ΔΗΜ.ΑΡ. : Η πολιτική εγγυήτρια της πρόσκαιρης ατιμωρησίας των δωσίλογων.

          Η συνεδρίαση της Βουλής, που είχε ως αντικείμενο τη σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής για τη διερεύνηση ενδεχόμενων ποινικών ευθυνών των πολιτικών προσώπων, τα οποία προσχεδιασμένα, δόλια και συστηματικά οδήγησαν τη χώρα στα δεσμά των Μνημονίων και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, αποκάλυψε την ιστορική πολιτική ταυτότητα της ''Δημοκρατικής Αριστεράς'', ως κυβερνητικού εταίρου της σαμαρικής υποτέλειας, αλλά και ως 'αριστερό' δεκανίκι εξαγνισμού των σύνθετων πολιτικών εγκλημάτων, που διαπράττουν εδώ και τρία χρόνια οι κομματικές σχολές εθνικών μειοδοτών, του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ.
Πριν από τις εκλογές, ο αρχηγός της ΔΗΜΑΡ διακήρυττε ότι η συμμετοχή του κόμματός του σε ενδεχόμενη πολυκομματική κυβερνητική συνεργασία θα αποτελούσε ανασχετικό παράγοντα στην πολιτική αυθαιρεσία, θα προστάτευε τη μεσαία τάξη και τους οικονομικά αδύνατους και τελικώς θα εκπροσωπούσε τη δύναμη της αριστεράς, που αναζητεί και μάχεται για την επικράτηση των αξιών της αλήθειας και της δικαιοσύνης.
          Στην πραγματικότητα, η μέχρι σήμερα κοινοβουλευτική δράση του συγκεκριμένου πολιτικού κόμματος αποκαλύπτει τους αληθινούς σκοπούς της κυβερνητικής του συνεργασίας και αναδεικνύει την ουσία της ιδεολογικής και προγραμματικής του ποιότητας. 
Η αλήθεια είναι ότι η ΔΗΜΑΡ αξιοποίησε, με μοναδική πολιτική υστεροβουλία και ιδιοτέλεια, την ανάγκη τμήματος του εκλογικού σώματος για την επίτευξη κυβερνητικής σταθερότητας, με σκοπό να αποκτήσει σημαντικό μέρισμα στη νομή της πολιτικής και της διοικητικής εξουσίας και να διαμορφώσει έναν επωφελή σύνδεσμο των στελεχών της με το πολιτικό χρήμα. 
 Η συγκεκριμένη σκοπιμότητα δεν είχε ποτέ ιδεολογικό περιεχόμενο και πάντοτε χαρακτηριζόταν για τον άκρατο πολιτικό αμοραλισμό της. 
Η ΔΗΜΑΡ ποτέ δεν είχε αυτοτελές προγραμματικό σχέδιο κοινωνικής δράσης, με χαρακτηριστικά μαρξιστικής προσέγγισης και αριστερής παρέμβασης, ήταν πάντοτε ένα ετερόκλητο συνονθύλευμα  κοινωνικής αναξιότητας, ιδεολογικής μηδαμινότητας και ορισμένες φορές κοινωνικής προπέτειας.
Η περίπτωση άλλωστε του εκπροσώπου τύπου της, συνιστά απόλυτη επίρρωση της προαναφερόμενης παρατήρησης : άκριτη δικαιολόγηση της οικονομικής εξαθλίωσης των Ελλήνων, διαμόρφωση κοινωνικού κλίματος οικονομικής τρομοκρατίας, άμετρη ενδοτικότητα στις απαιτήσεις των δάνειων δυνάμεων, φαιδρή πολιτική ανάλυση του οικονομικού και κοινωνικού τοπίου και των αναφορών του στη διεθνή συγκυρία, ημιμάθεια, κακόνοος ερασιτεχνισμός, πολιτικός κυνισμός, έπαρση κυβερνητικού νεοπλουτισμού, είναι τα στοιχεία που συνθέτουν την ιδεολογική έκφραση της πολιτικής επικοινωνίας ενός κομματιδίου που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερό. 
Αλλά και ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΔΗΜΑΡ είναι πλήρης αντιφάσεων, ηθικών και πολιτικών αντινομιών. Αποχώρησε από το ΠΑΣΟΚ,  επειδή αρνήθηκε να ψηφίσει τα προηγούμενα μνημόνια και εκπροσωπεί σήμερα τον κοινοβουλευτικό λόγο της ΔΗΜΑΡ, που υποστηρίζει διαπρυσίως την κυβερνητική εφαρμογή του τρίτου και επαχθέστερου μνημονίου. 
          Ο ετερόκλητος αυτός θίασος που ανέδειξε ως 'σημαίνοντα' πολιτικά στελέχη ασήμαντα άτομα ή πρόσωπα με αμφιλεγόμενη πορεία στην τέχνη, την επιστήμη και τη διανόηση, εγγυάται σήμερα την πρόσκαιρη ατιμωρησία του πολιτικού προσωπικού, που παρέδωσε την πολιτειακή κυριαρχία της χώρας στους κερδοσκόπους των αγορών, στους διαχειριστές επενδυτικών κεφαλαίων και τελικώς στους τραπεζικούς τοκογλύφους, που ελέγχουν τους χρηματοπιστωτικούς μηχανισμούς, με μοναδικό αντάλλαγμα την αύξηση της συμμετοχής του στη νομή της εξουσίας και στον έλεγχο του πολιτικού χρήματος.   
          Τώρα πια, όμως, δεν συγκαλύπτουν μόνον, το συντελούμενο πολιτικό έγκλημα κατά της χώρας και του λαού της, αλλά συμμετέχουν με πλήρη επίγνωση και πολιτική δολιότητα, στην εξακολούθηση της διάπραξής του, εκτιμώντας προφανώς ότι η νέα πολιτική τάξη πραγμάτων, στην οποία επιδιώκουν να συμμετέχουν, προϋποθέτει την πλήρη οικονομική υποδούλωση της ελληνικής κοινωνίας και την παντελή αποξένωση της Ελλάδας  από τα τυπικά και ουσιαστικά χαρακτηριστικά της πολιτειακής της υπόστασης ως κυρίαρχου κράτους. 
Αυτό αξιολογείται αυθεντικώς από την πολιτική αγυρτεία του κατάπτυστου Ψαριανού, που ρυπαίνει τις ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες, με τη σαχλότητα του παρακμιακού ψευτοδιανοούμενου, και παραδίδει μαθήματα πολιτικής δουλοπρέπειας, την οποία εξαγνίζει με το καταγέλαστο προσωπείο της αριστερής υπευθυνότητας.
           Όπως η Δεξιά διασύρεται ιδεολογικά από την ναζιστική 'χρυσή αυγή', κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο και με αντίστοιχη πολιτική σημειολογία, η ΔΗΜΑΡ αμαυρώνει την πολιτική ιστορία της δημοκρατικής αριστεράς και αποτελεί τον  αριστερό απολογητή της πιο βάρβαρης μορφής του νέου πολιτικού δωσιλογισμού.

Θάνος Παναγιωτόπουλος
Πολιτικός επιστήμονας-Δημοσιολόγος

Γκρεμίστε τα τείχη ! Επιστρέφουν οι δωσίλογοι, με τα αργύρια της εθνικής προδοσίας !

Η συνεδρίαση του eurogroup της 26ης Νοεμβρίου 2012 σηματοδοτεί με τον πλέον επίσημο και προφανή τρόπο την επιβολή καθεστώτος οικονομικής κατοχής της ελληνικής δημοκρατίας από τις δάνειες δυνάμεις και την εγκαθίδρυση ενός ιδιότυπου καθεστώτος επιβολής οικονομικών και διοικητικών διομολογήσεων, που καταργούν την εσωτερική και εξωτερική κυριαρχία της χώρας. 
Οι πολιτικοί επαίτες της ντροπής, αφού λοιδορήθηκαν, εμπαίχθηκαν, χλευάστηκαν και προσέβαλαν κάθε έννοια πολιτειακής αξιοπρέπειας κυρίαρχου κράτους, επέστρεψαν στην κατεχόμενη χώρα, με τη βαρύγδουπη, βλακώδη αναγγελία της ''καινούργιας μέρας που ξημερώνει για τον ελληνικό λαό"!  
Την ίδια στιγμή, τα πρετεντέρια δημοσιογραφικά κηρύγματα της διαπλοκής και της μαύρης προπαγάνδας καθησυχάζουν τους ταπεινωμένους πολίτες με παρηγορητικούς λόγους, που δηλώνουν ανακούφιση για την παραμονή της χώρας στο ευρώ και την ευρωζώνη, αδιαφορώντας παντελώς αν το ακροατήριό τους στερείται των στοιχειωδών μέσων βιοπορισμού, από την επέλαση της μνημονιακής λαίλαπας και αγνοώντας ότι η ανθρωπιστική κρίση γίνεται κυρίαρχο στοιχείο της κοινωνικής καθημερινότητας. 
Οι ανιστόρητοι εθνικοί μειοδότες εξασφάλισαν την ανακεφαλοποίηση των τραπεζών, διογκώνοντας το δημόσιο χρέος σε δυσθεώρητα ύψη και μεταθέτοντας το οικονομικό βάρος στην ήδη ερημοποιημένη ελληνική κοινωνία.
Ως πειθήνιοι δωσιλογικοί υποτακτικοί, συνομολόγησαν με τους εκπροσώπους της Ευρώπης των τραπεζιτών, των σκοτεινών επιχειρηματιών και των ειδεχθών πολιτικών της απόλυτης αναξιότητας, ότι οι ελληνικές οικογένειες θα καταβάλλουν κεφαλικό φόρο για κάθε παιδί τους ξεχωριστά, ότι κάθε φορά που θα αποτυγχάνει η εκποίηση του δημόσιου πλούτου και των κοινωνικών πόρων θα λαμβάνονται νέα μέτρα περικοπής μισθών, συντάξεων, επιδομάτων και παροχών κοινωνικής πρόνοιας, καθώς και ότι το 20% των ετήσιων πλεονασμάτων του κρατικού προϋπολογισμού θα εκχωρείται αναγκαστικά στον ειδικό λογαριασμό εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους. 
Και όχι μόνον αυτό. Οι δάνειες δυνάμεις υποχρεώνουν την ταπεινωμένη ελληνική δημοκρατία να επαναγοράσει τα ελληνικά κρατικά ομόλογα που κατέχουν ιδιώτες ομολογιούχοι, οπωσδήποτε σε τιμές του τρέχοντος μήνα και αφού προηγουμένως έχει κορυφωθεί ένα ανεπανάληπτο σαφάρι κερδοσκοπίας των διεθνών τοκογλύφων, ώστε να κερδοσκοπήσουν εκ νέου επί του οικονομικού πτώματος του ελληνικού λαού. 
Και παρ' όλ' αυτά, τα σαμαρικά στουρνάρια επιστρέφουν στη χειμαζόμενη χώρα με ποιητική διάθεση εορτασμού των επινικίων της εθνικής τους προδοσίας και αναθέτουν στην αισθησιακή πολιτική προσέγγιση του απαλού Σπηλιωτόπουλου να μας πληροφορήσει ότι είμαστε ακόμη στο ευρώ, βρισκόμαστε ακόμη στην ευρωζώνη και επομένως πρέπει να αντιλαμβανόμαστε την οικονομική πραγματικότητα ως ευτυχείς κοινωνικοί δουλοπάροικοι. Στο μεταξύ εκείνος θα μπορεί να αλείφει τα παρηκμασμένα προδοτικά του οπίσθια με τις λιπαρές πούδρες της εθνικής προδοσίας και να αισθάνεται την απόλυτη ηδονή του τόπου που βιάζεται. 
Ποιά τραγική μοίρα έχει επιφυλάξει σ' αυτήν τη δύσμοιρη γωνιά της Ευρώπης τη συσσώρευση, την ίδια ιστορική περίοδο, τόσων πολλών ανάξιων, ανιστόρητων, ασπόνδυλων, κατάπτυστων πολιτικών, ως πότε η ανοχή της πολιτειακής μας αξιοπρέπειας θα υφίσταται τη δραματική δοκιμασία της συνεχούς και αδιάλειπτης εθνικής τους μειοδοσίας;
Όσοι τους ψήφισαν ή τους στήριξαν, προσδοκώντας στην κυβερνητική σταθερότητα, ακόμη και αν εξαπατήθηκαν, έχουν την ευθύνη και την απαράβατη ιστορική υποχρέωση της πολιτειακής και κοινωνικής έγερσης. 
Διαφορετικά, όχι μόνο δεν θα ξεπλύνουν το άγος της εθνικής τους ντροπής, αλλά θα παραμένουν σιωπηλοί απολογητές της πιο τραγικής προδοσίας της νεώτερης πολιτικής ιστορίας της Ελλάδας. Και στο τέλος, θα υποχρεωθούν, από τις δάνειες κατοχικές δυνάμεις να γκρεμίσουν τα εθνικά τείχη, για να περάσουν με περίλαμπρες τιμές οι νέοι πολιτικοί δωσίλογοι στο εθνικό έδαφος, με τα οικονομικά εύσημα της εσχάτης προδοσίας τους.

Θάνος Παναγιωτόπουλος
Πολιτικός Επιστήμονας - Δημοσιολόγος 

Η ερημοποίηση της δημόσιας διοίκησης από τους εκλογικούς πελάτες των δωσίλογων.

Κατά την άσκηση της επαγγελματικής μου δράσης, ως επιτελικό στελέχος της δημόσιας διοίκησης, αλλά και κατά τη δημόσια παρέμβασή μου, ως ιδρυτής και πρόεδρος της Ένωσης Αποφοίτων Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης, επέλεξα την ευθεία και σφοδρή σύγκρουση με τις υπαλληλικές συντεχνίες του δημόσιου τομέα, που στέγαζαν επί δεκαετίες τους εκλογικούς πελάτες του σημερινού κομματικού δωσιλογισμού και ανέστελαν, με την παρακμιακή, διαπλεκόμενη και διεφθαρμένη δράση τους, κάθε προσπάθεια εκδημοκρατισμού της δημόσιας διοίκησης, μεταρρύθμισης των αξιών της και εκσυγχρονισμού των μέσων και των μεθόδων διοίκησής της.
Οι συγκεκριμένες υπαλληλικές συντεχνίες, γνήσια δημιουργήματα και παραφυάδες του κομματικού συστήματος, που κατέστησε τη δημόσια διοίκηση πολιτικό λάφυρο, επέβαλαν την παθογενή γραφειοκρατική εσωστρέφεια της διοικητικής διαδικασίας, ενεργούσαν ως κυρίαρχα μέλη κομματικού φέουδου και επιφύλασσαν στους πολίτες συμπεριφορά ταλαιπωρίας, προμελετημένων διοικητικών αδιεξόδων και τελικώς μείζονος πολιτειακής απαξίωσης.
Με την ενεργό πολιτική στήριξη των κομμάτων της μνημονιακής υποτέλειας (κυρίως της Ν.Δ. και του ΠΑ.ΣΟ.Κ.), αντιτάχθηκαν με μισαλλόδοξες διοικητικές δράσεις στην επιστημονική προσπάθεια δραστικής περιστολής του οργανωτικού και λειτουργικού κόστους των δομών της δημόσιας διοίκησης, την ορθολογική κατανομή του προσωπικού της, με κριτήριο το δημόσιο συμφέρον, και την ανάπτυξη μεταρρυθμιστικών πρωτοβουλιών, που αποσκοπούσαν στην παροχή ποιοτικών υπηρεσιών προς τους πολίτες, σύμφωνα με τις δημοκρατικές διοικητικές αξίες της χρηστής διακυβέρνησης. 
Και όχι μόνον αυτό. Οι ίδιες υπαλληλικές συντεχνίες, αξιοποιώντας τη νοσηρή όσμωσή τους με το παρακμιακό κομματικό σύστημα, διεκδίκησαν και πέτυχαν τη σύσταση τεράστιου αριθμού οργανικών μονάδων, χωρίς σαφή διοικητικό σκοπό και αποστολή, και την εφαρμογή μιας σκανδαλώδους επιδοματικής πολιτικής, που κατάργησε την αρχή της αξιοκρατίας και την κοινωνική ιεραρχία της σχέσης τυπικών και ουσιαστικών προσόντων, οικονομικών αμοιβών και κοινωνικής προσφοράς.
Τα μέλη των ίδιων συντεχνιών έχουν σημαντική προσωπική και συλλογική ευθύνη για την κοινωνική απαξίωση της δημόσιας διοίκησης και τη διαμόρφωση της πεποίθησης στην κοινωνική συνείδηση ότι ο δημόσιος υπάλληλος είναι ένας εξαχρειωμένος εκλογικός πελάτης, που βασανίζει τον πολίτη και απολαμβάνει τα προνόμια της επαγγελματικώς επιδοτούμενης κομματικής του ένταξης. 
Η αξιακή ταυτότητα της δημόσιας διοίκησης, όμως, δεν προσδιορίζεται από τις ορδές των κομματικών πελατών, που εγκατέστησαν την ατομική και συλλογική τους αναξιότητα σε αυτήν, εξαργυρώνοντας την ελαστική πολιτική τους συνείδηση σε τιμή διορισμού, επαγγελματικής αποκατάστασης και υπηρεσιακής ανέλιξης. 
Αντιθέτως, τα αξιακά χαρακτηριστικά της δημόσιας διοίκησης καθορίζονται και μορφοποιούνται, ως λειτουργίες της ίδιας της δημοκρατίας, από την κρίσιμη μάζα των επαγγελματικών στελεχών της, που εφαρμόζουν την αρχή της νομιμότητας, υπηρετούν τις καταστατικές αρχές του Συντάγματος, τάσσουν τον εαυτό τους στις ανάγκες της κοινωνίας των πολιτών και εκτελούν τις διοικητικές επιλογές της εκτελεστικής εξουσίας, υπό την προϋπόθεση ότι οι εκπρόσωποι αυτής νομιμοποιούνται αποκλειστικά από την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας και μόνον αυτή. 
Η συγκεκριμένη κρίσιμη μάζα των στελεχών της δημόσιας διοίκησης είτε απομονώθηκε, είτε εκδιώχθηκε, είτε εξαναγκάστηκε σε οικειοθελή αποχώρηση από τη δημόσια υπηρεσία, με αποτέλεσμα ο δημόσιος διοικητικός χώρος να αποτελέσει πρόσφορο πεδίο παραβατικής διαπλοκής, πολιτικής απάτης και κομματικής διαφθοράς. 
Οι μύστες του δημοσίου συμφέροντος αγωνίζονται μαρτυρικά, σε όλους τους κλάδους της δημόσιας διοίκησης, αντιμετωπίζοντας το συντεχνιακό μένος, την κομματική απειλή της επαγγελματικής δίωξης, τη συστηματική κατασυκοφάντηση της δράσης τους από τα ποικιλώνυμα συμφέροντα που αντιστρατεύονται και δοκιμάζονται από την καθημερινή βάσανο της απόλυτης σύγκρουσης. 
Η κρίσιμη αυτή μειοψηφία, που προσδιορίζει την αξιακή ταυτότητα της δημόσιας διοίκησης, είναι αφανής, επειδή έχει ισοπεδωθεί από την επέλαση των υπαλληλικών συντεχνιών ή τείνει να παραιτηθεί συνειδητά από την άσκηση κάθε ουσιαστικής επαγγελματικής δράσης, έχοντας διαπιστώσει ότι πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στη σιωπή και την αφομοίωση ή τον επαγγελματικό αφανισμό.

Οι μνημονιακές υποχρεώσεις των κυβερνητικών εταίρων της εθνικής υποτέλειας διαμόρφωσαν ένα δραματικό και ασφυκτικό διοικητικό περιβάλλον, που θέτει κατά τρόπο διλημματικό επιτακτικά ερωτήματα. Η πρόσκαιρη παραμονή τους στην πολιτική εξουσία, η οποία εξαρτάται αποκλειστικά από την εμπιστοσύνη των δανειστών, εταίρων και πατρώνων τους, επιβάλλει τον διοικητικό αυτοχειριασμό της ίδιας της κομματικής τους σάρκας. Οι εκλογικοί τους πελάτες, που οι ίδιοι συσσώρευσαν στις δομές της δημόσιας διοίκησης, απομυζώντας τους κοινωνικούς πόρους του ελληνικού λαού και εξασφαλίζοντας τη διαιώνισή τους στα κυβερνητικά κέντρα εξουσίας, πρέπει να θυσιαστούν με συμβολική βαναυσότητα. Σε διαφορετική περίπτωση, οι δάνειοι εντολείς τους θα μείνουν χωρίς ικανοποίηση και θα τους στερήσουν τους αργυρώνητους κυβερνητικούς τους θώκους. Επιλέγουν συνεπώς τον διοικητικό αυτοχειριασμό τους, για να παραμείνουν χωρίς διοικητική σάρκα, αλλά με σκυμμένο ειδεχθές και βρώμικο πολιτικό κεφάλι στα κέντρα άσκησης της πολιτικής εξουσίας, ακόμη κι αν αυτή είναι υπόδουλη, δοτή και από τη φύση της εξαιρετικά πρόσκαιρη και θνησιγενής. 
Δεν είναι τυχαίο ότι τη θυσία της ''διοικητικής ιφιγένειας'' δεν ανέλαβε ένα παραδοσιακό πολιτικό στέλεχος της κυβερνώσας δεξιάς ή του συνεργαζόμενου πασοκ, αλλά ο προερχόμενος από τη ΄δημοκρατική αριστερά', καθηγητής του συνταγματικού δικαίου, Μανιτάκης. 
Ο συγκεκριμένος υπουργός, με τις αριστερές καταβολές, χωρίς να βαρύνεται από τις πολιτικές και συναισθηματικές δουλείες των σχέσεων εκλογικών πελατών-υπαλλήλων και πολιτικών πατρώνων-υπουργών, αναλαμβάνει την ερημοποίηση της δημόσιας διοίκησης, από όλους εκείνους που την παροίκησαν,  χάριν των ιδιοτελών πολιτικών συμφερόντων του παρακμιακού και διεφθαρμένου πολιτικού προσωπικού που τους διόρισε, χωρίς να έχουν τυπικά και ουσιαστικά προσόντα και εξασφάλισε την αιώνια πολιτική τους υποστήριξη, με τη χορήγηση παχυλών επιδομάτων, χωρίς αντίκρυσμα διοικητικής και κοινωνικής προσφοράς. 
Η ποιοτική μετάλλαξη των παραδοσιακών σχέσεων εκλογικού πελάτη-δημοσίου υπαλλήλου και παρακμιακού πολιτευτή οδηγεί στο νέο σχήμα του διοικητικού θύματος και του διεφθαρμένου πολιτικού θύτη, που θυσιάζει τη νοσηρή ιστορική μεταξύ τους σχέση εμπιστοσύνης και την καταθέτει στους δανειστές και εταίρους, ως τεκμήριο παράδοσης της διοικητικής κυριαρχίας της χώρας στους πολιτικούς εκπροσώπους των διεθνών τοκογλύφων και των εγκληματικών επιχειρηματικών συμφερόντων, που ελέγχουν τα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. 
Ποιός θα πίστευε ότι η ελληνική δημόσια διοίκηση θα βίωνε με τρόπο τόσο ανίερο και δραματικό τον συγκεκριμένο πολιτικό συμβολισμό, πλήρους παράδοσης της διοικητικής κυριαρχίας της χώρας, με τους ίδιους ιστορικούς πρωταγωνιστές, σε ποιοτικά διαφορετικούς πολιτικούς και διοικητικούς ρόλους;
Αυτή η βίαιη ποιοτική αλλαγή στην παθογενή σχέση εκλογικού πελάτη-υπαλλήλου και διαπλεκόμενου-διεφθαρμένου πολιτικού προσωπικού μπορεί να αποτελέσει τη δραματική αιτία της πραγματικής χειραφέτησης των πολιτικών απελεύθερων που διορίστηκαν στο δημόσιο, χωρίς αξιοκρατικές διαδικασίες και σήμερα μετατρέπονται σε οικονομικούς δουλοπάροικους του νέου γερμανικού οικονομικού ναζισμού, με τις εκτελεστικές πρωτοβουλίες των ίδιων των πολιτικών τους πατρώνων, και σκοπό να εξασφαλιστεί η παθογενής, μειοδοτική και νοσηρή διαιώνισή τους στα κέντρα άσκησης της πολιτικής εξουσίας. 
Το κομματικό σύστημα μεταχειρίζεται και πάλι τα ίδια διοικητικά υποκείμενα ως ευτελές και αναλώσιμο προϊόν πολιτικής χρήσης, αδιαφορώντας παντελώς για τη βίαιη και εγκληματική αποστέρησή τους από τα στοιχειώδη οικονομικά μέσα ατομικού και οικογενειακού βιοπορισμού. 
Αυτή η βίαιη χειραφέτηση είναι βέβαιο ότι θα καταστήσει τους διοικητικούς δουλοπάροικους, που σήμερα χειμάζονται, ενεργούς πολίτες, που τιμούν την ελευθερία της πολιτικής τους συνείδησης, δεν την πωλούν, αρνούνται να την νοθεύσουν και αγωνίζονται, απαλλαγμένοι από κομματικές και κοινωνικές δουλείες, για την εφαρμογή των καταστατικών αξιών της δημοκρατικής νομιμότητας, αλλά και της ίδιας της πολιτειακής τους αξιοπρέπειας. 
 Αρκεί ο πολιτικός φορέας του ΣΥΡΙΖΑ, που κατ' εξοχήν φιλοδοξεί να εκφράσει τις αντιμνημονιακές δυνάμεις της κοινωνίας, να αρνηθεί να παραχωρήσει νέα διοικητική κομματική στέγη στις πολιτικές δουλείες, στα επαγγελματικά στερεότυπα εσωστρέφειας, διοικητικού ερασιτεχνισμού και διοικητικής αναξιότητας, που προσδιόρισαν την επαγγελματική τους ταυτότητα, από την έναρξη της παθογενούς ιστορικής τους σχέσης με το κομματικό σύστημα μέχρι σήμερα.
Οι πολιτικοί λόγοι του ανηλεούς διωγμού του συγκεκριμένου διοικητικού προσωπικού δεν έχουν καμιά σχέση ούτε με τις αξιακές του καταβολές, ούτε με τη νοσηρά διαπλεκόμενη δράση των συλλογικών του οργανώσεων, ούτε με την ολοκληρωτική αδυναμία του να υπηρετήσει με επάρκεια το δημόσιο συμφέρον. 
Ο πρωτοφανής διωγμός του δεν έχει αξιακό και ιδεολογικό περιεχόμενο, αλλά υπηρετεί απλώς την ευήθη λογιστική των κατάπτυστων εταίρων και δανειστών, που αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους ως αριθμούς και την κοινωνία ως σπάταλο οικονομικό σύστημα που πρέπει να καταργηθεί. 
Θυσιάζονται ως τεκμήρια ολοκληρωτικής υποταγής της κυβέρνησης των δωσίλογων στις άνομες προσταγές των διεθνών τοκογλύφων, που υποδουλώνουν την Ελλάδα, το λαό της, τους κοινωνικούς και οικονομικούς της πόρους και επιβουλεύονται την ίδια τη δημοκρατία.
Όσες κι αν είναι οι διαφωνίες μας με τις αξιακές καταβολές και την κοινωνική ποιότητα του υπαλληλικού προσωπικού της δημόσιας διοίκησης που βαίνει προς απόλυση, χρέος όλων των ελεύθερων και ενεργών πολιτών είναι να υποστηρίξουν τον πραγματικό τους αγώνα για κοινωνική και οικονομική επιβίωση και να αντιτάξουν το ακατάλυτο σθένος της πολιτειακής αξιοπρέπειας, απέναντι στις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις, που παραδίδουν την εσωτερική και εξωτερική κυριαρχία της χώρας στους πιο στυγνούς εκπροσώπους του νέου γερμανικού οικονομικού ναζισμού.

Θάνος Παναγιωτόπουλος
Πολιτικός Επιστήμονας - Δημοσιολόγος

Ο έσχατος διασυρμός των γερμανόδουλων δωσίλογων.

          Η τρικομματική κυβέρνηση της πολιτειακής εκτροπής, ασκώντας την πιο μαύρη οικονομική τρομοκρατία, ανέθεσε σε 153 άβουλους, υποταγμένους και δουλοπρεπείς βουλευτές να θανατώσουν την ελληνική κοινωνία, να εξοντώσουν οριστικά την οικονομική δραστηριότητα και να επιβάλλουν νέους πραγματικούς κεφαλικούς φόρους σε κάθε ελληνική οικογένεια, υπεξαιρώντας και τα ελάχιστα υπολείμματα του εισοδήματός που της απέμεινε.
Βασικό της επιχείρημα ήταν ότι η νομοθέτηση των νέων μνημονιακών μέτρων της απόλυτης πλέον οικονομικής εξαθλίωσης των Ελλήνων αποτελούσε απαράβατη πολιτική προϋπόθεση για την καταβολή της δανειακής δόσης των 31,5 δισεκατομμυρίων ευρώ και όσων ακόμη οικονομικών  συμπληρωμάτων θα μπορούσε να αποκομίσει η δωσιλογική γενναιοφροσύνη του υπερμέγιστου της πολιτικής ηλιθιότητας που ασκεί καθήκοντα πρωθυπουργού.
          Τα μέτρα ψηφίστηκαν, η κοινωνία θανατώθηκε, τα όνειρα των Ελλήνων σκοτείνιασαν, αλλά οι δωσίλογοι, παρά το γεγονός ότι εκτέλεσαν με απαράμιλλο ζήλο τις προσταγές των τοκογλυφικών πατρόνων τους, εισέπραξαν τη χλεύη των πολιτικών εκπροσώπων του νέου γερμανικού οικονομικού ναζισμού.
Επαίτησαν, σύρθηκαν, εκλιπάρησαν, μαστιγώθηκαν, λοιδορήθηκαν, παρέδωσαν ζωτικούς πόρους, εθνική αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια, υπέβαλαν τους έλληνες πολίτες σε κατοχικό πολιτικό καθεστώς, ανέθεσαν σε κάθε ανεκδιήγητο Φούχτελ και Ράιχενμπαχ  καθήκοντα επικυρίαρχου υπερυπουργού, μετέτρεψαν κατώτερους κοινοτικούς υπαλλήλους σε ειδεχθείς κοινωνικούς δυνάστες, αποτελείωσαν τα συστήματα υγείας και παιδείας, προσέβαλαν τη λειτουργία της δικαιοσύνης, ερημοποίησαν τη δημόσια διοίκηση, παρέδωσαν τη δημοκρατία στους τραπεζίτες, αλλά, παρ' όλ' αυτά, η ανείπωτη αναξιότητά τους δεν κατάφερε να αποσπάσει ούτε ένα ευρώ προδοτικής επαιτείας από το τοκογλυφικό ταμείο των δανειστών και εταίρων τους!
Φρόντισαν όμως να δημιουργήσουν στη διεθνή κοινή γνώμη την πεποίθηση ότι η Ελλάδα αποτελεί δορυφόρο του γερμανικού οικονομικού άξονα, που απειλεί την ευημερία και την ήρεμη δημιουργική καθημερινότητα της παγκόσμιας κοινωνίας. 
Κανένας πολιτικός στο παρελθόν δεν ήταν τόσο σωρευτικά ανίκανος, ανιστόρητος, και ταυτόχρονα μειοδοτικός εγκάθετος, πρόδηλων συμφερόντων ξένων δυνάμεων.
Οι δύο άλλοι κομματικοί συνεταίροι έχουν αγκιστρωθεί στις παρυφές της εξουσίας και στηρίζουν την πορεία του τυφλού προς το σκοτάδι του απόλυτου εθνικού χάους. Μάλιστα, συνομολογούν και στη συγκρότηση τρικομματικής επιτροπής συντονισμού του κυβερνητικού έργου, ώστε με απόλυτη συνέργεια και σταθερή πολιτική σύγκλιση να παραβιάζουν ένα-ένα τα άρθρα του Συντάγματος, μέχρι την οριστική κατάλυσή του. 
          Το εύρος της συντελούμενης προδοσίας προκαλεί ιστορικό σόκ, που έχει ως συνέπεια την καταθλιπτική απάθεια μεγάλου μέρους της κοινωνίας. Πως θα μπορούσε άραγε να αισθανθεί ένας πολίτης όταν πληροφορείται ότι ο φόρος του θα γίνεται όλο και μεγαλύτερος, ανάλογα με τον αριθμό των παιδιών του;  Πως άραγε θα αισθάνονται οι άνθρωποι που αδυνατούν να πληρώσουν τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος και γυρίζουν τη ζωή τους έναν αιώνα πίσω; Τι μπορούν να σκέπτονται οι γιατροί, που στερούνται του αναγκαίου φαρμακευτικού και νοσηλευτικού υλικού για την άσκηση του έργου τους, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης που βλέπουν το σχολείο να πεθαίνει και τη ζωή τους να γίνεται οικονομικό ερείπιο;  Και τα παιδιά και οι νέοι, που βλέπουν τους γονείς τους να καταρρέουν και τα όνειρά τους να αιχμαλωτίζονται στο γερμανικό σκλαβοπάζαρο των τραπεζιτών, των επιχειρηματιών της διαπλοκής και του πιο προδοτικού πολιτικού προσωπικού της νεώτερης πολιτικής ιστορίας, πως να αντέξουν την ενατένιση του μέλλοντός τους;  
          Θα τους αφήσουμε, όμως, να σκλαβώσουν την ελευθερία μας, να εξαθλιώσουν την καθημερινότητά μας, να καταστήσουν νεκρές και τις τελευταίες ικμάδες της ελπίδας μας;
Θα επιτρέψουμε την πλήρη παράδοση της χώρας και του λαού της Ελλάδας στα γερμανικά κοράκια που την επιβουλεύονται; 
Θα παρακολουθούμε αμήχανοι τους τρεις συνεταίρους της ιδιότυπης πολιτειακής εκτροπής να διαλύουν ανενόχλητοι τον κοινωνικό ιστό και να παραμένουν ατιμώρητοι, μαζί με τους άθλιους προκατόχους τους, αγκιστρωμένοι στη μειοδοτική πολιτική εξουσία της υποδούλωσης της χώρας; 
          Η απάντηση στα ερωτήματα αυτά είναι ιστορικά αυτονόητη.
          Ατομική και συλλογική αντίδραση, καθολική άρνηση εκτέλεσης κάθε δωσιλογικής διοικητικής πράξης της πολιτικής διακυβέρνησης των μειοδοτών, ενδικοφανής και ένδικη απόκρουση κάθε φορολογικής απαίτησής τους, κατάδειξη του δωσιλογικού πολιτικού τους ρόλου και συντεταγμένη επιδίωξη της πανηγυρικής πολιτικής τους κατάρρευσης και του παραδειγματικού ποινικού κολασμού τους. 
Η απάθεια, η αδιαφορία και η φοβισμένη ενδοτικότητα διαμορφώνουν κοινωνικό πεδίο νέων πολιτικών αυθαιρεσιών, νέου κοινωνικού ολοκαυτώματος και οδηγούν αναπόδραστα στην απόλυτη ανθρωπιστική κρίση.

          Αναζητείται πολιτικός φορέας που θα συνταχθεί με το κίνημα της πολιτικής ελευθεροφροσύνης, θα αποτινάξει τις δουλείες των νοσηρών προνομίων της προεξάρχουσας αντιπολιτευτικής δύναμης, θα μετατραπεί σε ενιαίο πολιτικό κόμμα, χωρίς συνιστώσες αμετροέπειας, ημιμάθειας και πολιτικού ερασιτεχνισμού και θα σηματοδοτήσει την πολιτειακή απελευθέρωση της ελληνικής κοινωνίας από την προδοτική πολιτική μάστιγα, που επιδιώκει την οριστική διάλυσή της.

Θάνος Παναγιωτόπουλος
Πολιτικός Επιστήμονας - Δημοσιολόγος  

Τιμή και σεβασμός στους δύο ελευθερόφρονες Εισαγγελείς,που αντιστέκονται με γενναιότητα στις σκοτεινές δυνάμεις του μνημονίου.

Στην εποχή της κατάρρευσης των θεμελιωδών λειτουργιών της δημοκρατίας, στη σκοτεινή περίοδο όπου οι ακυρωτικοί δικαστές του Συμβουλίου της Επικρατείας ενεργούν ως υποτελείς απολογητές της κατάλυσης του Συντάγματος από τη μνημονιακή λαίλαπα, στα χρόνια της πολιτειακής υποδούλωσης, της κοινωνικής ταπείνωσης και της οικονομικής εξαθλίωσης των Ελλήνων, την ώρα που η διορισμένη από την εκτελεστική εξουσία ηγεσία της δικαιοσύνης λειτουργεί ως υποτελές εξαπτέρυγο της κυβέρνησης των δωσίλογων, δύο επιφανείς, γενναίοι και ελεύθεροι εισαγγελείς αναβιώνουν τη γενναιοφροσύνη του Τερτσέτη και ορθώνουν, με απαράμιλλη ελευθεροφροσύνη, το δικανικό τους ανάστημα, ενάντια στην ιδιότυπη κοινοβουλευτική εκτροπή, που υπηρετεί τη διεθνή τοκογλυφική οργάνωση των ανιστόρητων δανειστών και εταίρων. 
Η ελεύθερη διάδοση της απόλυτης αντίθεσής τους στην πολιτειακή ταπείνωση της Ελληνικής Δημοκρατίας και στη μετατροπή της ελληνικής κοινωνίας σε σκλαβοπάζαρο κοινωνικών πειραματόζωων του νέου οικονομικού γερμανικού ναζισμού, αξιολογείται από την υποταγμένη στην εκτελεστική εξουσία ηγεσία της δικαιοσύνης, ως "αναξιοπρεπής συμπεριφορά εισαγγελικών λειτουργών'', και εγείρεται η πειθαρχική τους δίωξη, με πρόδηλο σκοπό την επαγγελματική εξόντωσή τους. 
Αντιλαμβανόμαστε ότι ο εισαγγελέας Τέντες ανταποδίδει στην εκτελεστική εξουσία τον διορισμό του στη θέση του εισαγγελέα του αρείου πάγου, τη λειτουργία του οποίου με τη σημερινή πράξη του εκθέτει, αμαυρώνει και απαξιώνει, τοποθετώντας την στην πιο μαύρη σελίδα της νεώτερης ιστορίας της δικαιοσύνης. Αντί να προστατεύει τα συνταγματικά αγαθά του ελληνικού λαού, που πλήττονται και στην πραγματικότητα καταργούνται από τις νομοθετικές πράξεις του κοινοβουλίου της ντροπής, παρέχει θεσμικές υπηρεσίες εντεταλμένου μνημονιακού υποτακτικού, που εγγυάται, με τη θεσμική δύναμη της θέσης του, τη φίμωση της ελεύθερης φωνής των δύο ανεξάρτητων δικαστικών λειτουργών, που τιμούν το δικαστικό σώμα. Ο απεχθής μνημονιακός του ζήλος τον οδηγεί μάλιστα στη διερεύνηση των προθέσεων των μελών του κοινοβουλίου της εθνικής αναξιότητας  να προβούν στην αναζήτηση και ενδεχόμενων ποινικών ευθυνών των δύο εισαγγελέων, για την γενναιόφρονα στάση τους. 
Λησμονεί, όμως, ο προαναφερόμενος, ότι η ελεύθερη διάδοση των στοχασμών αποτελεί θεμελιώδες ατομικό δικαίωμα, που συνάπτεται με την προστασία της αξίας του ανθρώπου, την οποία, με τις επιλογές και τις πρακτικές του προσβάλλει και καταδιώκει.
Ποιό θα είναι, άραγε, το επόμενο βήμα των συγκεκριμένων πρακτικών; Μήπως η διενέργεια προληπτικών συλλήψεων και εκτοπισμών, όσων αρθρώνουν ενοχλητικό για την πολιτική εξουσία λόγο ; Ή μήπως η προστασία της τιμής των πολιτικών εκπροσώπων του μνημονίου απαιτήσει αποτελεσματικότερα μέτρα πρόληψης και καταστολής, ώστε να συντριβεί, με τη θεσμική δύναμη της ανώτατης ποινικής καταστολής, κάθε φωνή αντίστασης και έκφρασης πολιτικής και κοινωνικής ελευθεροφροσύνης; 
Τα ερωτήματα αυτά πρέπει πρωτίστως να απασχολήσουν και να απαντηθούν από τις δικαστικές ενώσεις, με τη σαφήνεια, ενάργεια, δικανική γενναιότητα και λειτουργική ανεξαρτησία, που απαιτεί η κρισιμότητα της παρούσας χρονικής περιόδου. 
Αντιθέτως, ο μαλθακός, πολιτικά αρεστός, θολός ή "ουδέτερος'' δικανικός και επιστημονικός λόγος θα ανεχθεί τη διαμόρφωση επικίνδυνου πεδίου αποκρουστικών θεσμικών αυθαιρεσιών, που στρέφονται κατά του σκληρού πυρήνα των καταστατικών αξιών, οι οποίες συγκροτούν τη δημοκρατική αρχή και θωρακίζουν την πολιτειακή μας ελευθερία. 
Η ελληνική κοινωνία οφείλει να υποκλιθεί στη γενναιότητα, το επαγγελματικό σθένος και την αληθινή προσωπική και λειτουργική ανεξαρτησία των διωκόμενων Εισαγγελέων Πρωτοδικών, Γιάννη Πενταγιώτη και Βικτωρίας Μαρσιώνη, και να τιμήσει τη μέγιστη προσφορά τους στη διαφύλαξη των ζωτικών συνταγματικών αγαθών της. 
Φαίνεται, στην άκρη του σκοτεινού τοπίου μια αμυδρή ακτίνα φωτός ελευθερίας. 
Ας την προστατεύσουμε, ας την ενστερνιστούμε και ας την τιμήσουμε, όπως της αρμόζει.

Θάνος Παναγιωτόπουλος
Πολιτικός Επιστήμονας - Δημοσιολόγος   

Οι παραχαράκτες της ιστορίας.

Τις τελευταίες ημέρες οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις του μνημονιακού μπλόκ πραγματοποιούν μεθοδευμένη και ολομέτωπη επίθεση στο μεγαλύτερο ιστορικό σύμβολο των πολιτικών αγώνων της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας της Ελλάδας. 
Ευτελείς και αργυρώνητες πένες, πολιτικοί σύμβουλοι του νέου Τσολάκογλου, που αφού διέτρεξαν με επαναστατημένη πολυτελή μαλθακότητα τα ιδεολογικά μονοπάτια της "αριστεράς'' και επέστρεψαν στον φυσικό πολιτικό τους χώρο του ιδεολογικού σκότους, ανέλαβαν να εκτελέσουν το έργο της πολιτικής και ιστορικής αποδόμησης των αγωνιστικών και κοινωνικών συμβολισμών της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. 
Η απόπειρά τους, αν και εκ προοιμίου ανεπιτυχής, δεν είναι τυχαία. Επιδιώκουν να ευτελίσουν, να αμαυρώσουν και να απαξιώσουν το μεγαλύτερο ιστορικό σύμβολο που εμπνέει τους σύγχρονους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες του ελληνικού λαού, ενάντια στην πολιτειακή του υποδούλωση και την κοινωνική του εξαθλίωση, η οποία επιχειρείται από τις εγχώριες και διεθνείς πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις της μνημονιακής κατοχής της χώρας. 
Όταν ισχυρίζονται ότι στη φοιτητική εξέγερση του 1973 δεν υπήρξαν νεκροί, από την αστυνομική βία της στρατιωτικής χούντας, υπαινίσσονται ότι και οι νεκροί που θα σπείρουν οι δυνάμεις της δικής τους σκοτεινής βίας θα ξεχαστούν, θα είναι σαν να μην υπήρξαν και ποτέ να μην αγωνίστηκαν, όπως οι αδικοχαμένοι ήρωες εκείνης της εξέγερσης.
 Όταν συγκρίνουν τους πολιτικούς αγώνες για δημοκρατία, ελευθερία και πολιτειακή κυριαρχία με τους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες της Ελλάδας, μεταποιούν επί το ευτελέστερον το φασιστικό δόγμα ''πατρίς-θρησκεία-οικογένεια'' και εισάγουν στην πολιτική ρητορική της φασίζουσας κυβερνώσας δεξιάς νέα κηρύγματα πολιτικής και ιστορικής μισαλλοδοξίας.
 Όταν ταυτίζουν τους επαγγελματίες πολιτικούς της παρακμής, που κεφαλαιοποίησαν με τον πιο κατάπτυστο τρόπο την μεγαλύτερη ή μικρότερη συμμετοχή τους στα γεγονότα εκείνων των ημερών του 1973, με το ποτάμι των ανώνυμων πολιτικών ηρώων που έπληξαν την καρδιά της χούντας και οδήγησαν στην πτώση της, αποσκοπούν στην κατασυκοφάντηση των πολιτικών αγώνων του παρόντος χρόνου, κατά των πολιτικών δυνάμεων της ιδιότυπης κοινοβουλευτικής εκτροπής, που παραδίδει την εσωτερική και εξωτερική κυριαρχία της χώρας στους εγκληματικούς εκπροσώπους των επικυρίαρχων δάνειων δυνάμεων. 
Και ενώ οι πένες τους ρυπαίνουν το περιβάλλον της πληροφόρησης και τον διαδικτυακό ιστό, την ίδια στιγμή οι πολιτικοί τους σύμμαχοι της ναζιστικής 'χρυσής αυγής' ασκούν ακραία βία στις τοπικές κοινωνίες, για να αποτρέψουν τη συμμετοχή των μαθητών στις εκδηλώσεις μνήμης και οι θεσμικοί τους υποστηρικτές στην ελληνική αστυνομία κλείνουν δρόμους και σταθμούς του μετρό, με σκοπό την ουσιαστική απαγόρευση της συμμετοχής των πολιτών στο επετειακό συλλαλητήριο.
 Όλοι αυτοί  επιδιώκουν να μας καταστήσουν κοινωνικούς δουλοπάροικους, πολιτικούς ραγιάδες, χωρίς ιστορική μνήμη, χωρίς πολιτική συνείδηση, χωρίς κοινωνική και οικονομική αξιοπρέπεια.
 Είναι όμως το ίδιο γραφικοί, το ίδιο φαιδροί και το ίδιο ανάξιοι με τους πρωταγωνιστές της απριλιανής χούντας, που επιχειρούν σήμερα να καθαγιάσουν. 
Η αντίδρασή μας απέναντι στην ανιστόρητη πολιτική δράση τους πρέπει να είναι ακόμη πιο σκληρή, από εκείνη που επιφύλαξαν οι πολίτες στους δικτάτορες και τα τσιράκια τους : αυτή τη φορά η κοινωνία δεν οφείλει να απαιτήσει  μόνον τον ποινικό κολασμό των δωσιλογικών προδοτικών και γενοκτονικών κατά του ελληνικού λαού πράξεών τους, αλλά να επιβάλλει την εκτέλεση της εσχάτης των ποινών για την τιμωρία των σύνθετων πολιτικών τους εγκλημάτων κατά της Ελληνικής Δημοκρατίας και του λαού της.
Αν ανεχθούμε την πολιτική γραφικότητά τους, αν δείξουμε ιστορικό έλεος στα πολιτικά τους εγκλήματα, αν περιμένουμε απαθείς την κυβερνητική πτώση τους, είναι εξαιρετικά πιθανό το κυβερνητικό έκτρωμα της μνημονιακής κατοχής και τα ποκιλώνυμα συμφέροντα που το στηρίζουν να μας επιβάλλουν τον επίσημο εορτασμό της 21ης Απριλίου 1967 ως λαμπρού ιστορικού συμβόλου της σύγχρονης κοινοβουλευτικής δικτατορίας που ονειρεύονται !

Θάνος Παναγιωτόπουλος
Πολιτικός Επιστήμονας - Δημοσιολόγος

Η οφειλόμενη απόδοση τιμής στους ηρωϊκούς αγωνιστές του Πολυτεχνείου.

Τα μηνύματα της εξέγερσης των φοιτητών ενάντια στη χούντα των συνταγματαρχών ποτέ δεν ήταν πιο επίκαιρα, ποτέ δεν είχαν την καταλυτική αμεσότητα της εφετινής επετείου. 
Τα αιτήματα εκείνου του αγώνα, για ψωμί-παιδεία-ελευθερία, σηματοδοτούν και καθοδηγούν τους κοινωνικούς αγώνες του ελληνικού λαού, για την αποτροπή της πολιτειακής του υποδούλωσης και της οικονομικής του εξαθλίωσης, που μεθοδεύει η ιδιότυπη κοινοβουλευτική εκτροπή της δικομματικής κυβέρνησης των δωσιλόγων. 
Δεν είναι όμως πια αρκετή η συμμετοχή στην καθιερωμένη διαδήλωση προς την αμερικανική πρεσβεία, ούτε αρκεί η απόθεση ενός λουλουδιού προς τιμήν των νεκρών εκείνης της νύχτας ή η απλή ανάμνηση των αγώνων, που ίσως ο καθένας έδωσε για την επικράτηση της δημοκρατίας.
Η σημερινή εποχή είναι το ίδιο ζοφερή, το ίδιο αποτρόπαια και το ίδιο τρομακτική, με την περίοδο που προηγήθηκε της φοιτητικής εξέγερσης.
Μόνο που τότε ο εχθρός της δημοκρατίας δεν είχε καταλάβει τα έδρανα της Βουλής, αλλά την είχε κλείσει. Ο δεσμώτης της πολιτειακής μας ελευθερίας ήταν συγκεκριμένος, ορατός και είχε ξεκάθαρο ιδεολογικό προσδιορισμό.
Ο σημερινός δεσμώτης της, υπό το πρόσχημα της δημοκρατικής του νομιμοποίησης, που εξασφάλισε με μείζονα πολιτειακή απάτη, καταλύει το Σύνταγμα, παραβιάζει ατομικά δικαιώματα, αποδομεί το τυπικό και το κοινωνικό κράτος δικαίου, προκαλεί ανθρωπιστική κρίση, με την αιτιολογία της δήθεν οικονομικής σωτηρίας της χώρας και παραδίδει, χωρίς κανέναν ενδοιασμό, την πολιτειακή κυριαρχία της Ελλάδας στη διεθνή συμμορία των περιώνυμων δανειστών και εταίρων.
Την περίοδο εκείνη η κατάλυση του Συντάγματος είχε συντελεσθεί με τη βία των όπλων.
Σήμερα η κατάργησή του πραγματοποιείται μέσα από το ίδιο το λίκνο της Δημοκρατίας.
Το αίτημα για ψωμί παραμένει αναλλοίωτο.  
Η διεκδίκηση της παιδείας για όλο το λαό, ως προϋπόθεση της πολιτικής και κοινωνικής του ελευθερίας, είναι το ίδιο επιτακτική.
Το αίτημα της πολιτικής ελευθερίας είναι το ίδιο βαρυσήμαντο.
Μόνο που σήμερα, εκείνοι που υποτίθεται ότι υπηρετούν τη δημοκρατική αρχή απαξιώνουν δόλια και μεθοδευμένα την πολιτειακή αξία της λαϊκής κυριαρχίας και επιδιώκουν να μετατρέψουν τους ελεύθερους πολίτες σε εξαθλιωμένους δουλοπάροικους του νέου γερμανικού οικονομικού ναζισμού. Τότε οι εχθροί της δημοκρατίας βρίσκονταν απέναντί της, με το δάκτυλο στη σκανδάλη. Σήμερα, οι Εφιάλτες της την επικαλούνται, με σκοπό να την καταλύσουν, και αντί του στρατού χρησιμοποιούν την αστυνομία, προς επιβολή της απαγόρευσης διαδηλώσεων και πολιτικών συναθροίσεων. 
Το τοπίο είναι το ίδιο μαύρο και ζοφερό. Το πολιτειακό χρέος παραμένει αναλλοίωτο : η εφαρμογή του άρθρου 120 του Συντάγματος, που καταλύεται. 
Τι σημασία έχει αν αυτός που το επιβουλεύεται φοράει στρατιωτική περιβολή ή ενδύει το προδοτικό του σώμα με σακάκι και γραβάτα. 
Η τυπική ισχύς του Συντάγματος, όμως, μας δίνει τη θεσμική δύναμη να αποδώσουμε την οφειλόμενη τιμή στους αγωνιστές εκείνης της νύχτας. Η διαφύλαξη των καταστατικών αξιών της δημοκρατικής νομιμότητας προσδιορίζει το υπέρτατο χρέος : απόλυτη και καθολική άρνηση εκτέλεσης κάθε πράξης που καταλύει τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα και τις πολιτικές ελευθερίες με κάθε πρόσφορο τρόπο.
Ανάδειξη των δωσιλογικών προθέσεων του κυβερνητικού δικοκομματικού εκτρώματος και διαπόμπευση των στελεχών του, με τη δύναμη της κοινωνικής χλεύης.
Αναζήτηση των ποινικών ευθυνών του πολιτικού προσωπικού, που παραβιάζει με πρόθεση το Σύνταγμα, εκχωρεί το έδαφος, το υπέδαφος και τους κοινωνικούς πόρους της χώρας στην εγκληματική συμμορία των εγχώριων και διεθνών τραπεζιτών και παραδίδει τους πολίτες στα σκλαβοπάζαρα των πιο ειδεχθών πολιτικών και οικονομικών εκπροσώπων τους.
Το πνεύμα του Πολυτεχνείου ζει στο Σύνταγμα της Ελλάδας και καθοδηγεί το κίνημα της πολιτικής ελευθεροφροσύνης για την προστασία του.
Οι πολιτικές δυνάμεις του σκότους θα συντριβούν, μέχρι οι αυθεντικοί πολιτικοί εκπρόσωποί του να οδηγηθούν στο ειδικό δικαστήριο, με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας, μέχρι οι εκπρόσωποι της τρόϊκας των επικυρίαρχων της χώρας να κηρυχθούν ανεπιθύμητα πρόσωπα και εκδιωχθούν οριστικά από το εθνικό έδαφος.
Η δημοκρατική αρχή θα αποτελέσει και πάλι τη μοναδική πηγή νομιμοποίησης της πολιτικής εξουσίας και πηγή έμπνευσης για νέους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες, που θα αναβιώνουν και θα τιμούν το πνεύμα του Πολυτεχνείου.

Θάνος Παναγιωτόπουλος
 Νομικός και Πολιτικός Επιστήμονας - Δημοσιολόγος

Η ιδανική κοινοβουλευτική εκπροσώπηση της κοινωνίας των πολιτών.

του Θάνου Παναγιωτόπουλου
Πολιτικού Επιστήμονα - Δημοσιολόγου

Η παρακολούθηση των συνεδριάσεων της Βουλής, κατά την τρέχουσα περίοδο, αποτυπώνει ανάγλυφα τους πολιτικούς πρωταγωνιστές της έκπτωσης του κομματικού συστήματος και αναδεικνύει τα παθογενή χαρακτηριστικά τους.
Ο πολιτικός ερασιτεχνισμός, η ημιμάθεια, η αδυναμία κατανόησης του πολιτικού αντικειμένου κάθε κοινοβουλευτικής συζήτησης, η άμετρη πολιτική και κοινωνική ανοησία, το πλεόνασμα ενδοτικότητας, η τυφλή υποταγή στα πιο μειοδοτικά προστάγματα του κόμματος, ο αντιπολιτευτικός λόγος χωρίς συγκρότηση, σοβαρότητα και επιστημονική τεκμηρίωση, η ανταλλαγή κραυγών και ύβρεων, που θυμίζουν πεδίο επίλυσης διαφορών των παραγόντων του υποκόσμου, αποτελούν κυρίαρχα στοιχεία των συμπερασμάτων που συνάγει η επιστήμη της πολιτικής ανάλυσης, αλλά και κάθε ελεύθερος και ενεργός πολίτης, που βιώνει τις συνέπειες της δραματικής παρακμής του κοινοβουλευτισμού.
Όλες αυτές οι παθογένειες έχουν προσωπικά και συλλογικά χαρακτηριστικά, που συγκροτούν το παρηκμασμένο πολιτικό πρότυπο του πολιτευτή, χωρίς προσωπική και κοινωνική αξία, που οφείλει την κοινοβουλευτική παρουσία του σε νοσηρές και σκοτεινές οικονομικές και κοινωνικές δουλείες.
Το συγκεκριμένο παρακμιακό πολιτικό προσωπικό στην πραγματικότητα γνωρίζει μόνον ομοιότητες, ανίερες και ετερόκλητες πολιτικές συμμαχίες, υποταγή σε επιχειρηματικά και οικονομικά κέντρα και τελικώς διαιωνίζει την παρουσία του, επειδή όλα τα μέλη του παράγουν την ίδια ακριβώς πολιτειακή ύβρη.
Συμπολιτεύονται και αντιπολιτεύονται με πομπώδη ευτέλεια και ανταλλάσσουν νοσηρές ανοχές και εκδουλεύσεις, τις οποίες ανταποδίδουν στη βάση της αμοιβαιότητας, όταν εναλλάσσονται στη θέση της κυβερνώσας πλειοψηφίας και της αντιπολίτευσης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει την εντύπωση ότι δεν μπορεί ακόμη να αποκτήσει επίγνωση της ιστορικής πολιτικής ευθύνης του, απέναντι στη χώρα, την πολιτική της ιστορία και στις ίδιες τις αξίες του κοινοβουλευτισμού.
Γνωρίζει τι πρέπει πολιτικά να αρνηθεί και να καταγγείλει στην κοινωνία των πολιτών. Η κοινοβουλευτική του παρουσία αντιτίθεται στην παράδοση της πολιτειακής κυριαρχίας της χώρας στις δάνειες δυνάμεις και αποκαλύπτει τις πολιτικές, αστικές και ποινικές ευθύνες όλων εκείνων, που συγκροτούν την τρικομματική δωσιλογική διακυβέρνηση.
Ο πολιτικός του λόγος, όμως, δεν είναι συνήθως ομοιογενής, επαρκώς συγκροτημένος και προγραμματικά σαφής, ενώ, σε αρκετές περιπτώσεις, η πολιτική πανσπερμία των επιμέρους απόψεων των μελών του δημιουργεί σύγχυση και προκαλεί απογοήτευση στο κοινωνικό σώμα, επειδή η αξιωματική αντιπολίτευση αδυνατεί να εκφράσει, με πολιτική και επιστημονική τεκμηρίωση και καθαρότητα, την ιδεολογία της ελευθεροφροσύνης, της διαφύλαξης των συνταγματικών αξιών και της διασφάλισης των ζωτικών οικονομικών αγαθών της κοινωνίας.
Λαμπρή εξαίρεση στο πολιτικό φαινόμενο της βαριάς έκπτωσης της κοινοβουλευτικής δράσης του πολιτικού προσωπικού αποτελεί η περίπτωση της Ζωής Κωνσταντοπούλου. 
Η άρτια επιστημονική της κατάρτιση, η ιδιαίτερη γνωστική της συγκρότηση, η ικανότητά της να προσαρμόζεται στις πιο απαιτητικές αναγκαιότητες της κοινοβουλευτικής διαδικασίας, το ελεύθερο φρόνημά της, η ουσιαστική ρητορική της ικανότητα και κυρίως, η αδάμαστη θέλησή της να συγκρούεται χωρίς όρια με τους εκπροσώπους του πολιτικού υποκόσμου και των οικονομικών και δημοσιογραφικών ερεισμάτων του, τα κομματικά τσιράκια των δανειστών και εταίρων και τον βόρβορο της εθνικής μειοδοσίας, καθιστά την κοινοβουλευτική της παρουσία ιδανική εκπροσώπηση της κοινωνίας των πολιτών. Η μαχητική και αξιοθαύμαστη μέχρι σήμερα κοινοβουλευτική της πορεία και η ταύτισή της με την πολιτική και κοινωνική αλήθεια προκαλεί τον φθόνο, τον πολιτικό πανικό και την εκδήλωση ακραίας πολιτικής μισαλλοδοξίας από τους εκπροσώπους του πολιτικού συστήματος που σαπίζει, για την αποκάλυψη της εγκληματικής του δράσης, με αμάχητη νομική τεκμηρίωση και ακατάλυτο πολιτικό σθένος.
Ο ΣΎΡΙΖΑ οφείλει να καταστήσει την προσωπική κοινοβουλευτική της παρουσία αξιακή κομματική του λειτουργία και να συγκροτήσει την εφαρμογή του πολιτικού του προγράμματος και την αποτελεσματικότητα της κοινωνικής του δράσης, με επίκεντρο την χαρισματική κοινοβουλευτική παρουσία της Ζωής Κωνσταντοπούλου, κατά τρόπο ώστε να ανταποκριθεί με πολιτική πληρότητα στις δραματικές ανάγκες της κοινωνίας που χειμάζεται, από την επονείδιστη επέλαση  των μνημονιακών δυνάμεων στα θέσμια και τα ζωτικά αγαθά των πολιτών. 

Η εκδίωξη και τιμωρία των δωσίλογων αποτελεί υπέρτατο πατριωτικό καθήκον.

Του Θάνου Παναγιωτόπουλου
Πολιτικού Επιστήμονα - Δημοσιολόγου

Η πρόσφατη ψήφιση του νέου μεσοπρόθεσμου προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής ολοκλήρωσε την παράδοση της πολιτειακής κυριαρχίας της Ελληνικής Δημοκρατίας στους θεσμικούς δανειστές και εταίρους. 
Τα νέα επαχθή οικονομικά μέτρα παραβιάζουν τον σκληρό πυρήνα της αξιοπρεπούς διαβίωσης, αμφισβητούν ότι οι Έλληνες πολίτες έχουν αξία προσώπων και εμπεδώνουν την κατάσταση κοινωνικής υποδούλωσης και οικονομικής εξαθλίωσης, που εισήγαγαν τα δύο πρώτα μνημόνια. 
Το νέο μνημόνιο αποτελεί πράξη καταστατικής πολιτικής βίας, επιβάλλει ένα ιδιότυπο "δίκαιο" οικονομικής ανάγκης,  που προσβάλλει κατάφωρα θεμελιώδη ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, και τελικώς επιχειρεί να θέσει σε de facto αναστολή θεμελιώδεις διατάξεις του Συντάγματος, που προσδιορίζουν την μορφή του πολιτεύματος και εξαρτούν την διαδικασία της πολιτικής διακυβέρνησης από την εφαρμογή της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας.
Είναι πια πρόδηλο ότι η τρικομματική δωσιλογική φατρία που ασκεί την εξουσία δεν ενεργεί στο όνομα του ελληνικού λαού, αλλά αντλεί την νομιμοποίησή της από την τρόϊκα που συγκροτούν οι εκπρόσωποι των δάνειων δυνάμεων. 
Η ελληνική δημόσια διοίκηση δεν εφαρμόζει πλέον την αρχή της δημοκρατικής νομιμότητας, αλλά εκδίδει κατά παραγγελία διοικητικές πράξεις, που ευνοούν τα τοκογλυφικά οικονομικά συμφέροντα των δανειστών και στρέφονται ευθέως κατά της ζωής, της τιμής, της περιουσίας και της πολιτικής ελευθερίας των Ελλήνων.
Όσοι άσκησαν την συγκεκριμένη νομοθετική πρωτοβουλία και εκείνοι που ψήφισαν ως μέλη κατοχικού κοινοβουλίου τα μέτρα του οικονομικού και κοινωνικού θανάτου, παραβίασαν εκ προθέσεως το Σύνταγμα, ενήργησαν ως οι έσχατοι των προδοτών και εκτέλεσαν προσταγές κρατικών επικυρίαρχων, που έχουν ως στόχο την προσχεδιασμένη γενοκτονία του ελληνικού λαού και την παράδοση της χώρας του στην εγκληματική οργάνωση των διεθνών τοκογλύφων. 
Η παρούσα ιδιότυπη κατάσταση μείζονος πολιτειακής εκτροπής ενεργοποιεί το πολιτικό δικαίωμα της αντίστασης για κάθε ενεργό πολίτη, που αρνείται να παραδώσει τα ζωτικά αγαθά, που συγκροτούν τον κυρίαρχο χώρο της ατομικής, πολιτικής και οικονομικής ελευθερίας. 
Η άσκηση του δικαιώματος της αντίστασης αποτελεί υπέρτατο πατριωτικό καθήκον και πρέπει να εκδηλώνεται με δύο μορφές. Κατά την αμυντική μορφή του κατατείνει στην πλήρη, απόλυτη, καθολική και πανηγυρική άρνηση εφαρμογής κάθε επαχθούς διοικητικής πράξης, που εκδίδουν τα όργανα της κατεχόμενης ελληνικής διοίκησης και παραβιάζουν τις καταστατικές αξίες της δημοκρατικής νομιμότητας. Η άσκηση κάθε πρόσφορου ένδικου μέσου και ενδικοφανούς βοηθήματος για την αναστολή, την ακύρωση, ακόμη και την καθυστέρηση της εφαρμογής των προαναφερόμενων διοικητικών πράξεων αποτελεί ύψιστη πολιτική, κοινωνική και οικονομική αναγκαιότητα της πολιτειακής μας επιβίωσης.
Στην επιθετική του μορφή το συγκεκριμένο δικαίωμα ασκείται με την συλλογική έγκληση του συνόλου του πολιτικού προσωπικού, που ανήκει στα πολιτικά κόμματα της τρικομματικής συγκυβέρνησης, για τα εγκλήματα της εσχάτης προδοσίας, της εκ προθέσεως παραβίασης του Συντάγματος και της προσχεδιασμένης εθνικής γενοκτονίας, χωρία καμμιά καθυστέρηση.
Οι πολιτικοί δωσίλογοι και οι διοικητικοί συνεργάτες τους πρέπει να υποστούν την ποινική δίωξη  του κράτους δικαίου και να τους επιφυλαχθεί η δικονομική μεταχείριση της υποδειγματικά δίκαιης δίκης. 
Η συγκεκριμένη διαδικασία, με σαφή αναφορά στο νομικό κεκτημένο του συνταγματικού φιλελευθερισμού, που σήμερα οι ίδιοι επιχειρούν βίαια να καταλύσουν, θα αποκαλύψει όλες τις πτυχές των σύνθετων πολιτικών τους εγκλημάτων και θα προδικάσει την δίκαιη και παραδειγματική τιμωρία τους.
Και ο ιστορικός του μέλλοντος, όμως, θα έχει την ευκαιρία, να πληροφορήσει τους λαούς της παγκόσμιας κοινότητας, με την οδυνηρή δύναμη του ελληνικού παραδείγματος, για την πορεία που ακολουθεί ο πολιτικός απατεώνας, μέχρι να καταστεί ο έσχατος των προδοτών, να παραδώσει την πολιτειακή κυριαρχία της χώρας του στους πιο ειδεχθείς και εγκληματικούς τοκογλύφους και να οδηγηθεί τελικώς, από την κοινωνία των ελεύθερων πολιτών, ενώπιον του φυσικού του δικαστή, για τον ποινικό κολασμό των εγκληματικών του πράξεων.
Η ώρα της περισυλλογής παρήλθε. 
Η σιωπή και η απάθεια αποτελούν πολιτειακή συνενοχή. 
Το ύψιστο πατριωτικό καθήκον απαιτεί και επιβάλλει καθολική και ακατάλυτη αντίσταση σε κάθε διοικητικό πρόσταγμα των κατοχικών δυνάμεων και των δωσιλογικών πολιτικών εκπροσώπων τους, ακόμη και αν επιχειρείται να επιβληθεί με την αξιοποίηση του κρατικού μονοπωλίου της υλικής βίας.
Ας δείξουμε στα προδοτικά πολιτικά βδελύγματα που μας κυβερνούν, ότι η ζωή τους μπορεί να γίνει σκοτεινότερη και  επαχθέστερη από την καθημερινή τραγική μοίρα που μας επιφυλάσσουν. 
Η ζωή και η αξιοπρέπειά μας δεν θα επιτρέψουμε να καταβληθούν ως τοκοχρεολύσια σε κανένα συνεργάτη του νέου γερμανικού οικονομικού ναζισμού. 
Το κίνημα της πολιτικής ελευθεροφροσύνης θα συντρίψει τους έσχατους των προδοτών και θα επιβάλλει τον παραδειγματικό ποινικό κολασμό τους από την ανεξάρτητη δικαστική λειτουργία της δημοκρατικής πολιτείας, ακόμη και αν αυτή διατρέχει κατά τον παρόντα χρόνο την ιστορική περίοδο της πιο δραματικής της έκπτωσης.

Μπουμπούκος, ο άθλιος τηλεπωλητής του οικονομικού τρόμου.

         

Του Θάνου Παναγιωτόπουλου, Νομικού και Πολιτικού Επιστήμονα - Δημοσιολόγου.

Φωνή τσιριχτή. Παράστημα δουλοπρεπούς φασιστοειδούς.
 Ήθος βδελυρού  πολιτικού υπηρέτη, που ξέμεινε σε παρηκμασμένο γερμανικό μπορντέλο.
Διάνοια σκοτεινή, υπόδουλη, μιαρή. Λόγος διαστροφικός, υστερικός και κλινικά ασυνάρτητος.
Πολιτική του κατοικία το ιδεολογικό σκοτάδι. Κομματική του στέγη η προδοτική πιάτσα της Συγγρού. Βασική ασχολία του η διασπορά κοινωνικού πανικού, με την πιο μαύρη προπαγάνδα του οικονομικού τρόμου.

Επαγγελματική του δραστηριότητα η πώληση της πολιτειακής ελευθερίας των Ελλήνων στον νέο οικονομικό γερμανικό ναζισμό, σε τιμή κόστους και ευκολίες πληρωμής.
Μια προδοτική πολιτική φιγούρα, με νοσηρή γραφικότητα.
Ένας πολιτικός τσαρλατάνος, με δωσιλογική κουκούλα, ρυπαίνει τις τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές συχνότητες και τα βουλευτικά έδρανα, νομίζοντας πως απειλεί την ελευθεροφροσύνη μας, προσδοκώντας να αλώσει τα συνταγματικά μας τείχη.
Δεν είναι, όμως, τίποτα διαφορετικό από ένα αποτελεσματικό εμετικό.
΄Ενα διανοητικό πτώμα, που εμπορεύεται το αρχαίο ελληνικό πνεύμα και το μολύνει.
Είναι σε όλους μας τόσο γνωστός, όσο και η καταγέλαστη προσωπική του δειλία και κακομοιριά, όταν συναντά την οργή και τη χλεύη της κοινωνίας των πολιτών.
Είναι ο Μπουμπούκος, ο Άδωνις του πνευματικού και πολιτικού σκότους, ο πιο επαίσχυντος και κατάπτυστος πωλητής των μνημονιακων τόμων της κοινωνικής υποδούλωσης και της οικονομικής εξαθλίωσης των Ελλήνων.
Ας του δείξουμε τον θαυμασμό που του αξίζει !

Ο εκλεκτός της νέας αστικής παράταξης των προδοτών.

     Η σημερινή ραδιοφωνική συνέντευξη του Μ. Χρυσοχοϊδη, στον ραδιοφωνικό σταθμό Real FM, είναι ενδεικτική των πολιτικών του προθέσεων, αλλά και άκρως αποκαλυπτική του πολιτικού σχεδίου, που ήδη προετοιμάζεται από το μπλόκ των μνημονιακών δυνάμεων, για τη συγκρότηση "μιας νέας αστικής παράταξης", που θα στεγάσει τους εκπροσώπους και τα συμφέροντα των εγχώριων και διεθνών τραπεζικών τοκογλύφων, τους δωσίλογους της κεντροδεξιάς, τους φασίζοντες του παρακμιακού πασοκ της πτώσης, καθώς και κάθε σκοταδιστικό και μειοδοτικό στοιχείο της κοινωνίας, που επιδιώκει να αποκομίσει πολιτικά και οικονομικά ανταλλάγματα,  από την πολιτειακή υποδούλωση της Ελλάδας στις δυνάμεις του νέου γερμανικού οικονομικού ναζισμού.
     Ο Χρυσοχοϊδης μας είπε, ότι το πασοκ διαλύεται, επειδή δεν υπάρχει, από τα μέλη της κοινοβουλευτικής του ομάδας, κοινή αξιολόγηση της σοβαρότητας των στιγμών, αλλά και των εθνικών κινδύνων που απειλούν τη χώρα, σε περίπτωση που δεν ψηφισθούν τα νέα επαχθή οικονομικά μέτρα και δεν επιτευχθεί η εκταμίευση της δανειακής δόσης.
     Μας αποκάλυψε ακόμη, οτι το μεγαλύτερο πολιτικό λάθος του Βενιζέλου ήταν η άρνησή του να αποδεχθεί την ενεργή συμμετοχή των προβεβλημένων στελεχών του πασοκ στην κυβέρνηση Σαμαρά.  Τέλος, μας γνωστοποίησε ότι η χώρα όχι μόνο μπορεί να σωθεί, αλλά και να εκπλήξει, εάν σύντομα συγκροτηθεί μία μεγάλη αστική παράταξη των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων. 
     Είναι φανερό ότι διερχόμαστε μία ιστορική περίοδο οριστικής χρεοκοπίας των παραδοσιακών ιδεολογικών ρευμάτων.  Η ευκολία με την οποία κινείται το πολιτικό προσωπικό, μεταξύ της πάλαι ποτέ κραταιάς σοσιαλδημοκρατίας και της ήδη κυβερνώσας φασίζουσας δεξιάς, αποκαλύπτει ότι οι παραδοσιακές ιδεολογίες χρησιμοποιήθηκαν, απλά ως εργαλεία πολιτικής σταδιοδρομίας συγκεκριμένων προσώπων, χωρίς να υπάρχει συνεπής αναφορά της πολιτικής τους συμπεριφοράς σε σταθερές αξίες πολιτικής δράσης.
     Ο Χρυσοχοϊδης αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της συγκεκριμένης πολιτικής παθογένειας.  Ενεργεί και συμπεριφέρεται σαν να μην υπήρξε ποτέ μέλος του υπουργικού συμβουλίου των κυβενήσεων Παπανδρέου και Παπαδήμου, που παρέδωσαν την εθνική κυριαρχία στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και έθεσαν τη χώρα υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο.  Προσποιείται ότι δεν συμμετείχε στην δόλια και προσχεδιασμένη εξαπάτηση του εκλογικού σώματος και υποκρίνεται ότι δεν βλέπει την ελληνική κοινωνία να εξαθλιώνεται, την αγορά εργασίας να μετατρέπεται σε εργατικό σκλαβοπάζαρο και την ανθρωπιστική κρίση να καταλαμβάνει κοινωνικά στρώματα, που λίγα μόλις χρόνια πριν ευημερούσαν.
     Αποκλειστικό μέλημά του είναι η ευμάρεια των τραπεζών, η ανεξέλεγκτη λειτουργία των αγορών, η ανταγωνιστικότητα της εργασίας, η υποτίμηση της αξίας της εργατικής δύναμης και η μετάλλαξη της κοινωνίας των πολιτών σε υποκινούμενο μόρφωμα σκλάβων και δουλοπάροικων, χωρίς βούληση, αξιοπρέπεια, πολιτική, κοινωνική και οικονομική ελευθερία. 
     Όσοι διαφοροποιούνται από τους πολιτικούς στόχους του, θεωρεί ότι αντιστρατεύονται την ιδέα της προόδου, της οικονομικής ανάπτυξης και της σταθερότητας του τραπεζικού συστήματος και του επιχειρηματικού περιβάλλοντος.
     Ως εκ τούτου, λαϊκίζουν, είναι εχθροί του κράτους και πρέπει να απομονωθούν, με την πρωτοβουλία της νέας αστικής παράταξης των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων!!!
     Είναι βέβαιο, ότι το πιο ευνοϊκό ακροατήριο του Χρυσοχοϊδη θα ήταν εύκολο να αναζητηθεί στα μέλη της κυβέρνησης Τσολάκογλου, τους πιο ειδεχθείς συνεργάτες των γερμανών κατακτητών, τους πιο επιφανείς εκπροσώπους των μαυραγοριτών και τα πιο άξια μέλη του τάγματος των γερμανοτσολιάδων. 
     Ο φασίζων σοσιαλδημοκράτης, όμως, βολεύεται και με τη σύγχρονη έκδοση των εφιαλτών της ιδεολογικής βαρβαρότητας και της εθνικής υποταγής. Αρκείται στους τραπεζίτες, στους ιδιοκτήτες των εισπρακτικών εταιριών, στους εκπροσώπους των καρτέλ που ελέγχουν τις τιμές των βασικών αγαθών, στους βαρόνους του χρηματιστηρίου, τους εργολάβους των μέσων μαζικής ενημέρωσης, που παράγουν πολιτική επικοινωνία κοινωνικής και οικονομικής τρομοκρατίας και στους πνευματικούς καθοδηγητές των παραθρησκευτικών χριστιανικών οργανώσεων, που κηρύττουν το δόγμα της θεόσταλτης εθνικής υποτέλειας.
     Είναι τόσο μεγάλη η επιθυμία του να βρεθεί ξανά σε υπουργικο θώκο, ώστε να μην τον απασχολεί, εάν η κυβέρνηση στην οποία θα συμμετάσχει, σχηματισθεί από την Μέρκελ, την Λαγκάρντ ή τον Σόιμπλε.  Η πολιτική του ματαιοδοξία προσδιορίζει την ηθική του αναξιότητα και η πολιτική του ανοησία τον καθιστά επίδοξο ηγετικό ταγό της νέας αστικής παράταξης των προδοτών, της συγκροτημένης κομματικής συσπείρωσης των δυνάμεων του σύγχρονού πολιτικού και κοινωνικού δωσιλογισμού.
      Ευτυχώς, η υπερφίαλη πολιτική του αλαζονεία  αποκαλύπτει τα σκοτεινά  πολιτικά του σχέδια και προσκαλεί τους ενεργούς πολίτες, που διαμορφώνουν το νέο κοινωνικό κίνημα της πολιτικής ελευθροφροσύνης, να διαφυλάξουν τα θέσμια και τα ζωτικά αγαθά της δημοκρατικής πολιτικής κοινωνίας, από τις μνημονιακές δυνάμεις του πολιτικού και κοινωνικού σκότους, των οποίων επιζητεί να καταστεί ηγέτης και καθοδηγητής.

Θάνος Παναγιωτόπουλος
Πολιτικός Επιστήμονας - Δημοσιολόγος