Κύριο χαρακτηριστικό της μνημονιακής διακυβέρνησης είναι η ουσιαστική κατάργηση της θεσμικής λειτουργίας της Βουλής, ως νομοθετικού οργάνου, που αντλεί τη νομιμοποίησή του από την εφαρμογή της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας και μόνον αυτής.
Κατά την πολιτική περίοδο του μνημονιακού πολιτειακού καθεστώτος, η Βουλή έχει παντελώς αποξενωθεί από το έργο της νομοθετικής παραγωγής και έχει πλήρως υποκατασταθεί από την εκτελεστική εξουσία της τρικομματικής κυβέρνησης των δωσίλογων.
'Όλες οι βίαιες ανατροπές στην εργασία, την κοινωνία και τη δημόσια διοίκηση πραγματοποιούνται με την έκδοση πράξεων νομοθετικού περιεχομένου, κατά παράβαση του αυστηρού κανόνα που θέτει η διάταξη του άρθρου 44 παρ. 1 του Συντάγματος.
Η εν λόγω συνταγματική διάταξη παρέχει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας την ευχέρεια να εκδίδει, ύστερα από πρόταση του υπουργικού συμβουλίου, πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, σε έκτακτες περιπτώσεις, εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης.
Πρόκειται, δηλαδή, για ένα εξαιρετικό μέτρο άσκησης της νομοθετικής λειτουργίας από παράγοντες της εκτελεστικής εξουσίας, το οποίο από τη φύση του έχει χαρακτήρα θεσμικής σπανιότητας και όταν μετατρέπεται σε κανόνα νομοθετικής παραγωγής συνιστά διαδικασία κατάλυσης των οργανωτικών βάσεων λειτουργίας του πολιτεύματος.
Η μειοδοτική κυβέρνηση Σαμαρά επέλεξε προσχεδιασμένα και ενσυνείδητα την καταχρηστική έκδοση πράξεων νομοθετικού περιεχομένου, που ερημοποιούν την κοινωνία και καταλύουν τους θεσμούς του εργατικού και του διοικητικού δικαίου, με σκοπό να αποφύγει την βασανιστική και ενδεχομένως αξεπέραστη κοινοβουλευτική σκόπελο της συνεχούς δοκιμασίας της κοινοβουλευτικής της συνοχής, σε περίπτωση κατά την οποία το περιεχόμενο των εν λόγω πράξεων νομοθετικού περιεχομένου αποτελούσε αντικείμενο νομοσχεδίων, που θα υποβάλλονταν στη Βουλή προς ψήφιση.
Με αυτόν τον τρόπο, αφενός δηλώνει την απόλυτη μνημονιακή της νομιμοφροσύνη στους κατοχικούς πατρώνους της και αφετέρου εισάγει τις συγκεκριμένες πράξεις νομοθετικού περιεχομένου στη Βουλή προς κύρωση, μέσα στη συνταγματική προθεσμία των σαράντα ημερών από την έκδοσή τους και αφού προηγουμένως έχουν διαμορφωθεί από τις διατάξεις τους επαχθείς για τους πολίτες έννομες σχέσεις, με αναπόδραστες νομικές και ουσιαστικές συνέπειες.
Πρόκειται στην πραγματικότητα, για ένα συντελούμενο συνταγματικό πραξικόπημα, που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, για μία ιδιότυπη κατάσταση πρόδηλης πολιτειακής εκτροπής, που καταργεί εν τοις πράγμασι τον κυρίαρχο θεσμικό ρόλο του Κοινοβουλίου, ως μοναδικού φορέα του τεκμηρίου αρμοδιότητας της νομοθετικής λειτουργίας και υποβιβάζει, κατά τρόπο, εξόχως απαξιωτικό τη Βουλή σε απλό, άβουλο, παθητικό και ενδοτικό παρατηρητή-κυρωτή νομοθετικών πράξεων, που δεν ψηφίζει η ίδια, αλλά διαμορφώνει η εκτελεστική εξουσία, υπό πραξικοπηματικές συνθήκες στυγνού πολιτειακού εκβιασμού.
Βαρύτατες είναι και οι πολιτειακές ευθύνες του Προέδρου της Δημοκρατίας, ο οποίος συμπράττει και ανέχεται την κατάργηση της Βουλής και ενδίδει, με προκλητική αμεριμνησία και συγκαταβατικότητα, στη θεσμική υφαρπαγή των αρμοδιοτήτων της Βουλής από την Κυβέρνηση.
Εάν η περιγραφείσα κατάσταση αξιολογηθεί, σε συνδυασμό με τη δραματική διολίσθηση της "νέας δημοκρατίας" στα εμφυλιοπολεμικά κηρύγματα κοινωνικού μίσους και πολιτικής μισαλλοδοξίας, που την ταυτίζουν ιδεολογικά και επικοινωνιακά με τη ναζιστική "χρυσή αυγή", καθώς και με τις πρόσφατες πρακτικές του Στουρνάριου γερμανόδουλου οικονομικού καισαρίσκου, που αποπειράται, με κατάπτυστες επιστολές και δηλώσεις, να καταργήσει τη δεσμευτική εκτελεστότητα των δικαστικών αποφάσεων και αυτή την ίδια την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, οδηγούμαστε σε ένα πολιτικό και κοινωνικό τοπίο γνήσιας εκτροπής, θεσμικής ερήμωσης και μέγιστης βαρβαρότητας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ παρακολουθεί την πολιτειακή εκτροπή των δωσιλογικών κυβερνητικών εταίρων πολιτικά αποχαυνωμένος από την οπιώδη προσδοκία της πολιτικής του ηγεμονίας, που επέρχεται ως φυσική συνέπεια της βάρβαρης προδοτικής αναξιότητας της κατοχικής κυβέρνησης και αναμένει, με εσωστρεφή μαλθακότητα και έκδηλη κοινωνική αμηχανία την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας.
Διστάζει να συναντηθεί άμεσα και δημιουργικά με τους ελεύθερους πολίτες, τους αδούλωτους επιστήμονες και τα ακηδεμόνευτα κινήματα της κοινωνικής αξιοπρέπειας και της πολιτικής ελευθεροφροσύνης, αλληθωρίζοντας ενίοτε προς τις εκλογικές πελατείες του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ, που κατέστησε την πολιτική συνείδηση εμπορεύσιμο είδος και κατάργησε την αρχή της κοινωνικής ιεραρχίας προσόντων, ικανοτήτων και αξιών, με σκοπό να διαιωνίσει την ατομική και συλλογική του μετριότητα στα κέντρα λήψης των αποφάσεων.
Αυτές ακριβώς οι αδυναμίες αποξένωσης από τα παθογενή χαρακτηριστικά του πολιτικού συστήματος που αποδράμει, στερούν από τον ΣΥΡΙΖΑ σημαντικό μέρος της κυβερνητικής του αξιοπιστίας, με τη δημιουργία σταθερών ερεισμάτων στις υγιείς και δημιουργικές δυνάμεις της ελευθερόφρονας κοινωνίας και δεν του παρέχουν, κατά τον παρόντα χρόνο, την αντιπολιτευτική κοινωνική δύναμη να καταγγείλει με αποφασιστικότητα, πολιτική ομοιογένεια και επικοινωνιακή καθαρότητα, τη συντελούμενη πολιτειακή εκτροπή και να επιβάλλει άμεσα την πτώση της συγκυβέρνησης των δωσίλογων, αξιοποιώντας όλα τα μέσα, που του παρέχει η λειτουργία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και η καταθλιπτική οργή της ελληνικής κοινωνίας.
Στο κοινωνικό κίνημα της πολιτικής ελευθεροφροσύνης, που γιγαντώνεται, επαφίεται η αποτελεσματική διαφύλαξη των συνταγματικών θεσμών και η διαμόρφωση του νέου πολιτικού τοπίου της οικονομικής αξιοπρέπειας, της κοινωνικής συνοχής και της αδιαπραγμάτευτης πολιτειακής ελευθερίας.
Θάνος Παναγιωτόπουλος
Πολιτικός Επιστήμονας - Δημοσιολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου