Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2013

Η πολιτειακή αναξιότητα του προσωπικού της ελληνικής αστυνομίας.


Τα σημάδια του βασανισμού των συλληφθέντων δραστών, για την τέλεση εγκλημάτων τρομοκρατίας, επαναφέρουν, με εμφατικό τρόπο στην επικαιρότητα της κοινωνικής παρατήρησης και της επιστημονικής ανάλυσης, το πολιτειακό ερώτημα που ταλανίζει την ελληνική δημοκρατία, από την πρώτη σύστασή της μέχρι σήμερα :

η λειτουργία της αστυνομίας έχει αξιακά και ιδεολογικά εναρμονιστεί με τους καταστατικούς κανόνες της συνταγματικής τάξης, που προσδιορίζουν τον σκληρό πυρήνα της προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων και των πολιτικών ελευθεριών,
                                                   ή 
αποτελεί εν δυνάμει παράγοντα συνταγματικής εκτροπής, όταν η λειτουργική της παρέκκλιση  από τις αξίες του συνταγματικού φιλελευθερισμού αποτελέσει αντικείμενο υπόθαλψης και γαλουχίας από την κυβερνητική εξουσία, με κριτήρια πολιτικού ωφελιμισμού;

Η επίσκεψη σε ένα αστυνομικό τμήμα, για τη διεκπεραίωση μιας απλής διοικητικής υπόθεσης, αποτελεί για κάθε ελεύθερο και γνωσιολογικά συγκροτημένο πολίτη ένα απόλυτο αισθητικό και πολιτιστικό σοκ! 
Παντελής έλλειψη γνωστικής συγκρότησης, θρασύς επαγγελματικός ερασιτεχνισμός, διάθεση επίδειξης πυγμής και αυταρχισμού, αμάθεια που προσεγγίζει τα όρια της φαιδρότητας, αισθητική βαρβαρότητα, έντονος λειτουργικός αναλφαβητισμός και βεβαίως πλήρης αδυναμία ανταπόκρισης στις ραγδαία μεταβαλλόμενες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, που επιβαρύνουν υπέρμετρα τον τομέα της κοινωνικής ασφάλειας. 

Το συγκεκριμένο φαινόμενο επιτείνεται και προσλαμβάνει χαρακτηριστικά εκτρεπόμενης πολιτειακής δυσλειτουργίας, όταν ο πολίτης βρεθεί αντιμέτωπος με μια τυπική διαδικασία ελέγχου των στοιχείων της ταυτότητάς του ή προσαγωγής του, ως φερόμενου δράστη τέλεσης συγκεκριμένης παράνομης πράξης.
Στην περίπτωση αυτή, οι εντυπώσεις της αστυνομικής δράσης παραπέμπουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των τυραννικών καθεστώτων της κεντρικής Αφρικής και δημιουργούν την αίσθηση ότι το κράτος εκπροσωπείται από μια άμορφη μάζα ανθρώπινων κοινωνικών απορριμμάτων, που εναπόθεσε στις πιο ευαίσθητες δομές της κρατικής λειτουργίας η νοσηρή δράση του πελατειακού συστήματος. 

Δεν πρόκειται για μεμονωμένα φαινόμενα, αλλά για τον κανόνα της τρέχουσας συμπεριφοράς του αστυνομικού προσωπικού. 
Ενός προσωπικού, παντελώς ανεκπαίδευτου, με εμφανή τα συμπλεγματικά σύνδρομα γνωστικής και κοινωνικής κατωτερότητας, που οφείλει τη θέση του στην πελατειακή του υποτέλεια και ασκεί τα καθήκοντά του, με τη βαρβαρική πυγμή του κοινωνικού μίσους, της ιδεολογικής μισαλλοδοξίας και την επιλεκτική πολιτική δουλοπρέπεια, αντί να εφαρμόζει, με αδιάλειπτη τυπική συνέπεια, επαγγελματική επάρκεια και αυστηρή πολιτική και ιδεολογική ουδετερότητα, τους κανόνες του συντάγματος και των νόμων και να αποδίδει τον οφειλόμενο πολιτειακό σεβασμό στην αξία του προσώπου των πολιτών, που είναι θεσμικά εντεταλμένο να υπηρετεί.

Στην πραγματικότητα, η ποιοτική ιδιοσυστασία του αστυνομικού προσωπικού, πρωτίστως του μέσου και του κατώτερου, που διαμορφώνει στον πολίτη την κοινωνική εντύπωση για τη λειτουργία της αστυνομίας, εμπίπτει στις κοινωνικές και αναλυτικές παρατηρήσεις, που προσδιορίζουν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της συντριπτικής πλειοψηφίας του προσωπικού της δημόσιας διοίκησης : 
ατομική και συλλογική αναξιότητα, παντελής έλλειψη επιστημονικής κατάρτισης, διοικητικός ερασιτεχνισμός που οχυρώνεται σε υπαλληλικές συντεχνίες, εξαργύρωση της πολιτικής συνείδησης σε τιμή διορισμού, επαγγελματικής αποκατάστασης και σταδιοδρομίας, συμπεριφορά συμπλεγματικής εχθρότητας προς τους πολίτες, θεώρηση της διοικητικής δομής ως ιδιοκτησιακού μέσου, που χειραγωγεί την κοινωνία και ευνοεί τον αθέμιτο πλουτισμό.

Η εκδήλωση των συγκεκριμένων αξιακών επαγγελματικών χαρακτηριστικών  στο προσωπικό της ελληνικής αστυνομίας επιτείνεται από την ιστορική ώσμωση και ταύτισή του με την ιδεολογία και τις πολιτικές πρακτικές του μισαλλόδοξου αυταρχισμού, που εκτρέπεται στις σύγχρονες μορφές της κρατικής και πολιτικής βίας. 
Το ναζιστικό μόρφωμα της 'χρυσής αυγής' γεννήθηκε στα σπλάχνα του μέσου και κατώτερου αστυνομικού προσωπικού και παράγει εικόνες πολιτικής και κοινωνικής βαρβαρότητας, που καταλύουν τη συνταγματική τάξη και εγγυώνται, με εξωθεσμική πυγμή, την εφαρμογή των κανόνων της μνημονιακής κατοχής.

Το γεγονός ότι η ελληνική αστυνομία δεν διαλύθηκε ολοσχερώς, μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας και τα στελέχη της, που συνεργάστηκαν ως περιώνυμοι βασανιστές και συνεργάτες της χούντας, δεν αποτάχθηκαν και δεν τιμωρήθηκαν παραδειγματικά, ώστε η ιστορική στιγμή να λειτουργήσει συμβολικά και αποτρεπτικά για κάθε επίδοξο μιμητή τους, διατήρησε την εξωθεσμική μαγιά της αστυνομικής πολιτειακής εκτροπής.

Αυτή η μαγιά ζυμώνεται σήμερα από την τρομοκρατική προπαγάνδα των κυρίαρχων μέσων μαζικής ενημέρωσης και αξιοποιείται με κριτήρια νοσηρού πολιτικού ωφελιμισμού, από τη μνημονιακή πολιτική ηγεσία του υπουργείου δημόσιας τάξης και κοινωνικής καταστολής, κατά τρόπο ώστε η λειτουργία της αστυνομίας να αναπαράγει το φοβικό μύθο της κοινωνικής υποταγής, της οικονομικής εξαθλίωσης και της πολιτειακής υποτέλειας.

Κάθε φωνή αντίθεσης, κάθε συντεταγμένη κοινωνική διαμαρτυρία θα καταπνίγεται από τη βάρβαρη αστυνομική βία, η οποία σήμερα αποτελεί κρατική πολιτική της ανιστόρητης τρικομματικής κυβερνητικής σύμπραξης.

Οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων και των πολιτικών ελευθεριών οφείλουν να καταδείξουν την ταύτιση των πρακτικών της ναζιστικής βίας με τις νέες μορφές της αστυνομικής παρέκκλισης από τη συνταγματική τάξη.
Οφείλουν επίσης να αντιταχθούν, με κάθε πρόσφορο θεσμικό και  επικοινωνιακό μέσο, στη βαρβαροποίηση της ελληνικής αστυνομίας και τη μετάλλαξη του φαιδρού παραδοσιακού αυταρχισμού της σε κυρίαρχη πολιτειακή μορφή βασανιστικής καταστολής της κοινωνικής αντίστασης, της συνταγματικής ατομικής και συλλογικής διαμαρτυρίας και να επιζητήσουν, με πανηγυρικό τρόπο, την ποινική παραπομπή και τον κολασμό των αστυνομικών πρακτικών, που εξαθλιώνουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και μετατρέπουν τη δημοκρατία σε ειδεχθές μόρφωμα εθνικής μειοδοσίας και πολιτικού δωσιλογισμού.

Οι βασανιστές και οι φορείς της πολιτικής τους υπόθαλψης ανήκουν στον Καιάδα της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας και εκεί οριστικά θα παραμείνουν!


Θάνος Παναγιωτόπουλος
Πολιτικός Επιστήμονας - Δημοσιολόγος

Δεν υπάρχουν σχόλια: