Το μειράκιο της μνημονιακής υποτέλειας, ως επίδοξος δεσμώτης της προσωπικής ελευθερίας των Ελλήνων πολιτών.

Κατά τους τελευταίους μήνες, οι επικοινωνιακές πρακτικές της μνημονιακής κατοχής εμφάνισαν στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, κυρίως στα ραδιοτηλεοπτικά, έναν ασήμαντο τύπο, γραφικής πολιτειακής μιζέριας και χαώδους γνωστικής και διανοητικής ανεπάρκειας, ο οποίος, με ύφος υποτακτικής μοιρολογίστρας, έπαιζε το ρόλο του μόνιμου απολογητή του κατάπτυστου χαρατσιού της Δ.Ε.Η., χωρίς όμως να είναι σε θέση να παράσχει καμιά ουσιαστική πληροφορία, χρηστική για την εξυπηρέτηση των πολιτών, αν και διατηρούσε θέση κυβερνητικού στελέχους στο υπουργείο οικονομικών.
Το καταθλιπτικό αυτό μειράκιο προκαλούσε πολλές φορές τη δημοσιογραφική θυμηδία και τον οίκτο του τηλεθεατή-πολίτη, που έβλεπε έκπληκτος να προσωποποιείται η πολιτειακή κατάντια και η διανοητική έκπτωση της δημόσιας λειτουργίας, εκπροσωπούμενη από ένα πολιτικό στέλεχος που γνώριζε ελάχιστα, αδυνατούσε να αρθρώσει στοιχειωδώς συγκροτημένο λόγο και χρησιμοποιούσε, ως μόνιμη επωδό των ασυνάρτητων  τοποθετήσεών του, την περίφημη φράση "δεν γνωρίζω το θέμα, θα ρωτήσω και θα σας πω!''.
Την ίδια περίοδο, μάθαμε ότι ο ατυχής αυτός πολιτικός εκπρόσωπος ακούει στο όνομα ''Χάρης Θεοχάρης'' και ότι οι επαγγελματικές του περγαμηνές άφησαν έντονα τα ίχνη τους στις χρεοκοπημένες και πτωχευμένες επενδυτικές και ασφαλιστικές εταιρείες Lehman Brothers και ΑΣΠΙΣ ΠΡΟΝΟΙΑ.
Επίσης, πληροφορηθήκαμε ότι ο μνημονιακός Χάρης περνάει ατέλειωτες ώρες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και αποκαλεί τον εαυτό του ''IT monkey''. 
Δεν μπορούμε να διαφωνήσουμε. Όλες οι μαϊμούδες, ακόμα κι αν είναι ΙΤ, έχουν σύμφυτα τα χαρακτηριστικά της ανακατωσούρας, της βδελυρής κουτοπονηριάς, της προδοτικής κακίας και της αρπαγής των ξένων αγαθών.
Αυτή προφανώς η μαϊμουδίστικη ικανότητα του μνημονιακού Χάρη θεωρήθηκε σημαντικότατο προσόν και κρίσιμη διοικητική ικανότητα, από τους εξωτερικούς και εγχώριους εκπροσώπους του νέου γερμανικού οικονομικού ναζισμού, ώστε να του αναθέσουν τα καθήκοντα του δημόσιου τελώνη, του υπαλλήλου της τραπεζικής τοκογλυφίας και του εκτελεστή των κατοχικών προσταγμάτων της δήμευσης και της νομοθετημένης υπεξαίρεσης των ζωτικών οικονομικών αγαθών του ελληνικού λαού.
Έτσι το μειράκιο, με την υποταγμένη άβουλη μορφή, που προκαλεί επικοινωνιακή απέχθεια και διανοητική ενόχληση, αναγορεύτηκε μόνιμος γραμματέας δημοσίων εσόδων και ανέλαβε το ''εθνικό'' στουρνάρειο καθήκον, να εξαθλιώσει οικονομικά τους πολίτες και να επιβουλευθεί την προσωπική τους ελευθερία, σε περίπτωση κατά την οποία αυτοί δεν μπορούν να ανταποκριθούν στους ληστρικούς φόρους και τα κατοχικά τέλη, που επιβάλλουν οι εγκληματικές τρόϊκες των πατρώνων του.

Η αναγόρευση του μειρακίου σε μνημονιακό δεσμώτη της προσωπικής ελευθερίας και της περιουσίας των πολιτών μεταλλάσσει αναπόδραστα και τη μορφή της αντίδρασης του κινήματος της πολιτικής και κοινωνικής ελευθεροφροσύνης : οι ελεύθεροι πολίτες δεν επιφυλάσσουν πλέον οίκτο και θυμηδία στην τραγικότητα της ανιστόρητης ασημαντότητάς του, αλλά θα αξιοποιήσουν το ήδη σημαντικό ποινικό της ενδιαφέρον, ώστε να οδηγηθεί, με βροντώδη πανηγυρικότητα, στον φυσικό του δικαστή, για τη δόλια και προσχεδιασμένη εκ μέρους του προσβολή του θεμελιώδους ατομικού δικαιώματος της προσωπικής ελευθερίας, του δικαιώματος στην ιδιοκτησία και στη δημιουργική κοινωνική αυτοδιάθεση.

Πρέπει να γνωρίζει, ότι οι Έλληνες δεν είναι υπήκοοι, οικονομικοί δουλοπάροικοι ή πολιτικοί απελεύθεροι και διαθέτουν το ιστορικό σθένος για την αποτελεσματική και συντριπτική αντιμετώπιση κάθε ανιστόρητου πολιτικού και διοικητικού υποκειμένου, που προσβάλλει ή επιβουλεύεται τα ζωτικά προσωπικά και πολιτειακά τους αγαθά.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, έχει το χρόνο να αποφύγει την ιστορική διαπόμπευση και την κοινωνική χλεύη : ας ακολουθήσει το παράδειγμα της ιαπωνικής λύσης των πολιτικών υποκειμένων της κατηγορίας του!

Θάνος Παναγιωτόπουλος
Πολιτικός Επιστήμονας - Δημοσιολόγος

Οι ''σαμαρικές επενδύσεις'' της πολιτειακής υποδούλωσης και της μνημονιακής υποτέλειας.

Η πραγματοποίηση ιδιωτικών επενδύσεων, κυρίως στρατηγικού χαρακτήρα, αποτελεί σημαντική λειτουργική προϋπόθεση της οικονομικής ανάκαμψης, αλλά και της ίδιας της οικονομικής ευημερίας, όταν συντρέχουν οι ακόλουθοι απαράβατοι θεσμικοί και ουσιαστικοί όροι :

• Σαφώς προσδιορισμένο πρότυπο παραγωγικής συγκρότησης και ανάπτυξης, ευθέως προσανατολισμένο στην αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων, των φυσικών χαρακτηριστικών της χώρας και των δεξιοτήτων των μελών της κοινωνίας, κατά τρόπο, ώστε να επέρχεται διεύρυνση της παραγωγικής βάσης και εντατική εκμετάλλευση της επιστήμης και της τεχνολογίας, ως κυρίαρχων μέσων της οικονομικής ανάπτυξης.
• Αρμονική λειτουργική διασύνδεση του προγράμματος της επένδυσης, κυρίως στη στρατηγική της μορφή, με τις ανάγκες της τοπικής κοινωνίας, εντός του χωρικού πλαισίου της οποίας θα εκτελεστεί, και κατάρτιση απολύτως δεσμευτικών περιβαλλοντικών όρων για τον ιδιώτη επενδυτή, με κριτήριο την αειφορία της οικονομικής δραστηριότητας, σε σχέση με το φυσικό περιβάλλον.
• Πάγιοι, σαφείς και αδιαλείπτως εφαρμόσιμοι κανόνες του εθνικού φορολογικού συστήματος και του εθνικού επενδυτικού σχεδίου, ώστε να αποφεύγονται οι πελατειακές προσεγγίσεις και οι υπόγειες σχέσεις, μεταξύ των συστημάτων της επιχειρηματικότητας, της οικονομίας και της πολιτικής, οι οποίες κατά την παθογενή λειτουργία τους παράγουν διαφθορά και παρακμή.
• Η ιδιωτική επένδυση προσδιορίζεται ως προστιθέμενη κοινωνική και οικονομική αξία, που δημιουργεί νέες θέσεις εργασίας, ενισχύει τον οικονομικό ιστό της τοπικής και της ευρύτερης κοινωνίας και λειτουργεί με σχέση δημιουργικής επαλληλίας, ως προς την εφαρμογή των θεμελιωδών κοινωνικών δικαιωμάτων, που προσδιορίζουν την  κοινωνική και οικονομική αξία της εργασίας, περιορίζουν την επιχειρηματική αυθαιρεσία και αναγνωρίζουν την αξία του ανθρώπου, ως έννοια υπέρτερη της επιχειρηματικότητας και των στόχων της.
• Η ιδιωτική επένδυση δεν αποτελεί μορφή άμεσης ή έμμεσης εκποίησης του φυσικού, του δημόσιου και του κοινωνικού πλούτου, με μοναδικό κριτήριο της έγκρισής της την εφάπαξ εισροή χρηματικών μονάδων, που θα μειώσουν το δημόσιο έλλειμμα ή θα συμβάλλουν στην επίτευξη πρόσκαιρων, πλασματικών οικονομικών πλεονασμάτων.

Η πραγμάτωση των όρων που προαναφέρθηκαν προϋποθέτει ότι η ιδιωτική επένδυση πραγματοποιείται εντός του χωρικού πεδίου της κυριαρχικής αρμοδιότητας ευνομούμενου κράτους, δηλαδή, κυρίαρχης πολιτειακής οντότητας, με αδιαμφισβήτητη δημοσιονομική κυριαρχία και πολιτειακή υπόσταση, το οποίο κυβερνάται, σύμφωνα με την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, στην ουσιαστική και όχι στην τυπική μορφή της, και δεν τελεί υπό καθεστώς ιταμών πολιτικών και οικονομικών διομολογήσεων, που επιβάλλουν, με αποικιοκρατική κυριαρχικότητα, οι πολιτικοί εκπρόσωποι ξένων δυνάμεων ή άδηλων κέντρων οικονομικής εξουσίας.

Οι επενδύσεις, που υπόσχεται ότι "θα προστατεύσει με κάθε κόστος" ο Σαμαράς της μνημονιακής υποτέλειας, δεν έχουν καμία αξιακή και ουσιαστική σχέση με την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, την αύξηση του εθνικού προϊόντος, τη μείωση της ραγδαία αυξανόμενης ανεργίας και της δυστυχίας των ελλήνων πολιτών από τη βαθιά ύφεση της μνημονιακής κατοχής.

Το πολιτικό του κριτήριο ουδόλως συνδέεται με το δημόσιο συμφέρον, αλλά αντίθετα ταυτίζεται με το αθέμιτο λογιστικό όφελος των δανειστών εντολέων του. 

Αποκλειστικό του μέλημα είναι η παράδοση της εθνικής γης και η εκποίηση ή η καταστροφική ιδιωτική εκμετάλλευση των φυσικών και κοινωνικών πόρων του ελληνικού λαού, έναντι ευτελούς οικονομικού τιμήματος, το οποίο θα εισπραχθεί άπαξ, δεν θα έχει καμία συμβολή στη διαδικασία της παραγωγικής ανάπτυξης, θα υπεξαιρέσει τον πλούτο του εθνικού υπεδάφους και θα καταστρέψει το φυσικό περιβάλλον, αλλά θα συμβάλλει στη λογιστική ικανοποίηση των οικονομικών στόχων της μνημονιακής κατοχής, τα συμφέροντα της οποίας προάγει και με κάθε κόστος υπερασπίζεται.

Οι ''σαμαρικές επενδύσεις'' αποτελούν μια ακόμη μορφή ακραίας πολιτικής βίας στην καρδιά του κοινωνικού και οικονομικού ιστού της χώρας, παραχωρούν δημόσια εξουσία σε ιδιωτικά συμφέροντα ανεξέλεγκτης δράσης και κατασυκοφαντούν τον κοινωνικό ρόλο της ορθολογικής και θεμιτής ιδιωτικής επένδυσης στη διαδικασία της οικονομικής ανάπτυξης, που επιδιώκει εύλογο οικονομικό κέρδος, χωρίς να  αυθαιρετεί και να αυτονομείται.

Κυρίως, όμως, κατά την πολιτική και ιδεολογική τους θεώρηση, είναι έτοιμες να οδηγήσουν, χωρίς ενδοιασμούς, σε δραματική περιστολή τα ατομικά δικαιώματα και τις πολιτικές ελευθερίες των ελεύθερων πολιτών και των μελών των κοινωνικών κινημάτων, που αντιτίθενται στη λογιστική στρατηγική τους στόχευση και στην χωρίς όρους πραγματοποίησή τους, ανεξαρτήτως του κόστους που θα επιφέρουν στη λειτουργία του φυσικού και του ανθρωπογενούς περιβάλλοντος.

Για τους λόγους αυτούς, τα μέσα που επιλέγει ο μειοδοτικός Σαμαράς "για την προστασία τους" είναι η ένταση της βάρβαρης αστυνομικής καταστολής, που σε αρκετές περιπτώσεις γνωρίζει πρόδηλη συνταγματική εκτροπή, και η αξιοποίηση των κυρίαρχων μέσων της γκεμπελικής πολιτικής επικοινωνίας, η οποία εσχάτως προσλαμβάνει γραφικές και φαιδρές εκδοχές, όταν διενεργείται με τη φαηλική εκδοχή της ακροδεξιάς ανοησίας και πολιτιστικής έκπτωσης, που κατακλύζει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Οι ''σαμαρικές επενδύσεις'' αποτελούν μια ιδιαίτερη πτυχή του πολιτικού δωσιλογισμού της φασίζουσας μνημονιακής δεξιάς, που επιχειρεί να διαμοιράσει, με ευτελή μειοδοτικά λογιστικά κριτήρια, τη χώρα, και να εξευτελίσει την πολιτειακή της αξιοπρέπεια, θεωρώντας την Ελληνική Δημοκρατία ειδεχθές κατεχόμενο λογιστήριο από εγκληματικές συμμορίες πολιτικών απατεώνων, εθνικών προδοτών και διεφθαρμένων επιχειρηματιών.

Και η συγκεκριμένη μορφή πολιτικού δωσιλογισμού οδηγεί αναπόδραστα τους φορείς της στη φυσική ιστορική τους θέση : στην απόλυτη εθνική χλεύη και στον παραδειγματικό ποινικό κολασμό, για τα εγκλήματα της εσχάτης οικονομικής προδοσίας και της εκ προθέσεως παραβίασης του Συντάγματος, με σκοπό την προσβολή της πολιτειακής τιμής της Ελληνικής Δημοκρατίας και την κοινωνική και οικονομική δουλοποίηση του ελληνικού λαού.

Θάνος Παναγιωτόπουλος

Πολιτικός Επιστήμονας - Δημοσιολόγος

  

Η ελληνική αστυνομία της κοινωνικής βίας και της απόλυτης επαγγελματικής ανεπάρκειας, ως πολιτικό και κοινωνικό φαινόμενο έκπτωσης της δημοκρατίας.

Το ιστολόγιο αυτό έχει με δημοσιεύματά του στηλιτεύσει την αναξιότητα του προσωπικού της ελληνικής αστυνομίας, την ανεπίτρεπτη ιδεολογική του ώσμωση με τα μέσα και τις πρακτικές του ελληνικού νεοναζισμού και έχει καταδείξει την εξωθεσμική του λειτουργία, ως πρόθυμο φορέα κατάλυσης των ατομικών δικαιωμάτων, άσκησης πολιτικής βίας και βάρβαρης επιβολής των πολιτικών της μνημονιακής κατοχής.

Σήμερα, δεν θα επαναλάβουμε τους ίδιους θεωρητικούς ισχυρισμούς, αλλά θα επιδιώξουμε την επίρρωσή τους, με την περιγραφή ενός περιστατικού ακραίας αστυνομικής βίας, το οποίο αποδεικνύει ότι η αμάθεια, ο επαγγελματικός αναλφαβητισμός και η διανοητική αναξιότητα εκτρέφουν τη βία και απαξιώνουν τη λειτουργία της ελληνικής αστυνομίας, ως θεσμού προστασίας της ασφάλειας της κοινωνίας και των ζωτικών αγαθών των πολιτών.

Αθήνα, ώρα 15.20 μ.μ. της 20-2-2013, οδός Κανάρη, Κολωνάκι.

Αστυνομικοί, με μπλε στολές, περικυκλώνουν άτυχο νεαρό ποδηλάτη και αρχίζουν να τον ξυλοκοπούν αναίτια, επειδή κρατούσε σακίδιο και δεν είχε στην κατοχή του το δελτίο της αστυνομικής του ταυτότητας, προς απόδειξη των ταυτοποιητικών του στοιχείων. Ο νεαρός σε κατάσταση τρομώδους πανικού ζητούσε από τους αστυνομικούς να μην τον χτυπούν, αλλά εκείνοι, χρησιμοποιώντας κλωτσιές και γρονθοκοπήματα, τον πέταξαν στο έδαφος, ενεργώντας ως ομάδα παραβατικών ιδιωτών. 

Οι διερχόμενοι πολίτες διαμαρτυρήθηκαν έντονα και αποδοκίμασαν την άλογη και βάρβαρη αστυνομική βία, που προσέβαλε τα σύμβολα της ελληνικής δημοκρατίας και μετέτρεπε τα όργανα της αστυνομικής αρχής σε βίαιο μόρφωμα κοινωνικών δημίων της προσωπικής ελευθερίας των πολιτών. 

Οι εκτρεπόμενοι αστυνομικοί υποχρεώθηκαν, μετά την πάνδημη κατακραυγή της ανεπίτρεπτης συμπεριφοράς τους, να αφήσουν ελεύθερο τον πανικόβλητο νεαρό, μη παραλείποντας όμως την έντονη λεκτική αντιπαράθεση με τους παρευρισκόμενους στο συμβάν πολίτες.

Έκπληκτοι μάθαμε, από τον άναρθρο λόγο τους και τον άλογο ερασιτεχνισμό τους, ότι όποιος πολίτης κρατά σακίδιο, είναι ύποπτος τέλεσης εγκληματικών πράξεων και όποιο πρόσωπο δεν μπορεί να αποδείξει την ταυτότητά του, κατά τον αστυνομικό έλεγχο, πρέπει να προσαχθεί με την άσκηση ακραίας βίας, που εξευτελίζει την ανθρώπινη αξία και αποτελεί θρίαμβο του διαταραγμένου αστυνομικού σαδισμού.

 Και όταν η άκρατη ανοησία και επαγγελματική τους αναξιότητα διεγείρει την εύλογη κοινωνική διαμαρτυρία, επιχειρούν τη φοβική φίμωση των πολιτών, επαπειλώντας αυτούς με καταχρηστικές προσαγωγές, συλλήψεις και εφευρήματα τέλεσης αξιόποινων πράξεων.

Η παντελής ανεπάρκεια της επαγγελματικής τους εκπαίδευσης και κυρίως ο αναλφαβητισμός τους, ως προς τα ατομικά δικαιώματα και τις πολιτικές ελευθερίες των πολιτών, όπως καθορίζονται από το Σύνταγμα και τους νόμους, η εγκληματική άγνοιά τους, ως προς την πολιτειακή αποστολή και τον κοινωνικό ρόλο της ελληνικής αστυνομίας, η ιδεολογική συγγένεια των προσωπικών αξιών τους με το ιδεολογικό μίσος, τον κοινωνικό σκοταδισμό και τη μισαλλοδοξία της βαρβαρικής βίας, τους αποξενώνει, με τρόπο εμφατικό, από τις θεσμικές δράσεις της αστυνομίας στο καθεστώς της συνταγματικής νομιμότητας και τους μεταλλάσσει σε ολετήρες του δημοσίου συμφέροντος, αλλά και βεβηλωτές των συμβόλων και των θεσμών της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Εάν η τρικομματική κυβερνητική σύμπραξη επενδύει στην επαγγελματική αναξιότητα, την επηρμένη ανοησία, την έλλειψη πολιτικής και κοινωνικής αγωγής και την ιδεολογική μισαλλοδοξία του αστυνομικού προσωπικού, επιδιώκοντας να αξιοποιήσει τη βαρβαρότητά του και τη στενή σχέση του με την ακραία πολιτική και κοινωνική βία, με σκοπό να επιβάλλει την κοινωνική κυριαρχία της μνημονιακής ολιγαρχίας, οδηγείται σε επικίνδυνες ατραπούς και για την ίδια και για την κοινωνική ειρήνη.

Σε κάθε περίπτωση, οι μορφές της αστυνομικής αναξιότητας, που παράγουν καθημερινά παράνομη βία και εγγυώνται την πολιτειακή εκτροπή, θα αντιμετωπισθούν με την αποτελεσματικότητα των ισχυρών θεσμικών μέσων που παρέχει η έννομη τάξη, θα καταδειχθεί ο κοινωνικός ρόλος τους και θα απαιτηθεί η πανηγυρική αποξένωσή τους από τα σύμβολα της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Πρέπει όμως να γνωρίζουν, ότι το συνταγματικό μας φρόνημα και η απόλυτη προσήλωσή μας στο ανυπέρβλητο ιδεώδες της πολιτειακής ελευθερίας δεν τρομοκρατούνται, δεν εκφοβίζονται και δεν υποκύπτουν, μπροστά στην επέλαση της βαρβαρότητας όσων άθλιων, επίορκων, ανεπαρκών και ανάξιων, το πελατειακό σύστημα της βαθιάς πολιτικής διαφθοράς περιέβαλε με τον μανδύα των οργάνων της κρατικής εξουσίας.

Θάνος Παναγιωτόπουλος

Πολιτικός Επιστήμονας - Δημοσιολόγος

Τρομοκρατείστε το φόβο!

Η κοινωνική μας καθημερινότητα έχει αποκτήσει μια στενή και ιδιότυπη σχέση με τον κοινωνικό και οικονομικό τρόμο.
Τα ατομικά δικαιώματα περιστέλλονται, οι πολιτικές ελευθερίες προσβάλλονται με βαναυσότητα και η ιδέα της πολιτικής κοινωνίας, που λειτουργεί σύμφωνα με τη δημοκρατική αρχή, υποκαθίσταται από την επιβολή της άδηλης θεσμικής έκφρασης των αγορών και των πολιτικών εκπροσώπων τους, που επιδιώκουν, χωρίς πολιτική και κοινωνική νομιμοποίηση, τη λογιστική ευημερία και την ανθρώπινη δυστυχία.

Κάθε μέρα που περνά, η καθημερινότητά μας αποξενώνεται ολοένα και περισσότερο από τις αξίες της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας.
Επιχειρούν να μας πείσουν ότι η ιδιότητα του πολίτη ταυτίζεται με το απρόσωπο υποκείμενο του οικονομικού υπηκόου, που αποτελεί άβουλη μηχανή απόδοσης ληστρικών και εξοντωτικών φόρων και αποστερείται κάθε έννοιας κοινωνικής παροχής και ασφάλειας, η οποία συνδέεται με τις θεμελιώδεις λειτουργίες του ευνομούμενου κράτους.
Όποιος αποποιείται τον κοινωνικό ρόλο του άβουλου οικονομικού υποκειμένου, που αποδέχεται στωϊκά τις συνθήκες του έκτακτου κατοχικού καταναγκασμού, είναι εχθρός του κράτους, αντιστρατεύεται το εθνικό συμφέρον, δεν αντιλαμβάνεται ότι η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης οικονομικής ανάγκης και επιβουλεύεται την κοινωνική συνοχή και τη διαδικασία της οικονομικής ανάκαμψης.
Το τρομοκρατικό σπιράλ της οικονομικής πολιτικής, της αστυνομικής καταστολής, της γκεμπελικής πολιτικής επικοινωνίας και της αποθέωσης του δόγματος της μνημονιακής υποτέλειας, ως αναπόδραστης συνέπειας των πολιτικών και οικονομικών αμαρτιών της ελληνικής κοινωνίας, έχει υφάνει ένα μαύρο πέπλο οικονομικού πανικού και κοινωνικού φόβου, που συμπυκνώνεται στην έκφραση ''ό,τι κι αν κάνουμε, όσο κι άν αντιδράσουμε είμαστε καταδικασμένοι''.
Το δόγμα της εθνικής ταπείνωσης και της καταθλιπτικής αποδοχής της συντελούμενης κατάλυσης των πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών θεσμών της δημοκρατίας είναι περισσότερο επικίνδυνο από το επαχθέστερο μέτρο της μνημονιακής βαρβαρότητας.
Δημιουργεί το πολιτικό πρότυπο του σύγχρονου οικονομικού δούλου, ο οποίος σύρεται στο σκλαβοπάζαρο της μνημονιακής αγοράς εργασίας και συναινεί με φοβική σιωπή στην κατάλυση των θεμελιωδών πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών δικαιωμάτων, που συγκροτούν την έννοια του δυτικού πολιτικού  πολιτισμού, αλλά και αυτής της ίδιας της δημοκρατίας.

Το σχέδιο είναι δόλιο και επαρκώς μελετημένο.
Η οικονομική στέρηση θα θεωρείται από την κοινωνία προτιμότερη από την εξαθλίωση και η ατομική και κοινωνική πενία θα επιλέγεται από τον λιμό και τον αφανισμό.
Αν είμαστε υπάκουοι, αν καταστούμε πολιτικά και οικονομικά ζόμπι, θα μας επιφυλάσσουν το σχετικό κακό της απόλυτης καταστροφής, ενώ πάντα θα επαπειλείται η αναρχία, η κυριαρχία του εγκλήματος και η πλήρης κοινωνική καταστροφή, εάν αρνούμαστε να υποταχθούμε, αν επιδείξουμε αντίθεση και σθένος ελεύθερων ανθρώπων.

Η ίδια η αξία του ανθρώπου δείχνει το δρόμο της συντριβής του πολιτικού σπιράλ της εθνικής υποτέλειας και της προσωπικής ταπείνωσης των ελλήνων πολιτών.
Αν κάθε μέρα συλλογιστείς πόσο απέχουν οι επιλογές και οι κοινωνικοί καταναγκασμοί της ζωής σου από τις αξίες της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας, αμέσως θα αντιληφθείς αν είσαι ακόμη πολίτης, αν η αναπνοή, η σκέψη και ο στοχασμός σου είναι αδούλωτος και αδέσμευτος ή αποτελείς τη σύγχρονη ανθρώπινη ύλη του νέου γερμανικού οικονομικού ναζισμού και των προδοτικών πολιτικών εκπροσώπων του.
Αν ξαφνικά διαπιστώσεις ότι η παρηκμασμένη κουλτούρα της γαλλικής πολιτικής σε θεωρεί ανταγωνιστικό εργατικό είδος, εξαιτίας της απαξίωσης της εργατικής σου δύναμης, τότε ξέρεις ότι δεν είσαι πια πολίτης, είσαι οικονομικός υπήκοος, είσαι πολιτικός δουλοπάροικος, είσαι συνένοχος του προσωπικού σου, αλλά και του κοινωνικού αφανισμού.
Και όταν προσδιορίσεις τη θέση σου στο αξιακό τοπίο της ιστορίας, επιλέγεις την ανασφάλεια της ελευθερίας ή την ασφάλεια της μιζέριας, της κατάθλιψης, της ατομικής και κοινωνικής υποταγής, της εθνικής ταπείνωσης και της πολιτειακής σου υποδούλωσης.

Μόνον η συντριβή του φόβου θα τρομοκρατήσει οριστικά και αναπόδραστα τον πολιτικό και κοινωνικό εσμό που τον παράγει, τον διασπείρει και επενδύει στη νοσηρή κοινωνική του λειτουργία.
Η γνώση των αξιών της ελευθερίας, της αξιοπρέπειας, της κοινωνικής αλληλεγγύης και της ελεύθερης αντιθετικής συμμετοχής χαράζει το μονοπάτι της ελπίδας και αποτελεί απόλυτη εγγύηση της νικηφόρας δημοκρατίας.


Θάνος Παναγιωτόπουλος
Πολιτικός Επιστήμονας - Δημοσιολόγος

Η βαρυσήμαντη ομολογία ενός μειοδοτικού.

Η συνέντευξη Σαμαρά σε κυριακάτικη εφημερίδα είναι, για μια ακόμη φορά, αποκαλυπτική της μειοδοτικής του ενδοτικότητας, της καταθλιπτικής του ανεπάρκειας και της σκανδαλώδους υποτέλειάς του στα οικονομικά συμφέροντα των γερμανών πατρώνων του.
Το σαμαρικό πολιτικό καύχημα, αφού πλέκει το εγκώμιο του ναζιστικού στουρναριού της πολιτειακής εκτροπής, υπόσχεται ότι εγγυάται στους έλληνες εργαζόμενους τον σημερινό κατώτατο μισθό, επιχειρώντας να διασκεδάσει τις δυσμενείς πολιτικές και κοινωνικές εντυπώσεις, που προκάλεσε η πρόσφατη δήλωση του γνωστού και μη εξαιρετέου, διαπλεκόμενου Μέργου.

Η αξιοπιστία της δέσμευσης είναι απολύτως ανάλογη της αξιοπιστίας των προεκλογικών του δεσμεύσεων, ότι θα καταργήσει το χαράτσι της Δ.Ε.Η. και ότι δεν θα προβεί σε καμία περικοπή μισθών, συντάξεων και προνοιακών παροχών.
Στην πραγματικότητα, η προσωπική του δέσμευση, για τη διατήρηση του κατώτατου μισθού στα σημερινά επίπεδα, αποτελεί πολιτική εξαγγελία της νέας, άμεσης μείωσής του και της οριστικής δουλοποίησης της αγοράς εργασίας.

Συνιστά δραματικό γεγονός, για την κατάντια της πρωθυπουργικής ιδιότητας, να διαβάζει κανείς την ανήκουστη δήλωση, ότι το οικονομικό κλίμα έχει αναστραφεί, όταν ο ελληνικός λαός εξαθλιώνεται, ο εθνικός πλούτος εκποιείται και η ελληνική κοινωνία ερημοποιείται.

Βεβαίως, για τον υποτελή του νέου οικονομικού γερμανικού ναζισμού, αναστροφή του οικονομικού κλίματος, επί το ευμενέστερον, σημαίνει παράδοση των θέσμιων αγαθών και των ζωτικών πόρων της χώρας στις ομάδες κρούσης των Φούχτελ και Ράϊχενμπαχ και στα τραπεζικά κοράκια των τεχνικών ομάδων εργασίας του Ρεν και του Τόμσεν.
Σημαίνει, επίσης, ευημερία των εσφαλμένων πολλαπλασιαστών, που εφαρμόζουν οι διαστροφικοί λογιστικοί εγκέφαλοι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, για τη μείωση του ελλείμματος, όταν επιβάλλουν ληστρικούς φόρους και τέλη και απαιτούν την απόλυτη κινεζοποίηση των μισθών.
Όσο για την συμπονετική συγκατάβαση, με την οποία αντιμετωπίζει την εύλογη διαμαρτυρία των αγροτών, που πρέπει να καταβάλλουν 600 ευρώ την ημέρα, ως κόστος καύσιμης ύλης για την κίνηση των τρακτέρ τους, αναρωτιόμαστε, εάν η βλακεία του υπερβαίνει την κακομοιριά του ή εάν η μίζερη εθνική μειοδοσία του, του έχει προκαλέσει μη αναστρέψιμη πολιτική τύφλωση.
Το φαιδρό στοιχείο της συνέντευξης, που πρέπει να απασχολήσει την επιστήμη της πολιτικής ψυχολογίας, είναι η ''φαηλική'' κριτική που ασκεί στον Τσίπρα, ως αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Με την πολιτική οξυδέρκεια του, κατά δήλωσή του, επιτυχημένου πιτσαδόρου, χαρακτηρίζει την αντιπολίτευση του Τσίπρα, 'καζούρα' και τον επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, 'πρόεδρο σχολικού δεκαπενταμελούς συμβουλίου'. 
Τι θα μπορούσε όμως να επιλέξει κανείς, ως αντιπολιτευτική δράση, αντί της καζούρας, για να αντιπαρατεθεί με τον ''ηγέτη'' του πολιτικού προσωπικού, που προθύμως στήνεται στα τέσσερα, υποδεχόμενος τους εκπροσώπους των διεθνών πατρώνων του, με σκοπό να εκμαιεύσει την αποικιοκρατική συγκατάβαση και πολιτική τους εύνοια;
Μήπως δεν είναι προτιμότερο ο πολιτικός ηγέτης να μοιάζει με πρόεδρο σχολικού δεκαπενταμελούς, αντί να αναπαράγει τις πιο σκοτεινές μορφές και ιταμές μειοδοτικές πράξεις των πολιτικών δωσίλογων και εφιαλτών της ελληνικής πολιτικής ιστορίας;

Ένα πολιτικό πτώμα κυβερνά τη χώρα, με το αξιακό υλικό της εθνικής υποταγής και της πολιτειακής υποδούλωσης, που την βεβήλωσαν, την εξαθλίωσαν, την διέσυραν και την ταπείνωσαν, κατά την πορεία της ιστορίας της.
Η δημοκρατία και η κοινωνία διαθέτουν τις αξίες, την πολιτική ηθική, την αξιοπρέπεια, την αντοχή και τη δύναμη να αντιμετωπίσουν τη χαοτική βλακεία και την παροιμιώδη πολιτική του ανικανότητα, όσο και αν αυτές προσβάλλουν βάναυσα τη συνταγματική νομιμότητα και παράγουν κοινωνική βαρβαρότητα και ιδεολογική μισαλλοδοξία.

Η αισθητική μας, όμως, δεν αντέχει να αιχμαλωτίζεται, από τη μειοδοτική μουρμούρα και το κακομοιρίστικο κήρυγμα της μνημονιακής υποτέλειας, του προσώπου που συγχέει τις ιδιότητες του ερασιτέχνη πιτσαδόρου και του Έλληνα Πρωθυπουργού.


Θάνος Παναγιωτόπουλος
Πολιτικός Επιστήμονας - Δημοσιολόγος

Η πανεπιστημιακή και διοικητική καμαρίλα του μνημονίου.

Ο κοινωνικός δωσιλογισμός αποτελεί αδιαμφισβήτητα εγγενές στοιχείο της εθνικής ιστορικής πορείας, το οποίο εκδηλώθηκε και γιγαντώθηκε σε χρονικές περιόδους πολιτειακής εκτροπής, κατοχής της χώρας από ξένες δυνάμεις και διαμόρφωσης πολιτικού κλίματος κοινωνικού διχασμού.
Η οικονομική κατοχή της χώρας από τις μνημονιακές δυνάμεις, διεθνείς και εγχώριες, αναζήτησε σύντομα πρόθυμους κοινωνικούς συμμάχους στην πανεπιστημιακή κοινότητα, στη δημοσιογραφία και στις παρυφές της δημόσιας διοίκησης με το πολιτικό σύστημα.
Ο παραδοσιακός κουκουλοφόρος, που έδειχνε κατά τη γερμανική κατοχή, με το προδοτικό του δάχτυλο, τον επόμενο μάρτυρα της ναζιστικής θηριωδίας, έδωσε τη θέση του στον καλοντυμένο καθηγητή οικονομικών, που δεν χρησιμοποιεί ως προδοτικό ένδυμα τη μαύρη κουκούλα, αλλά την αργυρώνητη γραβάτα της εγκληματικής διαπλοκής και διαφθοράς. 
Ο νέος τύπος του κουκουλοφόρου, συνεργάτη του νέου γερμανικού οικονομικού ναζισμού, διατυπώνει ''επιστημονικό λόγο'' άμετρης βλακείας και ασυναρτησίας, ψευδολογίας και παραπλάνησης, με τον οποίο εκθειάζει την οικονομική ερημοποίηση της κοινωνίας, την κατάλυση της πολιτειακής κυριαρχίας της χώρας και τη βάναυση οικονομική δουλοποίηση του ελληνικού λαού, επειδή η οικονομική εξαθλίωση ενισχύει την ανταγωνιστικότητα και ευνοεί την επιχειρηματικότητα και τις επενδύσεις.
Οι περισπούδαστοι αυτοί αναλυτές, που αποδίδουν τις αιτίες της οικονομικής κρίσης στον υπέρογκο κατώτατο μισθό των 586 ευρώ, διαπλέκονται με παρακμιακά κυβερνητικά κέντρα, με διεφθαρμένα πολιτικά κόμματα, τα στελέχη των οποίων ήδη κοσμούν τα σωφρονιστικά καταστήματα, συνδέονται με φανερές και υπόγειες διαδρομές χρηματοπιστωτικών κέντρων, περιώνυμων ιδρυμάτων και οίκων αξιολόγησης, εκπροσωπώντας το εγκληματικό φάντασμα, που οι ίδιοι ονομάζουν "οι αγορές''!

Η εφαρμογή των μνημονίων και των εφαρμοστικών τους νόμων επέφερε τη σύσταση θέσεων ιδιότυπης πολιτικής καμαρίλας, που συγκροτεί  τα νέα μνημονιακά τζάκια. 
Τα μέλη της καταλαμβάνουν θέσεις γενικών γραμματέων υπουργείων, πολιτικών συμβούλων, οικονομικών αναλυτών και στοχαστών της εθνικής υποτέλειας, προέδρων και μελών διοικητικών συμβουλίων δημοσίων φορέων και οργανισμών, που εκποιούν τον εθνικό πλούτο, οι οποίοι εκφράζουν ως προσωπικές τους απόψεις τα βάρβαρα μελλοντικά προστάγματα της τρόϊκας των δανειστών και προετοιμάζουν το έδαφος για την επιβολή τους.
Το φαινόμενο "Μέργου" αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση της προσχεδιασμένης δράσης της νέας πολιτικής καμαρίλας : το σαμαρικό στουρνάρι αναθέτει στον πανεπιστημιακό απολογητή της μνημονιακής κατοχής, που ασκεί καθήκοντα γενικού γραμματέα στο υπουργείο οικονομικών, να εκφράσει προσωπικές θέσεις, ως οικονομικός αναλυτής, οι οποίες αφού καταδικάζονται από το στουρνάρειο άγος του πολιτικού συστήματος, στη συνέχεια επικυρώνονται, με πανηγυρικό τρόπο, από τον αρμόδιο κοινοτικό επίτροπο, αναμένοντας τη μελλοντική επιβολή τους, ως προαπαιτούμενου καταβολής της επόμενης δανειακής δόσης και διαμόρφωσης ευνοϊκών συνθηκών της επιχειρηματικής δραστηριότητας.

Ταυτόχρονα, η διοικητική καμαρίλα διαλύει τον διοικητικό ιστό της χώρας και αποσκοπεί να παραδώσει τη διοικητική διακυβέρνηση στους εκπροσώπους των δανειστών, αντικαθιστώντας την εφαρμογή της συνταγματικής νομιμότητας από το βαρβαρικό δίκαιο του νέου γερμανικού ναζισμού, που θεσμοθετούν η Μέρκελ, ο Σόϊμπλε και οι πολιτικοί τους εταίροι.
Η δημόσια διοίκηση δεν εγγυάται πλέον την κανονική και αδιάλειπτη παραγωγή των θεσμικών και κοινωνικών αγαθών, που συνάπτονται με τη λειτουργία του τυπικού και του κοινωνικού κράτους δικαίου, αλλά ενεργεί και δρα υπό συνθήκες πολιτειακής εκτροπής, ως παραγωγός και εκδότης διοικητικών πράξεων ευθείας και πρόδηλης αντισυνταγματικότητας, που επιβάλλουν στους πολίτες ληστρικούς φόρους και τέλη και τους απειλούν με δήμευση της ιδιοκτησίας τους και κατάσχεση των περιουσιακών τους στοιχείων, εάν δεν καταστούν υπάκουοι και πειθήνιοι δουλοπάροικοι.
Οι ορδές των διεθνών ''επιστημονικών'' οικονομικών και διοικητικών συμβούλων, που προτείνουν αναδιαρθρώσεις και μεταρρυθμίσεις, οι οποίες επιτείνουν την αποσάρθρωση της δημόσιας λειτουργίας και εμπλουτίζουν τη γραφειοκρατική της εσωστρέφεια, επιδιώκουν στην πραγματικότητα να καταργήσουν την κοινωνική αποστολή του κράτους και να το καταστήσουν ληστρικό εισπρακτικό μηχανισμό, που θα αποδίδει, με την άσκηση κάθε μορφής βίας, τους κοινωνικούς και οικονομικούς πόρους του ελληνικού λαού και της χώρας στους δανειστές.

Η νέα καμαρίλα του μνημονίου εμπλουτίζει με τρόπο ειδεχθή και επαίσχυντο την κοινωνική ιστορία του εθνικού δωσιλογισμού και διαφθείρει με τη φαυλότητα και τη διαπλοκή της την ακαδημαϊκή κοινότητα και τη διοικητική λειτουργία, δημιουργώντας μνημεία πνευματικής και ηθικής αναξιότητας και μειοδοτικής διοικητικής απαξίας. 


Θάνος Παναγιωτόπουλος 
Πολιτικός Επιστήμονας - Δημοσιολόγος 

Η ληστρική φορολόγηση των Ελλήνων, ως πολιτική διαδικασία εθνικής μειοδοσίας.

Η κυβερνητική πρόθεση της ληστρικής φορολόγησης της μικρής και μεσαίας ατομικής ιδιοκτησίας αποτελεί εκτέλεση της βούλησης των δανειστών, να υποχρεώσουν τους Έλληνες πολίτες να αγοράσουν εκ νέου την ατομική τους ιδιοκτησία, της οποίας είναι νόμιμοι κάτοχοι και νομείς, σύμφωνα με τους ισχύοντες κανόνες του αστικού δικαίου.
Στην πραγματικότητα, εκτελείται η πολιτική εξαγγελία του υποτελούς Βενιζέλου, σύμφωνα με την οποία οι φόροι που επιβάλλονται στα ακίνητα αποτελούν για τους ιδιοκτήτες τους την εγγύηση της αξίας τους, απέναντι στην οικονομική κρίση.
Η εξαγγελία αυτή συνδυάστηκε με την αποικιοκρατική δήλωση του Τόμσεν ότι το μεγάλο ποσοστό της ιδιοκατοίκησης και το φαινόμενο της μικρής και μεσαίας ιδιοκτησίας τροφοδοτούν την κρίση και αναστέλλουν την ανάπτυξη.
Η συνεχής επιβολή φόρων και τελών, πρόδηλης αντισυνταγματικότητας, στη μικρή και μεσαία ιδιοκτησία, αλλά και σε αυτή τη μοναδική κύρια κατοικία των πολιτών, αποτελεί προσχεδιασμένη πολιτική διαδικασία ουσιαστικής δήμευσης της ατομικής ιδιοκτησίας και παράδοση του αντικρίσματος της οικονομικής της αξίας στα χρηματοπιστωτικά κέντρα των Δάνειων Δυνάμεων.
Οι πρόσφατες δηλώσεις των μειοδοτικών βουλευτών της ''νέας δημοκρατίας'', που παρότρυναν, όσους πολίτες αδυνατούν να πληρώσουν φόρους και τέλη, να πουλήσουν άμεσα τις ιδιοκτησίες τους, αποδεικνύει ότι η κυβερνώσα φασίζουσα Δεξιά, με την εγκληματική σύμπραξη των κατάπτυστων πολιτικών της εταίρων, εκτελεί ένα οργανωμένο σχέδιο υπεξαίρεσης της ακίνητης περιουσίας των Ελλήνων πολιτών και της παράδοσης της αξίας της στους διεθνείς και εγχώριους πατρώνους της.

Η πολιτική συνωμοσία της συντελούμενης εσχάτης οικονομικής προδοσίας δεν έχει πια προσχήματα και οι εκπρόσωποί της φανερώνουν με κυνισμό τις εγκληματικές προθέσεις τους.
Οι Έλληνες πολίτες, ως εξαθλιωμένοι οικονομικοί δουλοπάροικοι, δεν έχουν ουσιαστικό δικαίωμα στην κατοχή ατομικής ιδιοκτησίας και η εμπράγματη υπόσταση του συνταγματικού τους δικαιώματος διασφαλίζεται μόνον, εάν αυτοί καταβάλλουν στη ληστρική οικονομική συμμορία του στουρνάρειου υπουργείου οικονομικών το σύνολο της οικονομικής της αξίας, επιμερισμένη σε φόρους κατοχής και αποικιοκρατικά τέλη.
Επιχειρείται, δηλαδή, με την κατοχική εξαθλίωση της κοινοβουλευτικής διαδικασίας νομοθετικής παραγωγής, η εμπέδωση της οικονομικής ερημοποίησης της κοινωνίας και η μετατροπή της ζωής των ανθρώπων, των αναγκών και των προσδοκιών τους σε βαρβαρικούς αριθμούς ανίκανων και απαίδευτων λογιστών, που επιβάλλουν τη βούλησή τους στην κυβερνητική σύμπραξη των πολιτικών απατεώνων.

Εάν συνδυάσει ο κοινωνικός παρατηρητής την εκδηλούμενη πρόθεση της φορολογικής δήμευσης της ατομικής ιδιοκτησίας, με την εξαγγελία της φορολογικής δέσμευσης των νέων, που δεν έχουν κανένα εισόδημα και πόρους και ζουν στην οικογενειακή κατοικία, αντιλαμβάνεται ότι η κυβερνητική λειτουργία ασκείται από μια εγκληματική συμμορία εθνικών μειοδοτών, πολιτικών απατεώνων και κομματικών δωσίλογων, που με φανερές και κρυφές, αλλά πάντως άκρως ταπεινωτικές για τη χώρα και το λαό της πολιτικές διομολογήσεις, έχουν παραδώσει την ελληνική κοινωνία στα βαρβαρικά δεσμά των διεθνών τοκογλύφων και των πολιτικών εκπροσώπων του νέου γερμανικού οικονομικού ναζισμού.

Η πάνδημη αντίδραση της κοινωνίας στις εξαγγελίες του νέου φορολογικού νομοσχεδίου της απόλυτης κοινωνικής καταστροφής καθυστερεί, έστω προσωρινά, την ανάπτυξη της κατάπτυστης νομοθετικής πρωτοβουλίας.
Μόνον η προσωπική εγρήγορση και η οργανωμένη πολιτική κινητοποίηση των κοινοβουλευτικών κομμάτων του αντιμνημονιακού τόξου θα θέσει αποτελεσματικό φραγμό στα εγκληματικά σχέδια των μειοδοτικών πολιτικών συνωμοτών.
Η συγκεκριμένη όμως πολιτική κινητοποίηση δεν πραγματοποιείται ούτε με άναρθρες κραυγές, ούτε με συστημικά ταξίδια στην έδρα του οικονομικού ναζιστή Σόιμπλε και της θεσμικής έκφρασης των διεθνών τοκογλύφων (Δ.Ν.Τ.), ούτε με την αναπαραγωγή της χρεοκοπημένης πολιτικής ρητορικής του κομμουνιστικού κόμματος.

Απαιτείται ρεαλιστική και απόλυτη επίγνωση της ιστορικής κρισιμότητας των στιγμών και συντονισμένη δράση της ίδιας της κοινωνίας των πολιτών, ώστε τα υγιή απομεινάρια του πολιτικού συστήματος που αποδράμει, να μην καταστούν απλοί παρακολουθητές του εθνικού και κοινωνικού αφανισμού.

Η άρνησή μας οφείλει να είναι σθεναρή, βροντώδης και άκαμπτη.
Η κοινωνία των πολιτών δεν θα αναλάβει τα χρέη των πολιτικών απατεώνων, των κλεφτών και των εθνικών μειοδοτών, που καταληστεύουν τη δημοκρατία και καταλύουν την πολιτειακή κυριαρχία της Ελλάδας.

Θάνος Παναγιωτόπουλος
Πολιτικός Επιστήμονας - Δημοσιολόγος

Η πολιτειακή αναξιότητα του προσωπικού της ελληνικής αστυνομίας.

Τα σημάδια του βασανισμού των συλληφθέντων δραστών, για την τέλεση εγκλημάτων τρομοκρατίας, επαναφέρουν, με εμφατικό τρόπο στην επικαιρότητα της κοινωνικής παρατήρησης και της επιστημονικής ανάλυσης, το πολιτειακό ερώτημα που ταλανίζει την ελληνική δημοκρατία, από την πρώτη σύστασή της μέχρι σήμερα :

η λειτουργία της αστυνομίας έχει αξιακά και ιδεολογικά εναρμονιστεί με τους καταστατικούς κανόνες της συνταγματικής τάξης, που προσδιορίζουν τον σκληρό πυρήνα της προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων και των πολιτικών ελευθεριών,

                                                   ή 

αποτελεί εν δυνάμει παράγοντα συνταγματικής εκτροπής, όταν η λειτουργική της παρέκκλιση  από τις αξίες του συνταγματικού φιλελευθερισμού αποτελέσει αντικείμενο υπόθαλψης και γαλουχίας από την κυβερνητική εξουσία, με κριτήρια πολιτικού ωφελιμισμού;

Η επίσκεψη σε ένα αστυνομικό τμήμα, για τη διεκπεραίωση μιας απλής διοικητικής υπόθεσης, αποτελεί για κάθε ελεύθερο και γνωσιολογικά συγκροτημένο πολίτη ένα απόλυτο αισθητικό και πολιτιστικό σοκ! 
Παντελής έλλειψη γνωστικής συγκρότησης, θρασύς επαγγελματικός ερασιτεχνισμός, διάθεση επίδειξης πυγμής και αυταρχισμού, αμάθεια που προσεγγίζει τα όρια της φαιδρότητας, αισθητική βαρβαρότητα, έντονος λειτουργικός αναλφαβητισμός και βεβαίως πλήρης αδυναμία ανταπόκρισης στις ραγδαία μεταβαλλόμενες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, που επιβαρύνουν υπέρμετρα τον τομέα της κοινωνικής ασφάλειας. 

Το συγκεκριμένο φαινόμενο επιτείνεται και προσλαμβάνει χαρακτηριστικά εκτρεπόμενης πολιτειακής δυσλειτουργίας, όταν ο πολίτης βρεθεί αντιμέτωπος με μια τυπική διαδικασία ελέγχου των στοιχείων της ταυτότητάς του ή προσαγωγής του, ως φερόμενου δράστη τέλεσης συγκεκριμένης παράνομης πράξης.
Στην περίπτωση αυτή, οι εντυπώσεις της αστυνομικής δράσης παραπέμπουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των τυραννικών καθεστώτων της κεντρικής Αφρικής και δημιουργούν την αίσθηση ότι το κράτος εκπροσωπείται από μια άμορφη μάζα ανθρώπινων κοινωνικών απορριμμάτων, που εναπόθεσε στις πιο ευαίσθητες δομές της κρατικής λειτουργίας η νοσηρή δράση του πελατειακού συστήματος. 

Δεν πρόκειται για μεμονωμένα φαινόμενα, αλλά για τον κανόνα της τρέχουσας συμπεριφοράς του αστυνομικού προσωπικού. 
Ενός προσωπικού, παντελώς ανεκπαίδευτου, με εμφανή τα συμπλεγματικά σύνδρομα γνωστικής και κοινωνικής κατωτερότητας, που οφείλει τη θέση του στην πελατειακή του υποτέλεια και ασκεί τα καθήκοντά του, με τη βαρβαρική πυγμή του κοινωνικού μίσους, της ιδεολογικής μισαλλοδοξίας και την επιλεκτική πολιτική δουλοπρέπεια, αντί να εφαρμόζει, με αδιάλειπτη τυπική συνέπεια, επαγγελματική επάρκεια και αυστηρή πολιτική και ιδεολογική ουδετερότητα, τους κανόνες του συντάγματος και των νόμων και να αποδίδει τον οφειλόμενο πολιτειακό σεβασμό στην αξία του προσώπου των πολιτών, που είναι θεσμικά εντεταλμένο να υπηρετεί.

Στην πραγματικότητα, η ποιοτική ιδιοσυστασία του αστυνομικού προσωπικού, πρωτίστως του μέσου και του κατώτερου, που διαμορφώνει στον πολίτη την κοινωνική εντύπωση για τη λειτουργία της αστυνομίας, εμπίπτει στις κοινωνικές και αναλυτικές παρατηρήσεις, που προσδιορίζουν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της συντριπτικής πλειοψηφίας του προσωπικού της δημόσιας διοίκησης : 
ατομική και συλλογική αναξιότητα, παντελής έλλειψη επιστημονικής κατάρτισης, διοικητικός ερασιτεχνισμός που οχυρώνεται σε υπαλληλικές συντεχνίες, εξαργύρωση της πολιτικής συνείδησης σε τιμή διορισμού, επαγγελματικής αποκατάστασης και σταδιοδρομίας, συμπεριφορά συμπλεγματικής εχθρότητας προς τους πολίτες, θεώρηση της διοικητικής δομής ως ιδιοκτησιακού μέσου, που χειραγωγεί την κοινωνία και ευνοεί τον αθέμιτο πλουτισμό.

Η εκδήλωση των συγκεκριμένων αξιακών επαγγελματικών χαρακτηριστικών  στο προσωπικό της ελληνικής αστυνομίας επιτείνεται από την ιστορική ώσμωση και ταύτισή του με την ιδεολογία και τις πολιτικές πρακτικές του μισαλλόδοξου αυταρχισμού, που εκτρέπεται στις σύγχρονες μορφές της κρατικής και πολιτικής βίας. 
Το ναζιστικό μόρφωμα της 'χρυσής αυγής' γεννήθηκε στα σπλάχνα του μέσου και κατώτερου αστυνομικού προσωπικού και παράγει εικόνες πολιτικής και κοινωνικής βαρβαρότητας, που καταλύουν τη συνταγματική τάξη και εγγυώνται, με εξωθεσμική πυγμή, την εφαρμογή των κανόνων της μνημονιακής κατοχής.

Το γεγονός ότι η ελληνική αστυνομία δεν διαλύθηκε ολοσχερώς, μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας και τα στελέχη της, που συνεργάστηκαν ως περιώνυμοι βασανιστές και συνεργάτες της χούντας, δεν αποτάχθηκαν και δεν τιμωρήθηκαν παραδειγματικά, ώστε η ιστορική στιγμή να λειτουργήσει συμβολικά και αποτρεπτικά για κάθε επίδοξο μιμητή τους, διατήρησε την εξωθεσμική μαγιά της αστυνομικής πολιτειακής εκτροπής.

Αυτή η μαγιά ζυμώνεται σήμερα από την τρομοκρατική προπαγάνδα των κυρίαρχων μέσων μαζικής ενημέρωσης και αξιοποιείται με κριτήρια νοσηρού πολιτικού ωφελιμισμού, από τη μνημονιακή πολιτική ηγεσία του υπουργείου δημόσιας τάξης και κοινωνικής καταστολής, κατά τρόπο ώστε η λειτουργία της αστυνομίας να αναπαράγει το φοβικό μύθο της κοινωνικής υποταγής, της οικονομικής εξαθλίωσης και της πολιτειακής υποτέλειας.

Κάθε φωνή αντίθεσης, κάθε συντεταγμένη κοινωνική διαμαρτυρία θα καταπνίγεται από τη βάρβαρη αστυνομική βία, η οποία σήμερα αποτελεί κρατική πολιτική της ανιστόρητης τρικομματικής κυβερνητικής σύμπραξης.

Οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων και των πολιτικών ελευθεριών οφείλουν να καταδείξουν την ταύτιση των πρακτικών της ναζιστικής βίας με τις νέες μορφές της αστυνομικής παρέκκλισης από τη συνταγματική τάξη.
Οφείλουν επίσης να αντιταχθούν, με κάθε πρόσφορο θεσμικό και  επικοινωνιακό μέσο, στη βαρβαροποίηση της ελληνικής αστυνομίας και τη μετάλλαξη του φαιδρού παραδοσιακού αυταρχισμού της σε κυρίαρχη πολιτειακή μορφή βασανιστικής καταστολής της κοινωνικής αντίστασης, της συνταγματικής ατομικής και συλλογικής διαμαρτυρίας και να επιζητήσουν, με πανηγυρικό τρόπο, την ποινική παραπομπή και τον κολασμό των αστυνομικών πρακτικών, που εξαθλιώνουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και μετατρέπουν τη δημοκρατία σε ειδεχθές μόρφωμα εθνικής μειοδοσίας και πολιτικού δωσιλογισμού.

Οι βασανιστές και οι φορείς της πολιτικής τους υπόθαλψης ανήκουν στον Καιάδα της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας και εκεί οριστικά θα παραμείνουν!


Θάνος Παναγιωτόπουλος
Πολιτικός Επιστήμονας - Δημοσιολόγος

Οι βασανιστές της Δημοκρατίας.

Οι θεμελιώδεις δικονομικές εγγυήσεις προστασίας των κατηγορουμένων αποτελούν απαραβίαστη αξιακή βάση της δικαιοκρατικής λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Ο δράστης εγκληματικής συμπεριφοράς, είτε κινείται στο χώρο του κοινού ποινικού δικαίου είτε διαπράττει εγκλήματα τρομοκρατικής βίας, από τη στιγμή της σύλληψής του και της απόδοσης σε αυτόν της ιδιότητας του κατηγορουμένου, είναι υποκείμενο συγκεκριμένων δικαιωμάτων, που είναι απαραβίαστα.
Η προστασία της σωματικής του ακεραιότητας, ο σεβασμός της αξιοπρέπειάς του, το δικαίωμά του στην απόλυτη σιωπή, ακόμη και στο ψεύδος κατά τη διαδικασία της ανάκρισης, για την υπεράσπιση του εαυτού του, συνιστούν θεμελιώδη ατομικά δικαιώματα, που είναι συνυφασμένα με την ίδια τη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών.

Αντίθετα, ο βασανισμός των προσώπων που συλλαμβάνονται, ως αστυνομική μέθοδος τιμωρίας και ανακριτική διαδικασία, καταργούν την ίδια την αξιακή ιδιοσυστασία της δημοκρατίας και υποκαθιστούν τη λειτουργία των θεσμών της, με τη βαρβαρότητα της αστυνομικής εκδίκησης, τη μισαλλόδοξη και εξωθεσμική εγκληματική εμπάθεια, και μετατρέπουν τη  νόμιμη κατασταλτική και δικαιοκρατική λειτουργία της δημοκρατικής πολιτείας σε ιδιωτεύουσα παραβατική διαδικασία, η οποία απαξιώνει τους θεσμούς, αποδομεί το κοινωνικό κύρος της δημοκρατίας και παρέχει άλλοθι για την εκδήλωση νέας, ειδεχθέστερης και ενδεχομένως τυφλής τρομοκρατικής βίας.

Τα σημάδια βασανισμού και βάναυσης κακοποίησης, που φέρουν οι συλληφθέντες δράστες των εγκληματικών πράξεων στη Βελβενδό Κοζάνης, αποκαλύπτουν την παντελή αποξένωση των πρακτικών της Αστυνομίας και της ανιστόρητης πολιτικής της ηγεσίας, από τη δικαιοκρατική λειτουργία της Δημοκρατίας.

Οι προαναφερόμενοι δράστες, αμέσως μετά τη σύλληψή τους και της απόδοσης σε αυτούς της ιδιότητας των κατηγορουμένων, έπρεπε να τύχουν της ευλαβικής και τυπολατρικής εφαρμογής των δικονομικών εγγυήσεων προστασίας των δικαιωμάτων τους, που απολαμβάνει στο καθεστώς της δημοκρατικής νομιμότητας κάθε κατηγορούμενος πολίτης, για την άσκηση παράνομης συμπεριφοράς.
Με τον τρόπο αυτό, η δημοκρατική λειτουργία θα αποδείκνυε ότι οι δικαιοκρατικές διαδικασίες της δεν αποτελούν νεκρό γράμμα ή παγωμένο τύπο, που χρησιμοποιείται με κριτήρια πολιτικού ωφελιμισμού και θα παρέδιδε στους δράστες υψηλά μαθήματα αισθητικής, νομικού πολιτισμού και κοινωνικής ηθικής.

Αντίθετα, η συμπεριφορά του πολιτειακώς εκτρεπόμενου χωροφύλακα, που καταλύει τις οργανωτικές βάσεις του κράτους δικαίου και ενεργεί ως κρατικός βασανιστής και ιδεολογικός εκδικητής των κατηγορουμένων, κηρύττει το ιδεολογικό μίσος, την αστυνομική αναξιότητα, τη βάρβαρη αμάθεια και μετατρέπει τη δημοκρατία σε φοβικό μόρφωμα εξωθεσμικών δράσεων.

Η ανεξάρτητη δικαστική λειτουργία οφείλει άμεσα να διερευνήσει τις ενδεχόμενες ευθύνες των αστυνομικών οργάνων, ώστε να καταδειχθεί εάν ενήργησαν ως παραβατικοί εκδικητικοί βασανιστές, καταλύοντας την έννομη τάξη, αλλά και αυτόν το σκληρό πυρήνα του νομικού πολιτισμού της δημοκρατικής νομιμότητας, και να επιφυλάξουν τον προσήκοντα ποινικό καταλογισμό, σε όσους επίορκους αστυνομικούς υπαλλήλους θεωρούν το κράτος τσιφλίκι τους, τους κατηγορουμένους υποκείμενα βασανισμού και την ίδια τη δημοκρατία έρμαιο της αμάθειας, της βαρβαρότητας και της μισαλλοδοξίας τους.

Οι ελεύθεροι πολίτες οφείλουν να προστατεύσουν τη  δημοκρατική κοινωνία, από την άσκηση τρομοκρατικής βίας και ταυτόχρονα να επιδιώξουν και να επιβάλλουν την ακραιφνή λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών, επιτάσσοντας την κάθαρση του πολιτικού συστήματος και τη μεταρρυθμιστική ανάταξή του, κατά τρόπο ώστε η τρέχουσα βαθιά σήψη και εγκληματική διαφθορά του να μην παρέχει άλλοθι στην άνθηση και διάδοση του φαινομένου της τρομοκρατίας, ως πολιτικής και κοινωνικής στάσης.  

Θάνος Παναγιωτόπουλος
Πολιτικός Επιστήμονας - Δημοσιολόγος

Ο δημοσιογραφικός υπόκοσμος και οι πολιτικοί σκευωροί.

Η διαδικασία διερεύνησης των ενδεχόμενων ποινικών ευθυνών του Παπακωνσταντίνου, που συνδέονται με τη διαχείριση της διαβόητης λίστας Lagarde και η επικοινωνιακή παρουσίασή της, αναδεικνύει την ειδεχθή ώσμωση της δημοσιογραφικής ανομίας με την εγκληματική πολιτική διαφθορά. 
Η κυβερνητική πλειοψηφία των μελών της ειδικής κοινοβουλευτικής επιτροπής, που διενεργεί τη σχετική προκαταρκτική εξέταση, με προεξάρχοντα τον αρχιερέα της πολιτικής συγκάλυψης Μαρκογιαννάκη και απεχθείς βοηθούς τον παρανοϊκό Γεωργιάδη και τον αναξιότατο Βαρβιτσώτη, επιχειρούν, με τη χρήση του εκφοβισμού, των εγκληματικών απειλών και της άθλιας προσχηματικής διαδικαστικής κωλυσιεργίας, να εμποδίσουν με κάθε τρόπο την αποτελεσματική εξέταση των μαρτύρων από τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τον Βασίλη Καπερνάρο. 
Μάλιστα, την ίδια στιγμή που οι κυβερνητικοί δωσιλογικοί εταίροι επιχειρούν την απόλυτη συγκάλυψη της εγκληματικής διαφθοράς τους και της προδοτικής υπαγωγής της χώρας στους κατοχικούς μηχανισμούς του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ο γνωστός δημοσιογραφικός υπόκοσμος, τα άθλια τσιράκια της παραγωγής πληροφοριακής τρομοκρατίας και μεθοδευμένης παραπλάνησης των πολιτών, κατασυκοφαντούν και χλευάζουν το έργο των βουλευτών, που εκτελούν την ειδική πολιτειακή αποστολή τους με σθένος, επιστημονική επάρκεια, ειδική νομική συγκρότηση και δοκιμασμένη επαγγελματική εμπειρία. 
Είναι σαφές, ότι μας κυβερνούν διεφθαρμένοι πολιτικοί εγκληματίες και μας πληροφορούν ανάξιοι, ημιμαθείς, υποτακτικοί και κατευθυνόμενοι δημοσιογραφικοί κήρυκες της μνημονιακής κατοχής και βαρβαρότητας.
Πρόκειται, για μια συντελούμενη πολιτική συνωμοσία, που εκτελείται με τα χαρακτηριστικά της εγκληματικής οργάνωσης, η οποία απειλεί, εκφοβίζει, τρομοκρατεί, εκβιάζει, υπεξαιρεί, πλαστογραφεί, αλλοιώνει, προδίδει, εξαθλιώνει και καταλύει κάθε έννοια συνταγματικής νομιμότητας και υγιούς κοινωνικής συνοχής. 
Την ίδια στιγμή το σαμαρικό στουρνάρι μετατρέπει τη θεσμική ιδιότητα του πρωθυπουργού σε φτηνή εκπορνευόμενη παλλακίδα στο χαρέμι του εμίρη του Κατάρ και αναθέτει στο χατζιδάκειο γιουσουφάκι τη συνομολόγηση αποικιοκρατικών συμβάσεων εκποίησης του εθνικού πλούτου, που ονομάζονται "επενδύσεις και οικονομική ανάκαμψη". 
Ταυτόχρονα, ο Στουρνάρας της πολιτειακής εκτροπής προαναγγέλλει δήμευση της ατομικής ιδιοκτησίας και παράδοσής της στα τραπεζικά εγκληματικά κέντρα που υπηρετεί.
Η χώρα βιώνει την πιο σκληρή περιπέτεια συνταγματικής εκτροπής, κατά την περίοδο κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. 
'Όλες οι πράξεις, όλες οι συστάσεις, κάθε διοικητικό πρόσταγμα και προειδοποίηση λήψης διοικητικού μέτρου, από τους εκτελεστές της βούλησης των οικονομικών κατακτητών της χώρας, συνιστούν πράξεις συνενοχής στη συντελούμενη εθνική προδοσία. 

Η απόλυτη, συστηματική και άκαμπτη ατομική και συλλογική αντίθεσή μας στους λόγους και στις πράξεις των φορέων της πολιτικής σκευωρίας αποτελεί επιτακτικό συνταγματικό καθήκον.

Ας μην αφήσουμε το βόρβορο της εγκληματικής αθλιότητάς τους να υποδουλώσει το παρόν μας και να εξαφανίσει το μέλλον μας!