησης, που θα αξιολογεί τη δημόσια παιδεία και τους λειτουργούς της, ως περιττούς δαπανηρούς αριθμούς, που παρακωλύουν την ταχεία δημοσιονομική προσαρμογή, όπως την επιτάσσει η θεσμική συμμορία της τρόϊκας των δανειστών.
Ο δραματικός περιορισμός των δημοσίων δαπανών για την παιδεία, την εκπαίδευση και τον πολιτισμό σε ποσοστό του Α.Ε.Π., προσδιορίζει τα αξιακά χαρακτηριστικά και τους πολιτικούς στόχους της τρικομματικής σύμπραξης των δωσίλογων.
Όσο περισσότερο και ταχύτερα αποξενωθούν οι Έλληνες πολίτες από το αγαθό της εκπαίδευσης και της παιδείας, τόσο ευχερέστερος και χωρίς αντίσταση θα καταστεί ο εξανδραποδισμός της κοινωνικής και οικονομικής τους αξιοπρέπειας και η κατάλυση της πολιτειακής τους ελευθερίας.
Η γκεμπελικού τύπου προπαγάνδα του σαμαρικού πολιτικού αίσχους στοχεύει στην ενεργοποίηση των ανακλαστικών του κοινωνικού αυτοματισμού, επιδιώκοντας να φέρει αντιμέτωπους τους εκπαιδευτικούς με τους μαθητές και τις οικογένειές τους.
Η συνδικαλιστική ηγεσία της Ο.Λ.Μ.Ε., δέσμια των καταθλιπτικών κομματικών και πελατειακών της καταβολών, επιλέγει την κοινωνική όξυνση της αντιπαράθεσής της με το υπουργείο παιδείας, εφαρμόζοντας απαξιωμένες συντεχνιακές πρακτικές διεξαγωγής επαγγελματικών αγώνων.
Αν και θα ανέμενε ο κοινωνικός παρατηρητής, η ηγεσία της Ο.Λ.Μ.Ε., αλλά και το ίδιο το σώμα των εκπαιδευτικών, να επιδείξουν την οξυδέρκεια και τη σύνεση, που επιβάλλει η ιδιότητα του δασκάλου και του παραγωγού του εκπαιδευτικού αγαθού, αντιμετωπίζουν την κανονιστική βαρβαρότητα του υπουργού παιδείας, με βίαιη παρόρμηση και αφελή διάθεση αδιέξοδης σύγκρουσης.
Όφειλαν να γνωρίζουν ότι οι εκπαιδευτικοί, ως θεματοφύλακες του δημόσιου αγαθού της παιδείας και της εκπαίδευσης, δεν το αξιοποιούν εκβιαστικά για την επίτευξη ακόμη και θεμιτών επαγγελματικών στόχων, αλλά αντίθετα, το προασπίζουν, το θωρακίζουν, το σφυρηλατούν και το προβάλλουν.
Το σώμα των καθηγητών μέσης εκπαίδευσης όφειλε, κατά την τρέχουσα κρίσιμη για τους μαθητές περίοδο, να γνωστοποιήσει στην ελληνική κοινωνία, με κάθε πρόσφορο επικοινωνιακό μέσο, ότι η σαμαρική κυβέρνηση των ανιστόρητων μειοδοτών καταλύει τον δημόσιο εκπαιδευτικό ιστό της χώρας, στερεί προσχεδιασμένα και ενσυνείδητα τους μαθητές από τους δασκάλους τους και μετατρέπει τους υπηρετούντες στη δημόσια εκπαίδευση καθηγητές σε μία απαθλιωμένη τάξη πνευματικών και επιστημονικών δουλοπάροικων, ώστε να αποτελέσουν τη νέα οδυνηρή ψηφίδα στο εργασιακό μωσαϊκό της μνημονιακής βαρβαρότητας.
Παράλληλα, όφειλαν να στηρίξουν τους μαθητές στην απέλπιδα εκπαιδευτική απόπειρά τους να εξασφαλίσουν δημιουργικό επιστημονικό μέλλον, και αμέσως μετά την ολοκλήρωση της εξεταστικής διαδικασίας, να κηρύξουν ολομέτωπο ανένδοτο πολιτειακό και κοινωνικό αγώνα, για την ανατροπή των πολιτικών δεσμωτών της δημοκρατικής κοινωνίας.
Ακόμη και αν επέλεγαν να απέχουν από τη βαθμολόγηση των γραπτών των πανελλαδικών εξετάσεων ή να μην επιστρέψουν στις τάξεις των σχολείων, μέχρι την οριστική πτώση της δωσιλογικής κυβερνητικής σύμπραξης, κανένας κοινωνικός αυτοματισμός δεν θα μπορούσε να ενεργοποιηθεί και κανενός τύπου κυβερνητική προπαγάνδα δεν θα ήταν σε θέση να συκοφαντήσει τους επαγγελματικούς τους αγώνες.
Αντίθετα, η σημερινή προκλητική στάση της ηγεσίας της Ο.Λ.Μ.Ε., και όσων την υποστηρίζουν, εξαγνίζει τη συνταγματική εκτροπή της κυβέρνησης Σαμαρά, η οποία προβαίνει σε κανονιστικές επιλογές πολιτικής κινητοποίησης εργαζομένων, με μεταξικό ζήλο, απριλιανή προθυμία και σαφή πολιτική πρόθεση να επιβάλλει, με εξωθεσμικά μέσα ειδεχθούς πολιτικού αυταρχισμού, την προληπτική πολιτική καταστολή των κοινωνικών αγώνων.
Συνιστά δραματικό γεγονός, ότι η επαγγελματική τάξη των εκπαιδευτικών δεν έχει την διανοητική, την αισθητική, αλλά και τη στρατηγική επάρκεια να αντιληφθεί ότι οι συντεχνιακοί αγώνες έχουν απαξιωθεί από την ίδια την ιστορική διαδρομή και έχουν δώσει τη θέση τους στη δράση των πολιτικών κινημάτων της κοινωνικής ελευθεροφροσύνης και της πολιτειακής αξιοπρέπειας.
Η νέα αυτή μορφή πολιτικής και κοινωνικής δράσης προϋποθέτει την ανάπτυξη ευρύτατων κοινωνικών συμμαχιών, χωρίς κομματικές κηδεμονεύσεις και συντεχνιακά χαρακτηριστικά, που αξιολογούν, με ορθολογισμό, πολιτειακή ακεραιότητα και κοινωνική ευθυκρισία, τα εκάστοτε διακυβευόμενα αγαθά και γνωρίζουν να προασπίζουν και τον ίδιο τον σκληρό πυρήνα των δημοσίων αγαθών που υπηρετούν, αλλά και την οικονομική αξιοπρέπεια της επαγγελματικής τους λειτουργίας, χωρίς να παρέχουν πολιτικό και κοινωνικό άλλοθι βαριάς συνταγματικής εκτροπής, στο μνημονιακό κυβερνητικό μόρφωμα, που θέτει σε αμφισβήτηση τα ποιοτικά χαρακτηριστικά και δοκιμάζει τις κοινωνικές αντοχές της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Θάνος Παναγιωτόπουλος
Πολιτικός Επιστήμονας - Δημοσιολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου