Τα μηνύματα της εξέγερσης των φοιτητών ενάντια στη χούντα των συνταγματαρχών ποτέ δεν ήταν πιο επίκαιρα, ποτέ δεν είχαν την καταλυτική αμεσότητα της εφετινής επετείου.
Τα αιτήματα εκείνου του αγώνα, για ψωμί-παιδεία-ελευθερία, σηματοδοτούν και καθοδηγούν τους κοινωνικούς αγώνες του ελληνικού λαού, για την αποτροπή της πολιτειακής του υποδούλωσης και της οικονομικής του εξαθλίωσης, που μεθοδεύει η ιδιότυπη κοινοβουλευτική εκτροπή της δικομματικής κυβέρνησης των δωσιλόγων.
Δεν είναι όμως πια αρκετή η συμμετοχή στην καθιερωμένη διαδήλωση προς την αμερικανική πρεσβεία, ούτε αρκεί η απόθεση ενός λουλουδιού προς τιμήν των νεκρών εκείνης της νύχτας ή η απλή ανάμνηση των αγώνων, που ίσως ο καθένας έδωσε για την επικράτηση της δημοκρατίας.
Η σημερινή εποχή είναι το ίδιο ζοφερή, το ίδιο αποτρόπαια και το ίδιο τρομακτική, με την περίοδο που προηγήθηκε της φοιτητικής εξέγερσης.
Μόνο που τότε ο εχθρός της δημοκρατίας δεν είχε καταλάβει τα έδρανα της Βουλής, αλλά την είχε κλείσει. Ο δεσμώτης της πολιτειακής μας ελευθερίας ήταν συγκεκριμένος, ορατός και είχε ξεκάθαρο ιδεολογικό προσδιορισμό.
Ο σημερινός δεσμώτης της, υπό το πρόσχημα της δημοκρατικής του νομιμοποίησης, που εξασφάλισε με μείζονα πολιτειακή απάτη, καταλύει το Σύνταγμα, παραβιάζει ατομικά δικαιώματα, αποδομεί το τυπικό και το κοινωνικό κράτος δικαίου, προκαλεί ανθρωπιστική κρίση, με την αιτιολογία της δήθεν οικονομικής σωτηρίας της χώρας και παραδίδει, χωρίς κανέναν ενδοιασμό, την πολιτειακή κυριαρχία της Ελλάδας στη διεθνή συμμορία των περιώνυμων δανειστών και εταίρων.
Την περίοδο εκείνη η κατάλυση του Συντάγματος είχε συντελεσθεί με τη βία των όπλων.
Σήμερα η κατάργησή του πραγματοποιείται μέσα από το ίδιο το λίκνο της Δημοκρατίας.
Το αίτημα για ψωμί παραμένει αναλλοίωτο.
Η διεκδίκηση της παιδείας για όλο το λαό, ως προϋπόθεση της πολιτικής και κοινωνικής του ελευθερίας, είναι το ίδιο επιτακτική.
Το αίτημα της πολιτικής ελευθερίας είναι το ίδιο βαρυσήμαντο.
Μόνο που σήμερα, εκείνοι που υποτίθεται ότι υπηρετούν τη δημοκρατική αρχή απαξιώνουν δόλια και μεθοδευμένα την πολιτειακή αξία της λαϊκής κυριαρχίας και επιδιώκουν να μετατρέψουν τους ελεύθερους πολίτες σε εξαθλιωμένους δουλοπάροικους του νέου γερμανικού οικονομικού ναζισμού. Τότε οι εχθροί της δημοκρατίας βρίσκονταν απέναντί της, με το δάκτυλο στη σκανδάλη. Σήμερα, οι Εφιάλτες της την επικαλούνται, με σκοπό να την καταλύσουν, και αντί του στρατού χρησιμοποιούν την αστυνομία, προς επιβολή της απαγόρευσης διαδηλώσεων και πολιτικών συναθροίσεων.
Το τοπίο είναι το ίδιο μαύρο και ζοφερό. Το πολιτειακό χρέος παραμένει αναλλοίωτο : η εφαρμογή του άρθρου 120 του Συντάγματος, που καταλύεται.
Τι σημασία έχει αν αυτός που το επιβουλεύεται φοράει στρατιωτική περιβολή ή ενδύει το προδοτικό του σώμα με σακάκι και γραβάτα.
Η τυπική ισχύς του Συντάγματος, όμως, μας δίνει τη θεσμική δύναμη να αποδώσουμε την οφειλόμενη τιμή στους αγωνιστές εκείνης της νύχτας. Η διαφύλαξη των καταστατικών αξιών της δημοκρατικής νομιμότητας προσδιορίζει το υπέρτατο χρέος : απόλυτη και καθολική άρνηση εκτέλεσης κάθε πράξης που καταλύει τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα και τις πολιτικές ελευθερίες με κάθε πρόσφορο τρόπο.
Ανάδειξη των δωσιλογικών προθέσεων του κυβερνητικού δικοκομματικού εκτρώματος και διαπόμπευση των στελεχών του, με τη δύναμη της κοινωνικής χλεύης.
Αναζήτηση των ποινικών ευθυνών του πολιτικού προσωπικού, που παραβιάζει με πρόθεση το Σύνταγμα, εκχωρεί το έδαφος, το υπέδαφος και τους κοινωνικούς πόρους της χώρας στην εγκληματική συμμορία των εγχώριων και διεθνών τραπεζιτών και παραδίδει τους πολίτες στα σκλαβοπάζαρα των πιο ειδεχθών πολιτικών και οικονομικών εκπροσώπων τους.
Το πνεύμα του Πολυτεχνείου ζει στο Σύνταγμα της Ελλάδας και καθοδηγεί το κίνημα της πολιτικής ελευθεροφροσύνης για την προστασία του.
Οι πολιτικές δυνάμεις του σκότους θα συντριβούν, μέχρι οι αυθεντικοί πολιτικοί εκπρόσωποί του να οδηγηθούν στο ειδικό δικαστήριο, με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας, μέχρι οι εκπρόσωποι της τρόϊκας των επικυρίαρχων της χώρας να κηρυχθούν ανεπιθύμητα πρόσωπα και εκδιωχθούν οριστικά από το εθνικό έδαφος.
Η δημοκρατική αρχή θα αποτελέσει και πάλι τη μοναδική πηγή νομιμοποίησης της πολιτικής εξουσίας και πηγή έμπνευσης για νέους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες, που θα αναβιώνουν και θα τιμούν το πνεύμα του Πολυτεχνείου.
Θάνος Παναγιωτόπουλος
Νομικός και Πολιτικός Επιστήμονας - Δημοσιολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου