Κάθε μέρα, και ειδικότερα στην πρωινή ειδησεογραφική ζώνη του ραδιοφωνικού σταθμού Σκάϊ, εκτυλίσσεται ένα τραγικό κωμειδύλλιο, ανάμεσα στην προσωποποίηση της δημοσιογραφικής μιζέριας, της υποταγμένης κακομοιριάς, της βδελυρής κατάθλιψης και στον υπερμέγιστο των ''καθηγητών'' της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης και ''καλύτερο δημόσιο υπάλληλο της χρονιάς'', ο οποίος, κατά την παραλαβή του σχετικού αγαλματιδίου, θα απευθυνθεί και θα ευχαριστήσει τη μαμά του, τη νονά του, τη θεία του και τα μέλη της διαβόητης και κατάπτυστης υπαλληλικής συντεχνίας, που ρυπαίνει την οδό Βασιλίσσης Σοφίας, στελεχώνοντας το περίφημο Υπουργείο τέως Προεδρίας της Κυβέρνησης και ήδη Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, εκτέλεσης προσταγών Τρόϊκας και υπόθαλψης πάσης φύσεως διοικητικής και πολιτικής διαπλοκής.
Στη συγκεκριμένη ραδιοφωνική στήλη, ο δημοσιογραφικός κήρυκας της εθνικής υποταγής στα οικονομικά συμφέροντα του νέου γερμανικού οικονομικού ναζισμού, απευθύνεται στην ένοχη συνείδησή μας, επιχειρεί να μας πείσει ότι τα ζωτικά οικονομικά αγαθά μας πρέπει να καταργηθούν, επειδή έτσι επιθυμεί η τρόϊκα των γνωστών δανειστών και εταίρων και μας καλεί να υποταχθούμε στη μαύρη κοινωνική και εθνική μας μοίρα, παρέχοντας την υπόσχεση, ότι εκείνος και ο εργοδοτικός του πατρώνος θα διενεργήσουν αρκετούς εράνους για να μας ταϊσουν, με κάθε λογής ληγμένα τρόφιμα, φάρμακα, βιβλία, τρύπια ρούχα και πάντως, σίγουρα, με ποικιλώνυμα δωσιλογικά ιδεολογήματα αποδοχής της αναγκαιότητας της οικονομικής μας υποδούλωσης και της κοινωνικής μας εξαθλίωσης.
Η συγκεκριμένη προσωποποίηση της μαύρης δημοσιογραφικής κακομοιριάς, εδώ και λίγο καιρό, έχει συναντήσει στα ερτζιανά έναν περίλαμπρο 'καθηγητή', γεμάτο γνώση, επιστημονική επάρκεια, επαγγελματική ανεξαρτησία, λεβεντιά, υπερηφάνεια, ηθική συγκρότηση και διανοητική οξύνοια.
Στο υπέρλαμπρο αυτό αστέρι θέτει βαρυσήμαντα διοικητικά ερωτήματα, αναζητώντας τα αίτια και κυρίως τους παθογενείς διοικητικούς παράγοντες της οικονομικής κρίσης και λαμβάνει οξυδερκείς επιστημονικές απαντήσεις, άμετρης ανοησίας, και συσκότισης των διοικητικών προβλημάτων της χώρας.
Ο 'κύριος καθηγητής' αναλύει την περισπούδαστη επιστημονική του θέση, για την αξιοκρατική λειτουργία της δημόσιας διοίκησης, όταν ο ίδιος κατέλαβε τη θέση του ειδικού επιστήμονα, συμμετέχοντας στην πλέον δοτή και αναξιοκρατική διαδικασία προφορικής συνέντευξης, για την στελέχωση της τέως Μονάδας Στρατηγικού Σχεδιασμού και Ανάλυσης Πολιτικής.
΄Οταν ο δημοσιογράφος της υποτέλειας ερωτά, για ποιούς λόγους η δημόσια διοίκηση προβάλλει εμπόδια στην ανάπτυξη της κοινωνίας και της οικονομίας και δεν μπορεί να υποστηρίξει δημιουργικά την παραγωγική ανάπτυξη της χώρας, ο 'κύριος καθηγητής' αναφέρεται, με υπερφίαλο στόμφο, στη λειτουργία του πελατειακού συστήματος, το οποίο ο ίδιος υπηρετεί με συνέπεια, πιστά και υποταγμένα.
΄Οταν αναζητά τις πελατειακές παθογένειες της ελληνικής γραφειοκρατίας, υποκρίνεται πως δεν αποτελεί θλιβερό ακολούθημα της συντεχνίας των υπαλλήλων του Υπουργείου Εσωτερικών (τέως Προεδρίας), που κατά τα τελευταία πενήντα χρόνια έχει στεγάσει και αναδείξει, στην κορυφή της διοικητικής ιεραρχίας, τους αυθεντικότερους φορείς του διοικητικού ερασιτεχνισμού, της ημιμάθειας, της διεφθαρμένης κομματικής εξάρτησης, της επαγγελματικής αναξιότητας, της προσωπικής και συλλογικής μειοδοσίας, ως προς την εφαρμογή των διοικητικών αρχών της δημοκρατικής νομιμότητας.
Συνιστά κωμικοτραγικό γεγονός, ενδεικτικό της σήψης του διοικητικού συστήματος της χώρας και των αλληλεπιδράσεών του με τη διαδικασία της πολιτικής διακυβέρνησης, οτι ο 'κύριος καθηγητής' ρυπαίνει, με τον ανάξιο επιστημονικό του λόγο, την Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης, επειδή επέβαλε την παρουσία του σε αυτή η κατάπτυστη συντεχνία των υπαλλήλων του Υπουργείου Εσωτερικών, η οποία, αξιοποιώντας τους γαλάζιους και πράσινους αρχηγέτες της, κατάφερε να ελέγξει τα αξιακά χαρακτηριστικά των αποφοίτων της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης, ώστε να διασφαλίσει τα επονείδιστα για την κοινωνία διοικητικά της προνόμια.
Βεβαίως, ο 'κύριος καθηγητής' ανταπέδωσε τα δώρα, με ιταμές ''επιστημονικές πράξεις'' απόκρουσης κάθε ατομικής και συλλογικής προσπάθειας, που εκδηλώθηκε για τον εκσυγχρονισμό των μέσων και των μεθόδων της ελληνικής δημόσιας διοίκησης, από τους σπουδαστές και τους αποφοίτους της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης.
Και παρόλα αυτά, οι δύο αυτές διαρκείς προσβολές της δημοσιογραφίας, της επιστήμης και της διοίκησης κηρύττουν την εθνική ταπείνωση, την πολιτειακή υποδούλωση και την οικονομική εξαθλίωση των ελλήνων, επειδή, δήθεν, αυτοί δημιούργησαν την κακή διοικητική και οικονομική τους μοίρα, στο μαύρο πεπρωμένο της οποίας οφείλουν να υποταχθούν, ως ενοχικοί δουλοπάροικοι, την ίδια στιγμή κατά την οποία η παρακμιακή ΕΣΗΕΑ παρακολουθεί αμήχανα τον υποτελή εκμαυλισμό της κοινής γνώμης.
Εάν οι ευρωπαίοι επιθυμούσαν πραγματικά την εξυγίανση του ελληνικού διοικητικού συστήματος, τη δραστική περιστολή των δημοσίων δαπανών και την εφαρμογή πολιτικών ουσιαστικής οικονομικής ανάπτυξης, ενισχυτικής της συνοχής του ευρωπαϊκού θεσμικού και οικονομικού ιστού, όφειλαν να επιζητήσουν την πανηγυρική εκδίωξη των διοικητικών καρκινωμάτων, τύπου 'κυρίου καθηγητή', που επί χρόνια νέμονται τον πακτωλό των κοινοτικών χρημάτων, υπό συνθήκες βαθειάς διοικητικής διαφθοράς, ως ευήθεις παραγωγοί προγραμμάτων διοικητικής μεταρρύθμισης και εκσυγχρονισμού και μέλη ομάδων εργασίας, που λεηλατούν, αντί να παράγουν, που βυσσοδομούν, αντί να προσφέρουν, που σπέρνουν ερείπια, όπου και αν πατήσει ο εξωνημένος διοικητικός τους κορμός.
΄Οσο για τον δημοσιογράφο του τέταρτου οικονομικού ράϊχ, δεν αξίζει άλλος σχολιασμός, αφού του αρμόζει μόνον η απόλυτη περιφρόνηση και η πλέον πανηγυρική κοινωνική χλεύη, για την ηθική και διανοητική του κατάντια.
Θάνος Παναγιωτόπουλος
Πολιτικός Επιστήμονας - Δημοσιολόγος
Στη συγκεκριμένη ραδιοφωνική στήλη, ο δημοσιογραφικός κήρυκας της εθνικής υποταγής στα οικονομικά συμφέροντα του νέου γερμανικού οικονομικού ναζισμού, απευθύνεται στην ένοχη συνείδησή μας, επιχειρεί να μας πείσει ότι τα ζωτικά οικονομικά αγαθά μας πρέπει να καταργηθούν, επειδή έτσι επιθυμεί η τρόϊκα των γνωστών δανειστών και εταίρων και μας καλεί να υποταχθούμε στη μαύρη κοινωνική και εθνική μας μοίρα, παρέχοντας την υπόσχεση, ότι εκείνος και ο εργοδοτικός του πατρώνος θα διενεργήσουν αρκετούς εράνους για να μας ταϊσουν, με κάθε λογής ληγμένα τρόφιμα, φάρμακα, βιβλία, τρύπια ρούχα και πάντως, σίγουρα, με ποικιλώνυμα δωσιλογικά ιδεολογήματα αποδοχής της αναγκαιότητας της οικονομικής μας υποδούλωσης και της κοινωνικής μας εξαθλίωσης.
Η συγκεκριμένη προσωποποίηση της μαύρης δημοσιογραφικής κακομοιριάς, εδώ και λίγο καιρό, έχει συναντήσει στα ερτζιανά έναν περίλαμπρο 'καθηγητή', γεμάτο γνώση, επιστημονική επάρκεια, επαγγελματική ανεξαρτησία, λεβεντιά, υπερηφάνεια, ηθική συγκρότηση και διανοητική οξύνοια.
Στο υπέρλαμπρο αυτό αστέρι θέτει βαρυσήμαντα διοικητικά ερωτήματα, αναζητώντας τα αίτια και κυρίως τους παθογενείς διοικητικούς παράγοντες της οικονομικής κρίσης και λαμβάνει οξυδερκείς επιστημονικές απαντήσεις, άμετρης ανοησίας, και συσκότισης των διοικητικών προβλημάτων της χώρας.
Ο 'κύριος καθηγητής' αναλύει την περισπούδαστη επιστημονική του θέση, για την αξιοκρατική λειτουργία της δημόσιας διοίκησης, όταν ο ίδιος κατέλαβε τη θέση του ειδικού επιστήμονα, συμμετέχοντας στην πλέον δοτή και αναξιοκρατική διαδικασία προφορικής συνέντευξης, για την στελέχωση της τέως Μονάδας Στρατηγικού Σχεδιασμού και Ανάλυσης Πολιτικής.
΄Οταν ο δημοσιογράφος της υποτέλειας ερωτά, για ποιούς λόγους η δημόσια διοίκηση προβάλλει εμπόδια στην ανάπτυξη της κοινωνίας και της οικονομίας και δεν μπορεί να υποστηρίξει δημιουργικά την παραγωγική ανάπτυξη της χώρας, ο 'κύριος καθηγητής' αναφέρεται, με υπερφίαλο στόμφο, στη λειτουργία του πελατειακού συστήματος, το οποίο ο ίδιος υπηρετεί με συνέπεια, πιστά και υποταγμένα.
΄Οταν αναζητά τις πελατειακές παθογένειες της ελληνικής γραφειοκρατίας, υποκρίνεται πως δεν αποτελεί θλιβερό ακολούθημα της συντεχνίας των υπαλλήλων του Υπουργείου Εσωτερικών (τέως Προεδρίας), που κατά τα τελευταία πενήντα χρόνια έχει στεγάσει και αναδείξει, στην κορυφή της διοικητικής ιεραρχίας, τους αυθεντικότερους φορείς του διοικητικού ερασιτεχνισμού, της ημιμάθειας, της διεφθαρμένης κομματικής εξάρτησης, της επαγγελματικής αναξιότητας, της προσωπικής και συλλογικής μειοδοσίας, ως προς την εφαρμογή των διοικητικών αρχών της δημοκρατικής νομιμότητας.
Συνιστά κωμικοτραγικό γεγονός, ενδεικτικό της σήψης του διοικητικού συστήματος της χώρας και των αλληλεπιδράσεών του με τη διαδικασία της πολιτικής διακυβέρνησης, οτι ο 'κύριος καθηγητής' ρυπαίνει, με τον ανάξιο επιστημονικό του λόγο, την Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης, επειδή επέβαλε την παρουσία του σε αυτή η κατάπτυστη συντεχνία των υπαλλήλων του Υπουργείου Εσωτερικών, η οποία, αξιοποιώντας τους γαλάζιους και πράσινους αρχηγέτες της, κατάφερε να ελέγξει τα αξιακά χαρακτηριστικά των αποφοίτων της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης, ώστε να διασφαλίσει τα επονείδιστα για την κοινωνία διοικητικά της προνόμια.
Βεβαίως, ο 'κύριος καθηγητής' ανταπέδωσε τα δώρα, με ιταμές ''επιστημονικές πράξεις'' απόκρουσης κάθε ατομικής και συλλογικής προσπάθειας, που εκδηλώθηκε για τον εκσυγχρονισμό των μέσων και των μεθόδων της ελληνικής δημόσιας διοίκησης, από τους σπουδαστές και τους αποφοίτους της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης.
Και παρόλα αυτά, οι δύο αυτές διαρκείς προσβολές της δημοσιογραφίας, της επιστήμης και της διοίκησης κηρύττουν την εθνική ταπείνωση, την πολιτειακή υποδούλωση και την οικονομική εξαθλίωση των ελλήνων, επειδή, δήθεν, αυτοί δημιούργησαν την κακή διοικητική και οικονομική τους μοίρα, στο μαύρο πεπρωμένο της οποίας οφείλουν να υποταχθούν, ως ενοχικοί δουλοπάροικοι, την ίδια στιγμή κατά την οποία η παρακμιακή ΕΣΗΕΑ παρακολουθεί αμήχανα τον υποτελή εκμαυλισμό της κοινής γνώμης.
Εάν οι ευρωπαίοι επιθυμούσαν πραγματικά την εξυγίανση του ελληνικού διοικητικού συστήματος, τη δραστική περιστολή των δημοσίων δαπανών και την εφαρμογή πολιτικών ουσιαστικής οικονομικής ανάπτυξης, ενισχυτικής της συνοχής του ευρωπαϊκού θεσμικού και οικονομικού ιστού, όφειλαν να επιζητήσουν την πανηγυρική εκδίωξη των διοικητικών καρκινωμάτων, τύπου 'κυρίου καθηγητή', που επί χρόνια νέμονται τον πακτωλό των κοινοτικών χρημάτων, υπό συνθήκες βαθειάς διοικητικής διαφθοράς, ως ευήθεις παραγωγοί προγραμμάτων διοικητικής μεταρρύθμισης και εκσυγχρονισμού και μέλη ομάδων εργασίας, που λεηλατούν, αντί να παράγουν, που βυσσοδομούν, αντί να προσφέρουν, που σπέρνουν ερείπια, όπου και αν πατήσει ο εξωνημένος διοικητικός τους κορμός.
΄Οσο για τον δημοσιογράφο του τέταρτου οικονομικού ράϊχ, δεν αξίζει άλλος σχολιασμός, αφού του αρμόζει μόνον η απόλυτη περιφρόνηση και η πλέον πανηγυρική κοινωνική χλεύη, για την ηθική και διανοητική του κατάντια.
Θάνος Παναγιωτόπουλος
Πολιτικός Επιστήμονας - Δημοσιολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου